Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή είναι ο λόγος τού Θεού αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι ολόγυρά μας που δεν το πιστεύουν αυτό. Τα λόγια της έχουν φωτίσει και συνεχίζουν να φωτίζουν αναρίθμητους ανθρώπους με την αλήθεια τού Θεού αλλά ταυτόχρονα φαίνεται να προκαλούν απέχθεια σε πολλούς άλλους. Βαθιά μέσα στην ψυχή μας αντιλαμβανόμαστε πως κυριαρχεί μέσα μας είτε κάποια έλξη προς τον Θεό και τον λόγο Του είτε κάποια αποστροφή. Ίσως σ’ έναν βαθμό υπάρχουν και τα δύο. Γιατί συμβαίνει το φαινόμενο αυτό; Διότι κάθε άνθρωπος είναι μια αυτόνομη ηθική ελευθερία. Κάθε άνθρωπος επεξεργάζεται μέσα του τα δεδομένα, τα αξιολογεί και είτε θέλει ν’ αγαπήσει και ν’ ακολουθήσει τον Θεό είτε δεν θέλει. Έτσι, διαβάζουμε όλοι τα ίδια λόγια τών θεόπνευστων Γραφών και είτε φωτίζεται ο νους μας με την αλήθεια τού Θεού και εμπνέεται η καρδιά μας από την αγάπη τού Θεού είτε σκοντάφτουμε πάνω τους και πέφτουμε χάμω συγχυσμένοι και χαμένοι.
Ένα ζήτημα που διατρέχει όλη την Αγία Γραφή είναι η κρίση και καταδίκη τής αμαρτίας. Στους αιώνες που προηγήθηκαν της έλευσης τού Χριστού στον κόσμο μας, ο Θεός μιλούσε για κρίση και δικαιοσύνη, προειδοποιούσε αλλά και εκδήλωνε κρίση και καταδίκαζε την ανομία και την ασέβεια απέναντί Του. Στα αρχαία χρόνια έκρινε στην Βαβέλ την αλαζονεία τής ανθρωπότητας ενάντια στον Θεό προκαλώντας σύγχυση στην επικοινωνία τους και αναγκάζοντας τους να εγκαταλείψουν το προκλητικό τους έργο. Στην εποχή τού Νώε καταδίκασε με κατακλυσμό ολόκληρη την τότε ανθρωπότητα πλην του Νώε και της οικογένειάς Του που Τον σέβονταν. Στην εποχή τού Αβραάμ καταδίκασε με φωτιά και θειάφι τα Σόδομα και τα Γόμορρα και τα περίχωρά τους σώζοντας μόνο τον Λωτ και τις δύο κόρες του. Στα χρόνια του Μωυσή έκρινε την Αίγυπτο με τις Δέκα Πληγές.
Αλλά και αυτόν τον λαό που διάλεξε και δημιούργησε, τον Ισραήλ, τον έκρινε πολλές φορές για την ασέβειά του και την ειδωλολατρία του.
Σοφονίας 3:1-8, «1 Αλίμονο στην πόλη την ακάθαρτη και μολυσμένη, στην πόλη την τυραννική! 2 Δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις τού Κυρίου, δεν διορθώθηκε. Δεν εμπιστεύτηκε στον Κύριο, δεν στράφηκε προς τον Θεό της. 3 Βρυχιούνται σαν λιοντάρια οι άρχοντές της, σαν πεινασμένοι λύκοι οι κυβερνήτες της· κόκαλο δεν αφήνουν για το πρωί. 4 Είναι οι προφήτες της ανεύθυνοι κι επίβουλοι. Οι ιερείς της βεβηλώνουν τον ναό και αθετούν τον νόμο τού Θεού. 5 Κι όλα αυτά, μολονότι ο Κύριος τούς συμπεριφέρθηκε με δικαιοσύνη και την πολιτεία τους δεν την εγκατέλειψε. Δεν κάνει αδικίες. Κάθε πρωί, αδιάκοπα, αποκαλύπτει τα προστάγματά του· αυτοί όμως συνεχίζουν να διαπράττουν την αδικία χωρίς ντροπή. 6 «Ολόκληρα έθνη εξολόθρευσα», λέει ο Κύριος. «Κατέστρεψα τα τείχη και τους πύργους τους, ερήμωσα τους δρόμους τους, κανείς δεν τους διαβαίνει πια. Ερήμωσα τις πόλεις τους· δεν συναντάς ψυχή, ούτε περαστικό ούτε και κάτοικο. 7 Έπειτα σκέφτηκα πως θα με σεβαστείτε, θα καταλάβετε το μήνυμά μου και δεν θα χρειαστεί να κάνω πράξη την απειλή μου, να καταστρέψω την πόλη σας. Εσείς όμως κάθε φορά με πιο μεγάλο ζήλο ριχνόσασταν στη διαφθορά. 8 Για τούτο, περιμένετέ με ως την ημέρα που θα σηκωθώ να σας λεηλατήσω. Γιατί η απόφασή μου είναι να συναθροίσω έθνη και βασίλεια, για να ξεχύσω πάνω σας την κατάρα μου, όλη τη λάβα της οργής μου. Με του θυμού μου τη φωτιά θα καταφαγωθεί η γη ολάκερη».
