Τι σημαίνει για μας και την ζωή μας ο σταυρικός θάνατος του Χριστού; Τι σημαίνει για μας και την ζωή μας η ανάστασή Του από τους νεκρούς. Θ’ αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε τις σκέψεις μας από το ένδοξο μέλλον, θα πάμε πίσω στο παρελθόν και θα έρθουμε στο παρόν μας για ν’ αντιληφθούμε καλύτερα κάποιες πολύ σημαντικές αλήθειες αναφορικά με αυτά τα δύο θέματα.

Γιατί φανερώθηκε ο Γιος του Θεού

«Μέσα σ αυτήν (την άνω Ιερουσαλήμ) δεν θα μπει τίποτε που μολύνει και προξενεί βδέλυγμα και ψέμα, αλλά μονάχα οι γραμμένοι μέσα στο βιβλίο τής ζωής τού Αρνίου.» (Αποκ. 21:27)

Το ξεκάθαρο μήνυμα τού εδαφίου αυτού είναι ότι ο Θεός έχει αποφασίσει να τελειώνει με την αμαρτία. Το εδάφιο καθιστά προφανές πως οι γραμμένοι στο βιβλίο τής ζωής ούτε αποτελούν μόλυσμα, βδέλυγμα ή ψέμα αλλά ούτε μεταφέρουν επάνω τους κάτι τέτοιο. Ο Ιωάννης θα διατυπώσει την ίδια αλήθεια με άλλα λόγια στην πρώτη του επιστολή (3:3-11):

«3 Και καθένας που έχει αυτήν την ελπίδα επάνω σ’ αυτόν (ότι θα δει τον Θεό όπως είναι και θα Του μοιάσει), αγνίζει τον εαυτό του, όπως εκείνος είναι αγνός. 4 Καθένας που πράττει την αμαρτία, πράττει και την ανομία· επειδή η αμαρτία είναι η ανομία. 5 Και γνωρίζετε ότι εκείνος φανερώθηκε για να σηκώσει τις αμαρτίες μας· και σ’ αυτόν αμαρτία δεν υπάρχει. 6 Καθένας ο οποίος μένει σ’ αυτόν, δεν αμαρτάνει· καθένας που αμαρτάνει δεν τον είδε ούτε τον γνώρισε. 7 Παιδάκια, ας μη σας πλανάει κανένας· αυτός που πράττει την δικαιοσύνη είναι δίκαιος, όπως εκείνος είναι δίκαιος. 8 Αυτός που πράττει την αμαρτία είναι από τον διάβολο, επειδή ο διάβολος απαρχής αμαρτάνει. Γι’ αυτό φανερώθηκε ο Υιός τού Θεού, για να καταστρέψει τα έργα τού διαβόλου. 9 Καθένας που έχει γεννηθεί από τον Θεό, δεν πράττει αμαρτία, για τον λόγο ότι δικό του σπέρμα (του Θεού) μένει μέσα σ’ αυτόν, και δεν μπορεί να αμαρτάνει, επειδή γεννήθηκε από τον Θεό. 10 Από τούτο είναι φανερά τα παιδιά τού Θεού και τα παιδιά τού διαβόλου· καθένας που δεν πράττει δικαιοσύνη δεν είναι από τον Θεό, κι εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του. 11 Επειδή, αυτή είναι η παραγγελία που εξαρχής ακούσατε, να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.»

Κι εδώ το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Ο Υιός τού Θεού φανερώθηκε για να καταστρέψει τα έργα τού Διαβόλου. Η βιολογική μας καταγωγή από τον Αδάμ αλλά και η πνευματική μας εξάρτηση από αυτόν, μας έχει καταστήσει όλους παιδιά τού Διαβόλου. Αν όμως έχουμε γεννηθεί από τον Θεό δια του Αγίου Πνεύματος και εν Χριστώ Ιησού, τότε πράττουμε, κατά κανόνα, την δικαιοσύνη, αγαπάμε τους αδελφούς και αποφεύγουμε την αμαρτία. Προβληματιζόμαστε σχετικά με τα λόγια τού Ιωάννη, πως ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί από τον Θεό δεν αμαρτάνει. Είναι ευθύνη όλων μας να μελετάμε προσεκτικά τον λόγο τού Θεού για να τον κατανοήσουμε σωστά. Ο Ιωάννης δεν κηρύττει την αναμαρτησία. Το κήρυγμα τής αναμαρτησίας αποτελεί αίρεση. Η αμαρτωλή φύση δεν ξεριζώνεται· νεκρώνεται κάθε φορά που εμπιστευόμαστε τον σταυρωμένο Σωτήρα και Τον υπακούμε. Ο Ιωάννης παίρνει πολύ σοβαρά τον Γιο τού Θεού και την σταυρική, εξιλαστήρια θυσία Του. Στην πορεία μας εδώ στην γη, είμαστε καθ’ οδόν προς εξάλειψη τής αμαρτίας. Αν καταλαβαίνω σωστά, η εξάλειψη τής αμαρτίας από την ζωή μας θα πραγματοποιηθεί όταν σταθούμε στο Βήμα τού Χριστού, όπου εκεί θα κριθούμε για τα λόγια, τις πράξεις και τις προθέσεις τής καρδιάς μας, θ’ ανταμειφθούμε για ό,τι καλό, θα φάμε τις ξυλιές μας για ό,τι κακό και θα καθαριστεί πλήρως ο νους και η συνείδησή μας. Αν ως πιστοί τού Χριστού –πάντοτε με βάση την ομολογία μας- αμαρτάνουμε ή αδικούμε όπως όταν δεν ήμασταν πιστοί, ή ζούμε όπως ένας καλός άνθρωπος τού κόσμου που δεν έχει βιώσει την αναγέννηση, τότε κι εμείς δεν έχουμε αναγεννηθεί. Η ομολογία μας είναι ψευδής.

