«Αλλά, εσύ, ω ψυχή μου, στον Θεό αναπαύου, επειδή απ’ αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου.» (Ψαλμ.62:5)
«Η ελπίδα» υπό την έννοια της προσδοκίας, του ακουμπίσματος της ψυχής ή ακόμη του θεμέλιου μίας ζωής, διατρέχει τον Ψαλμό 62.
Ελπίδα στην αδικία, ελπίδα στην αρπαγή κι ελπίδα στον πλούτο, αντιπαραβάλλονται και συγκρίνονται με την ελπίδα στον Θεό. Κι ενώ όλες οι άλλες ελπίδες αποδεικνύονται ετοιμόρροπα και σαθρά στηρίγματα, η ελπίδα στον Θεό είναι η μόνη που «δεν καταισχύνει» (Ρωμ. 5:5).
Στη φευγαλεότητα και την αστάθεια του πλούτου, της δύναμης, της δόξας και όποιου άλλου υλικού και ανθρώπινου στηρίγματος, ο Δαβίδ αντιπροσφέρει το «Ελπίζετε εις αυτόν εν παντί καιρώ»(Ψαλμ. 62:8). Είναι δε ακριβώς εδώ που στοιχειοθετείται η ασύγκριτη ανωτερότητα της ελπίδας στον θεό. Για οτιδήποτε και οποτεδήποτε, στηρίξτε την ελπίδα σας στον Θεό.
Κάποιος θα πει, όμοια με τον Καζαντζάκη: «δεν φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος». ‘Oμως ομολογία ζωής υπήρξε το παραπάνω απόφθεγμα ή πάλεμα ισόβιο, χωρίς φτάσιμο; Φοβούμαστε ότι ήταν το δεύτερο. Γιατί «οι ελπίδα μη έχοντες» (Εφ. 2:12) δεν είναι ακριβώς αυτοί που τίποτα δεν ελπίζουν. Είναι αυτοί που ελπίδα τους δεν έκαμαν τον Θεό και απελπίστηκαν από τις ανθρώπινες ελπίδες, κάνοντας τούτη την απελπισία, πίνακα ή στίχο, λόγο εκτενή ή απόφθεγμα.
‘Oμως, με αποφθέγματα ασφαλώς δεν στηρίζεται η ανθρώπινη ψυχή στη στιγμή της ανάγκης. Χρειάζεται κάτι πιο βασικό. Τον «Θεό της ελπίδος» (Ρωμ. 15:13). Και της αγάπης. Της άπειρης αγάπης.
Τον έχεις προσωπικά γνωρίσει;