Τα προφητικά βιβλία τής Παλαιάς Διαθήκης είναι γεμάτα από μηνύματα όπως αυτό. Αν ο λαός που ο Θεός διάλεξε να σχετιστεί πολύ ιδιαίτερα και στενά μαζί Του εκδήλωνε ανταρσία, ασέβεια, ειδωλολατρία, απιστία και κακία, τότε ποιος λαός είναι αυτός που θα Τον σεβαστεί, θα Τον αγαπήσει και θα Τον υπακούσει; Η απάντηση είναι ότι ο άνθρωπος φαίνεται πως είναι αθεράπευτα αμαρτωλός. Δεν είναι ζήτημα κάποιου λαού. Είναι προσωπικό το θέμα. Ο Άβελ θέλει να προσφέρει την θυσία του και να ευαρεστήσει τον Θεό· ο Κάιν δεν θέλει. Ο Θεός διαλέγει έναν άνθρωπο, τον Αβραάμ για να τον καταστήσει γενάρχη ενός έθνους από το οποίο θα έρθει ο Μεσσίας στον κόσμο για να σώσει τον κόσμο από την αμαρτία του αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα θελήσουν να σωθούν.
Έρχεται το πλήρωμα τού χρόνου και ο Μεσσίας που υποσχέθηκε ο Θεός στον λαό Του Ισραήλ έρχεται στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός αγαπάει τον λαό Του, τον διδάσκει τις αλήθειες τού Θεού, τον θεραπεύει από τις αρρώστιες του, τον ελευθερώνει από τα πονηρά πνεύματα αλλά το ιουδαϊκό Συνέδριο Τον μισεί και Τον καταδικάζει σε θάνατο. Ο Ρωμαίος Πιλάτος εκπληρώνει την βούληση τού ιουδαϊκού Συνεδρίου και τον θανατώνει σταυρώνοντάς Τον. Αλλά τι έγινε εκεί στον σταυρό; Είπε ο Χριστός λίγο πριν το πάθος Του:
Ιωάννης 12:31, «Τώρα είναι η κρίση αυτού τού κόσμου· τώρα ο άρχοντας αυτού τού κόσμου θα ριχτεί έξω.»
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δοκιμάστηκε στην έρημο σαράντα ημέρες καθώς ο Διάβολος τον πείραξε τρεις φορές αλλά δεν αμάρτησε. Ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός ήρθε ως ο έσχατος Αδάμ για να γίνει ο πνευματικός μας γενάρχης. Ο πρώτος Αδάμ πειράστηκε από τον Διάβολο στον Κήπο τής Εδέμ και αμάρτησε, έπεσε. Ο Αδάμ μάς οδήγησε στην αμαρτία και τον πνευματικό θάνατο. Ο έσχατος Αδάμ δεν αμάρτησε. Και δεν είναι μόνο στην έρημο που πειράστηκε. Συνεχώς αντιμετώπιζε διάφορους πειρασμούς αλλά ποτέ δεν υπέκυψε. Γι’ αυτό και είπε στον Ιωάννη 14:30, «… έρχεται ο άρχοντας τούτου τού κόσμου, και δεν έχει τίποτε μέσα σε μένα». Είπε με άλλα λόγια ο Χριστός, «θέλησε ο άρχοντας τούτου του κόσμου να με δελεάσει, να με απατήσει, να με ρίξει στην αμαρτία όπως έκανε με τον πρώτο Αδάμ αλλά εγώ δεν απατήθηκα. Δεν έδωσα τόπο στον Διάβολο για ν’ αποκτήσει πνευματική εξουσία επάνω μου όπως απέκτησε με τον πρώτο Αδάμ.» Κι επειδή ο Κύριος επέδειξε σταθερή αποφασιστικότητα και θάρρος και στην Γεθσημανή και στον σταυρό, ουδέποτε υποδουλώθηκε πνευματικά στον Διάβολο. Ετσι, παρέμεινε ως το τέλος ο αγαπητός Γιος του Θεού-Πατέρα που πραγματοποίησε το θέλημα Του αναφορικά με την δική μας σωτηρία.
Ποιο ήταν αυτό το θέλημα που υπηρέτησε με απόλυτη πιστότητα και θαρραλέα αποφασιστικότητα; Να δώσει την ψυχή του ως λύτρο αντί πολλών (Ματθαίος 20:28). Γι’ αυτό και αποκαλείται Λυτρωτής διότι δεν ήταν δυνατό να μας σώσει χωρίς την καταβολή λύτρων, που ήταν το άγιο αίμα Του. Προϋπόθεση τής λύτρωσης ήταν να γίνει άνθρωπος, να δοκιμαστεί ως έσχατος Αδάμ και να μην αμαρτήσει ώστε να μπορέσει να πληρώσει το ηθικό χρέος όλων ημών των αμαρτωλών.
Τα πνευματικά δρώμενα κατά την διάρκεια της σταύρωσης
Φτάνει τώρα η στιγμή που ο Χριστός βρίσκεται καρφωμένος επάνω σ’ έναν σταυρό. Ο σταυρικός θάνατος ήταν φρικτός. Παρ’ όλα αυτά, το πλέον σημαντικό είναι ό,τι συνέβη στο πνευματικό σύμπαν εκείνες τις ώρες τού ανείπωτου σωματικού πόνου. Οι βιβλικές και ευαγγελικές φράσεις είναι πλήρως αποκαλυπτικές:
- «… ο Θεός ήταν που συμφιλίωνε τον κόσμο με τον εαυτό του, διαμέσου τού Χριστού, μη λογαριάζοντας σ’ αυτούς τα πταίσματά τους…» (Β΄ Κορινθίους 5:19). «Αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου τού θανάτου τού Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του.» (Ρωμαίους 5:10) «… διαμέσου τού Ιησού Χριστού, εσείς που άλλοτε ήσασταν μακριά, γίνατε κοντά διαμέσου τού αίματος τού Χριστού» (Εφεσίους 2:13). Ιουδαίοι και εθνικοί έγιναν ένα πνευματικό σώμα –είναι η Εκκλησία τού Χριστού- όταν ο Χριστός επάνω στον σταυρό κατήργησε τον νόμο τών εντολών που χώριζε τους Ιουδαίους από τους εθνικούς. Τώρα, και ο Ιουδαίος και ο εθνικός μπορούσαν να πλησιάσουν τον Θεό δια του αίματος τού Χριστού, κι έτσι θα συμφιλιώνονταν μαζί Του και μεταξύ τους.
- Έδωσε την ψυχή του λύτρο αντί πολλών (Μάρκος 10:45), σύμφωνα με τα δικά Του λόγια, και σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο (Α’ Τιμόθεον 2:6), «έδωσε τον εαυτό Του αντίλυτρον υπέρ πάντων».
- «Εκείνον που δεν γνώρισε αμαρτία, τον έκανε αμαρτία για χάρη μας, με σκοπό να γίνουμε εμείς καρπός τής δικαιοσύνης τού Θεού χάρη σ’ αυτόν.» (Β΄ Κορινθίους 5:21), αλλά και «μας εξαγόρασε ο Χριστός από την κατάρα τού νόμου, έχοντας γίνει ο ίδιος κατάρα για λογαριασμό μας – αφού λέει η Γραφή: “Καταραμένος είναι καθένας που κρεμιέται πάνω σε ξύλο”» (Γαλάτας 3:13)
- «Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: “Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;”, δηλαδή, “Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;”» (Ματθαίος 27:46).
- «22 o οποίος “δεν έκανε αμαρτία ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του”. 23 O oποίος, καθώς τον λοιδορούσαν, δεν ανταπέδιδε λοιδορίες, πάσχοντας δεν απειλούσε, αλλά παρέδινε τον εαυτό του σ’ αυτόν που κρίνει δίκαια· 24 o οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες· “με την πληγή τού οποίου γιατρευτήκατε”» (Α΄ Πέτρου 2:22-24).
Ώστε, στον σταυρό τού Χριστού, στον λόφο τού Γολγοθά, έγινε το μεγαλύτερο δικαστήριο τού σύμπαντος. Καταδικάστηκε αιωνίως ο Διάβολος, και κατά συνέπεια όσοι τον ακολουθούν. Καταδικάστηκε η αμαρτία ως ανομία και ανταρσία εναντίον τού αγίου Θεού. Καταδικάστηκε ο αμαρτωλός άνθρωπος και η αμαρτωλή φύση που ξέρει και μπορεί να παράγει συνεχώς αμαρτία. Αυτό σημαίνει ότι καταδικάστηκε ο διεφθαρμένος νους που αρέσκεται να επινοεί το κακό. Καταδικάστηκαν οι αμαρτωλές επιθυμίες, όποιες και αν είναι αυτές. Καταδικάστηκαν τα αμαρτωλά πάθη. Καταδικάστηκε η αμαρτωλή ψυχή που αρέσκεται να ζει μακριά από τον Θεό και χωρίς Αυτόν. Καταδικάστηκε ολόκληρος ο αμαρτωλός κόσμος ως νοοτροπία, τρόπος και σύστημα ζωής που αντιτίθεται στο θέλημα τού Θεού και στο άγιο σχέδιό Του.
Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η στάση τού Θεού απέναντι στην αμαρτία μας και την αποστασία μας. Αυτό το μήνυμα το χρειαζόμαστε ιδιαιτέρως σήμερα που η ανεκτικότητα τού κακού στον κόσμο μας, αλλά και μέσα στην εκκλησία έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Η εκκλησία παγκοσμίως έχει σε μεγάλο βαθμό συμβιβαστεί με τον κόσμο αλλά ο Θεός έχει δείξει, όπως ήδη αναφέραμε, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία αλλά κυρίως επάνω στον σταυρό τού Χριστού το πώς αντιμετωπίζει την αμαρτία. Κι όμως, ο Θεός αγαπάει πολύ την ανθρώπινη ψυχή και θέλει να την σώσει. Γι’ αυτό πέθανε ο Χριστός υπέρ ημών και αντί ημών αυτόν τον φρικτό και οδυνηρό θάνατο, σωματικό και ψυχικό.
Ο Χριστός λοιπόν πέθανε στον σταυρό, Τον έθαψαν αλλά την τρίτη ημέρα αναστήθηκε από τους νεκρούς.
Η μοναδική σημασία τής ανάστασης τού Ιησού Χριστού
Ιωάννης 14:15-20 – «15 Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου. 16 Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, 17 το Πνεύμα τής αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει· εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι. 18 Δεν θα σας αφήσω ορφανούς· έρχομαι σε σας. 19 Λίγο ακόμα, και ο κόσμος δεν με βλέπει πλέον· εσείς, όμως, με βλέπετε· επειδή, εγώ ζω, κι εσείς θα ζείτε. 20 Κατά την ημέρα εκείνη θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι σε ενότητα με τον Πατέρα μου, κι εσείς σε ενότητα με μένα, και εγώ σε ενότητα με σας.» (έχει δοθεί έμφαση)
«… γνωρίζοντας ότι ο Χριστός, καθώς αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν πεθαίνει πλέον· θάνατος δεν τον κυριεύει πλέον.» (Ρωμαίους 6:9)
Γιατί ο Χριστός δεν πεθαίνει πλέον; Γιατί ο θάνατος δεν τον κυριεύει πλέον; Διότι ο Ιησούς Χριστός ως υιός ανθρώπου υπήρξε ο μοναδικός πνευματικός άνθρωπος στον οποίο ο Διάβολος δεν βρήκε τόπο να πατήσει. Δεν απέκτησε εξουσία επάνω Του ένεκα της τέλειας υπακοής Του στον Θεό-Πατέρα. Το γεγονός ότι πέθανε οφείλεται στο γεγονός ότι πήρε επάνω Του τις δικές μας αμαρτίες. Πλήρωσε ξένο χρέος, το δικό μας χρέος. Αφού το πλήρωσε και το εξόφλησε, ο Πατέρας Τον αποκατέστησε ανασταίνοντάς Τον από τους νεκρούς και δοξάζοντάς Τον στα δεξιά της παρουσίας Του. Η ανάστασή Του από τους νεκρούς αποτελεί επιβεβαίωση ότι το πρόβλημα τής αμαρτίας αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά. Η αμαρτία ως ανομία, ασέβεια και ανταρσία καταδικάστηκε. Μαζί με την αμαρτία καταδικάστηκε ο αμαρτωλός που είναι ο φορέας της. Ο αμαρτωλός που μετανοεί κι εμπιστεύεται τον Χριστό σώζεται, λαμβάνοντας άφεση αμαρτιών αλλά και το Άγιο Πνεύμα· έτσι, συμφιλιώνεται με τον Θεό. Επομένως, ο Χριστός ως ο έσχατος Αδάμ μπόρεσε να καταστεί ο πνευματικός γενάρχης μας. Ο πρώτος Αδάμ έγινε ο φυσικός γενάρχης μας. Όταν εκείνος αμάρτησε, μας κληροδότησε την αμαρτωλή φύση. Τώρα ο πνευματικός γενάρχης μάς κληροδότησε την θεία φύση και την αιώνια ζωή. Από την στιγμή που ο Θεός-Πατέρας Τον ανέστησε από τους νεκρούς δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος ώστε ο Χριστός να πεθάνει. Ο θάνατος δεν έχει καμία εξουσία πλέον επάνω Του. Ο αναστημένος Ιησούς ζει και θα ζει αιωνίως. Ο απόστολος Παύλος γράφει στην Β΄ προς Τιμόθεον 2:10, «ο οποίος (Χριστός), αφενός μεν κατήργησε τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου τού ευαγγελίου». Από την στιγμή που με την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν συνδεόμαστε μαζί Του, γινόμαστε οι πνευματικοί άνθρωποι που ο θάνατος παύει να έχει εξουσία. Οφείλουμε την ψυχική μας κατάσταση στον Αδάμ. Τώρα, οφείλουμε την δικαίωσή μας και τον αγιασμό μας στον έσχατο Αδάμ, στον Χριστό. Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, θα είχε αυτήν την ευλογημένη κατάληξη αν δεν αμάρτανε. Αν υπάκουε, ο Θεός θα του έδινε να φάει από το δέντρο τής ζωής και θα ζούσε αιωνίως. Δια της υπακοής του θα γινόταν πνευματικός άνθρωπος, που σημαίνει ότι ο Πνεύμα του Θεού θα κυριαρχούσε στην ζωή Του αντί του Σατανά. Και η ψυχή του και το σώμα του θα γινόταν άφθαρτο. Συνεπώς, το όλο ζήτημα μετά την Πτώση εντοπίζεται στην θέση και κατάστασή μας εν τω Χριστώ. Υπάρχω αυτήν την στιγμή εν τω Χριστώ; Είμαι ταυτισμένος με τον Χριστό;
Ώστε, ο αναστημένος Χριστός δεν αποθνήσκει πλέον. Αν ως ταπεινός Γιος ανθρώπου παρέμεινε άγιος, δίκαιος και άμωμος, παρά τους φοβερούς πειρασμούς που αντιμετώπισε, και κατατρόπωσε τον Διάβολο και τις δυνάμεις του, την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο, πόσο μάλλον τώρα που είναι ένδοξος στα δεξιά του Θεού-Πατέρα, έχοντας λάβει κάθε εξουσία πάνω στον Ουρανό και στην Γη, είναι Παντοδύναμος Σωτήρας, Βασιλιάς τών βασιλιάδων και Κύριος τών κυρίων, ζων αιωνίως (Ματθαίος 28:18, Αποκάλυψις 19:16). Ποιος είναι αυτός που θα Τον ανατρέψει; Ποιος θα ματαιώσει τις βουλές και τα σχέδιά Του; Ποιος μπορεί να συγκριθεί με τον Υιό τού Θεού;
Ο λόγος τού Ισχυρού
Ζώντος λοιπόν του Χριστού, κάθε λόγος Θεού που αφορά το μέλλον θα πραγματοποιηθεί όπως ακριβώς και εκείνοι που πραγματοποιήθηκαν στο παρελθόν. Ποιος θα εμποδίσει τον τριαδικό Θεό να εκπληρώσει τον λόγο Του; Ο ένδοξος Χριστός θα έρθει πάλι στην γη. Θα αναστήσει τους πιστούς νεκρούς και θ’ αρπάξει τους ζώντες πιστούς. Θα εγκαταστήσει την βασιλεία Του στη γη και θα ποιμάνει τα έθνη με σιδερένια ράβδο. Πριν έρθει, όμως, θα πέσει η οργή Του στα έθνη της γης –«θλίψις μεγάλη» θα γίνει στην γη σύμφωνα με τα λόγια τού Ιησού- και σύμφωνα με τα λόγια τού Παύλου θα εκδηλωθεί η αποστασία. Ισως να βιώνουμε την εισαγωγή τής αποστασίας στις μέρες μας. Ίσως διερωτάσαι, γιατί να ξεσπάσει η οργή Του πάνω στην γη, όπως την αποκάλυψε ο Χριστός στους μαθητές Του και ιδιαιτέρως στον Ιωάννη στην Πάτμο, αφού ο Χριστός έκρινε την αμαρτία πάνω στον σταυρό; Η απάντηση είναι ότι το μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας περιφρόνησε την σταυρική θυσία και την προσπέρασε αδιάφορη. Ο Θεός όμως δεν θα αφήσει αδέκαστη καμία ανομία, καμία ανταρσία. Κάθε άνθρωπος που δεν αποδέχεται την συμφιλίωση που προσφέρει ο σταυρωθείς Χριστός θ’ αντιμετωπίσει στο ακέραιο την οργή τού Θεού ωσάν ο Θεός να μην πρόσφερε την εξιλαστήρια θυσία.
Η ομολογία τής Ανάστασης
Κάποιοι από μας θυμόμαστε τον στυγνό και ανελέητο δικτάτορα τής Ουγκάντα, τον Ίντι Αμίν Νταντά, την δεκαετία τού 1970. Ήταν Κυριακή τού Πάσχα, το 1973. Η Ουγκάντα βογκούσε κάτω από την τυραννία τού Ίντι Αμίν. Ήταν ακόμη νωπή στην μνήμη τού χριστιανού ποιμένα Kefa Sempangi ένα καμένο πρόσωπο που δεν μπορούσες να το αναγνωρίσεις, το θέαμα στρατιωτών που χτυπούσαν ανελέητα έναν άνδρα και τον τρομερό θόρυβο που έκαναν οι μπότες τους που σύντριβαν τα κόκαλά του — και όλα αυτά γιατί έκανε το έγκλημα να γίνει χριστιανός. Αλλά το Πάσχα τού 1973, ο ποιμένας Sempangi κήρυξε δημόσια με θάρρος για τον αναστημένο Κύριο στο στάδιο ποδοσφαίρου τής πόλης του σε πάνω από 7.000 ανθρώπους. Μετά την συνάθροιση, πέντε από τους άνδρες τής Μυστικής Αστυνομίας τού Ίντι Αμίν ακολούθησαν τον Sempangi που επέστρεφε στην εκκλησία του, μπήκαν μέσα κι έκλεισαν πίσω τους την πόρτα. Πέντε ντουφέκια σημάδευαν το πρόσωπο τού Sempangi. «Θα σε σκοτώσουμε επειδή δεν υπάκουσες στις διαταγές τού Αμίν», είπε ο αρχηγός. «Αν έχεις κάτι να πεις, πες το πριν πεθάνεις.» Ο Sempangi σκέφτηκε την όμορφη γυναίκα του και το αγαπημένο του μικρό κορίτσι και αναστατώθηκε αλλά ο αναστημένος Κύριος που ζούσε στην καρδιά του τού έδωσε θάρρος να μιλήσει. «Κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε», είπε. «Ο λόγος τού Θεού λέει ότι όντας εν Χριστώ, είμαι ήδη νεκρός και η ζωή μου είναι κρυμμένη μαζί Του στον Θεό. Δεν κινδυνεύει η δική μου ζωή αλλά η δική σας. Εγώ ζω με τον αναστημένο Κύριο αλλά εσείς είστε νεκροί μέσα στις αμαρτίες σας. Μακάρι να σας γλυτώσει από την αιώνια καταδίκη.»
Ο αρχηγός κοίταξε τον Sempangi για πολλή ώρα. Κατόπιν χαμήλωσε το ντουφέκι του και είπε, «θα προσευχηθείς για μας;» Ο Sempangi προσευχήθηκε και οι πέντε αξιωματικοί πίστεψαν στον Χριστό μέσω τής γενναίας μαρτυρίας τού Sempangi. Μάλιστα, έγιναν προστάτες του αντί να του επιτίθενται.
Τι έκανε ο ποιμένας αυτός; Ό,τι έκαναν οι απόστολοι όταν το ιουδαϊκό Συνέδριο τούς πρόσταξε να πάψουν να μιλούν για το όνομα τού Ιησού. Εκείνοι απάντησαν, «Αν είναι δίκαιο μπροστά στον Θεό, να ακούμε εσάς μάλλον παρά τον Θεό, κρίνετέ το εσείς, επειδή εμείς δεν μπορούμε να μη λέμε όσα είδαμε και ακούσαμε.» (Πράξεις Αποστόλων 4:19-20) Είναι αυτό που όλοι οφείλουμε να κάνουμε, όσοι ομολογούμε πίστη στον εσταυρωμένο και αναστημένο Ιησού, να ομολογούμε το όνομά Του, την νίκη Του πάνω στον Σατανά, στον κόσμο, στην αμαρτία, στην αμαρτωλή μας φύση, στην φθορά και τον θάνατο.
Η πολιτεία μας ως αναστημένοι μαζί με τον Χριστό
Αλλά δεν είναι μόνο η ομολογία μας. Είναι γενικότερα η πολιτεία και η μαρτυρία μας. Διαβάσαμε το Ρωμαίους 6:9 για να εξηγήσουμε ότι ο αναστημένος Χριστός δεν πεθαίνει πλέον. Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην περικοπή που ανήκει το εδάφιο αυτό για ν’ αντιληφθούμε καλύτερα τι σημαίνει να είμαι και να ζω εν τω Χριστώ.
Ρωμαίους 6:3-14, «3 Ήαγνοείτε ότι όσοι βαπτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό, βαπτιστήκαμε στον θάνατό του; 4 Συνταφήκαμε, λοιπόν, μαζί του διαμέσου τού βαπτίσματος στον θάνατο, ώστε καθώς ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δόξα τού Πατέρα, έτσι κι εμείς να περπατήσουμε σε μια νέα ζωή. 5 Επειδή, αν έχουμε γίνει σύμφυτοι μαζί του ως προς την ομοιότητα τού θανάτου του, κατά συνέπεια θα είμαστε και ως προς την ομοιότητα τής ανάστασης· 6 γνωρίζοντας τούτο, ότι ο παλιός μας άνθρωπος συσταυρώθηκε, για να καταργηθεί το σώμα τής αμαρτίας, ώστε να μην είμαστε πλέον δούλοι τής αμαρτίας. 7 Επειδή, εκείνος που πέθανε, έχει ελευθερωθεί από την αμαρτία. 8 Και αν πεθάναμε μαζί με τον Χριστό, πιστεύουμε ότι και θα συζήσουμε μ’ αυτόν, 9 γνωρίζοντας ότι ο Χριστός, καθώς αναστήθηκε από τους νεκρούς, δεν πεθαίνει πλέον· θάνατος δεν τον κυριεύει πλέον. 10 Επειδή, καθόσον πέθανε, πέθανε μια για πάντα για την αμαρτία, αλλά, καθόσον ζει, ζει για τον Θεό. 11 Έτσι κι εσείς, να θεωρείτε τον εαυτό σας ότι είστε νεκροί μεν ως προς την αμαρτία, ζωντανοί δε ως προς τον Θεό, διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας. 12 Ας μη βασιλεύει, λοιπόν, η αμαρτία στο θνητό σας σώμα, ώστε να υπακούτε σ’ αυτήν σύμφωνα με τις επιθυμίες του· 13 ούτε να παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας στην αμαρτία, αλλά να παραστήσετε τον εαυτό σας στον Θεό ως ζωντανούς μέσα από τους νεκρούς, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης στον Θεό. 14 Επειδή, η αμαρτία δεν θα σας κυριεύσει για τον λόγο ότι δεν είστε κάτω από νόμο αλλά κάτω από χάρη.»
Η περικοπή αυτή λέει με δύο λόγια πως η πνευματική ζωή είναι ο καρπός τής ταύτισής μας με τον Ιησού Χριστό στον θάνατο Του και στην αναστημένη ζωή Του. Δεν αρκεί που πέθανε Εκείνος για μένα. Μαζί Του, εκεί στον σταυρό, πρέπει να πεθαίνω καθημερινά κι εγώ. Μαζί Του, καθημερινά, πρέπει να πορεύομαι με την παρουσία και δύναμη τού Αγίου Πνεύματος που μου προσφέρει την αναστημένη ζωή. Χωρίς καταδίκη τών αμαρτιών μας από μας τους ίδιους και χωρίς αποφασιστική πίστη στον λόγο τού Θεού και υπακοή, δεν μπορούσε να ζούμε πνευματική ζωή.
Ας θυμηθούμε μερικά γνωστά βιβλικά παραδείγματα κι ας εφαρμόσουμε την πνευματική αρχή της σταύρωσης και της συν-ανάστασης. Έστω ότι δεν έπεφτε η κρίση του Θεού επάνω στον Ανανία και την Σαπφείρα για το ψέμα που είπαν στον απόστολο Πέτρο (Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαιο 5). Τι θα έπρεπε να κάνουν το συντομότερο δυνατόν; Να πάνε στους αποστόλους και να πουν, «αδελφοί σάς είπαμε ψέματα· να ποια είναι η αλήθεια… μετανιώνουμε γι’ αυτό.» Τι έπρεπε να κάνουν εκείνοι οι Κορίνθιοι χριστιανοί που στο Δείπνο τού Κυρίου «καταφρονούσαν την εκκλησία τού Θεού και καταντρόπιαζαν τους φτωχούς αδελφούς»; Έπρεπε να το αντιληφθούν, να μετανιώσουν, να σταματήσουν να το κάνουν, να ζητήσουν συγνώμη και ν’ αλλάξουν έμπρακτα την στάση τους δείχνοντας αγάπη προς τους αδελφούς που αδίκησαν και σεβασμό προς την εκκλησία. Μιλήσαμε τελευταία για την υποκρισία τού Πέτρου στην Αντιόχεια (Γαλάτας 2:11-14). Δεν αναφέρει ο Παύλος όλες τις λεπτομέρειες τού γεγονότος αυτού αλλά πιστεύω ότι ο Πέτρος αναγνώρισε την αμαρτία του, την ομολόγησε, μετάνιωσε και δεσμεύτηκε να προσέχει να φοβάται τον Θεό μάλλον παρά τους ανθρώπους, έστω και αν αυτοί είναι οι άνθρωποι τού Θεού. Πιστεύω πως δεν θα επανέλαβε την κακή αυτήν πρακτική. «Κι αν δεν μετανόησε;» Ω, τότε τα πράγματα θα γίνονταν άκρως επικίνδυνα. Κινδύνευε το ευαγγέλιο του Θεού και Χριστού. Κινδύνευε η Εκκλησία τού Χριστού από ανεπίτρεπτη διαίρεση.
Στην πραγματικότητα τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Στ’ αλήθεια, υπάρχει κάποιος ή κάποια από εμάς εδώ που δεν έχουμε κάνει κάποια αμαρτία για την οποία δεν έχουμε μετανιώσει, δεν την έχουμε αναγνωρίσει, δεν έχουμε ζητήσει ένα ειλικρινές συγνώμη; Εμείς δεν λέμε ψέματα; Εμείς δεν υποκρινόμαστε; Δεν μας αρέσει να συζητάμε τις αμαρτίες τών άλλων ενώ δεν μιλούμε για τις δικές μας; Δεν τεμπελιάζουμε πνευματικά όντας απρόθυμοι ν’ αγαπήσουμε με την καρδιά μας την αδελφότητα και το έργο του Θεού; Μέσα στις οικογένειές μας δεν έχουμε εκκρεμότητες στις σχέσεις μας; Δεν υπάρχουν ζητήματα που δείχνουμε ότι δεν θέλουμε να τ’ αντιμετωπίσουμε πνευματικά; Αυτό σημαίνει ότι στον βαθμό που είμαστε απρόθυμοι να εφαρμόσουμε την αρχή τού σταυρού και της ανάστασης του Χριστού στην ζωή μας, στερούμαστε την πνευματική ζωή που προσφέρει ο Χριστός. Ο Παύλος έγραψε στους Γαλάτες χριστιανούς ότι βιώνει ψυχική οδύνη μέχρις ότου σχηματιστεί η μορφή του Χριστού στον χαρακτήρα τους (Γαλάτες 4:19) και τολμάει να τους γράψει, «φοβάμαι μήπως και κοπίασα άσκοπα για σας!» (Γαλάτες 4:11). Γιατί όλα αυτά; Διότι ως χριστιανοί οφείλουμε την πνευματική μας ζωή στον σταυρωθέντα και αναστηθέντα Κύριο. Οφείλουμε να πορευόμαστε μαζί Του με πίστη που υπακούει σ’ Αυτόν και στην αλήθεια Του σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Είμαστε πρόθυμοι σήμερα να επικαλεστούμε με ειλικρίνεια τον Κύριο και Σωτήρα μας να μας δώσει την χάρη που χρειαζόμαστε να προχωρήσουμε μαζί Του και να κάνουμε το θέλημά Του; Ο Χριστός που αποκατέστησε τους φοβισμένους και απογοητευμένους μαθητές Του, είναι πρόθυμος να βοηθήσει κι εμάς. Αν ο θάνατός Του ήταν ανεκτίμητα πολύτιμος, πόσο μάλλον πολύτιμη είναι η ζωή Του σήμερα για την δική μας την ζωή. Ας Τον επικαλεστούμε!