Ο θάνατος του Χριστού και η δική μου ζωή

Να πώς ο Παύλος συνδέει τον θάνατο του Χριστού με την δική μας ζωή:

«Μαζί με τον Χριστό έχω σταυρωθεί. Κι έτσι δεν ζω πια εγώ, αλλά μέσα μου ζει ο Χριστός. Και καθόσον τώρα ζω μέσα στο σώμα, ζω με πίστη στον Γιο τού Θεού, που μ έχει αγαπήσει κι έχει παραδώσει τον εαυτό του για χάρη μου.» (Γαλ. 2:20-21)

Είναι ανάγκη ν’ αντιληφθούμε την σημασία τής σταυρικής θυσίας για την ζωή μας. Όταν ο Χριστός ήταν πάνω στον σταυρό, καταδίκασε σε θάνατο τις αμαρτωλές επιθυμίες μας, τα πάθη μας, τις αμαρτωλές ροπές μας, την ειδωλολατρία μας, τον εγωκεντρισμό μας, την ανταρσία μας ενάντια στον Θεό.

Με λίγα λόγια, ο Χριστός καταδίκασε σε θάνατο τον αμαρτωλό εαυτό μας, την αμαρτωλή φύση μας. Αυτό έγινε. Είναι γεγονός. Σ’ αυτό το γεγονός στηρίζεται ο Παύλος και διδάσκει τους πιστούς στο Ρωμαίους 6:11:

«Έτσι κι εσείς, να θεωρείτε τον εαυτό σας ότι είστε νεκροί μεν ως προς την αμαρτία, ζωντανοί δε ως προς τον Θεό, διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας.»

Πώς εφαρμόζουμε αυτήν την αλήθεια; Όταν ένας πειρασμός με πολιορκεί, καλούμαι να σταθώ όρθιος πνευματικά ως παιδί τού Θεού, ως καινούριο δημιούργημα εν Χριστώ Ιησού και να πω, «αυτό δεν είναι για μένα· αυτό ήταν για τον αμαρτωλό εαυτό μου, που τώρα όμως έχει πεθάνει μαζί με τον Χριστό· αυτό που με καλείς να κάνω, ο Χριστός το έχει καταδικάσει στον σταυρό και πέθανε εξαιτίας του· το καταδικάζω και εγώ. Τώρα ζω για τον Θεό· δεν θα κάνω αυτό που μου λες· δεν είμαι πλέον κάτω από την εξουσία τού Διαβόλου. Ο Χριστός είναι τώρα ο Κύριός μου.»

Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν αποτελεί ευχή, ούτε ευσεβή πόθο. Πηγάζει από το γεγονός τού θανάτου τού Χριστού και της νοοτροπίας με την οποία ο τριαδικός Θεός σχεδίασε τον θάνατο τού μεγάλου Μεσίτη. Δεν κηρύττουμε και δεν πιστεύουμε αυτό που υποστηρίζουν οι ανατολικές θρησκείες, ότι «είμαστε θεοί και απλώς πρέπει να το πιστέψουμε». Όχι, δεν είμαστε θεοί και ποτέ δεν θα γίνουμε θεοί. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να πιστέψουμε για να βιώσουμε την σωτηρία μας από την αμαρτία, αλλά καλούμαστε να πιστέψουμε την αλήθεια που έχει διακηρύξει ο μόνος αληθινός Θεός και έχει καταγραφεί στην Αγία Γραφή. Και ο λόγος Του, στο θέμα που μελετάμε, είναι τούτος, πως ο Χριστός καταδίκασε σε θάνατο την αμαρτωλή μας φύση, γι’ αυτό κι εμείς μπορούμε να θεωρούμε τώρα, ως παιδιά του Θεού, πως είμαστε νεκροί ως προς την αμαρτία. Με άλλα λόγια, αν ο Χριστός δεν πέθαινε με αυτό το φρόνημα, δεν θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον εαυτό μας νεκρό ως προς την αμαρτία.

Κι εδώ ας προβληματιστούμε, γιατί δεν ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο κάθε φορά που πειραζόμαστε; Οι απαντήσεις είναι οι εξής:

  • Κάποιες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τον πειρασμό, πώς δηλαδή μας απειλεί κάτι επικίνδυνο για την πνευματική μας υγεία· έχουμε άγνοια.

  • Άλλες φορές υποκύπτουμε διότι ζούμε απρόσεκτα. Ίσως ζούμε μια πνευματικά πλαδαρή ζωή και ενεργούμε επιπόλαια. Ίσως, γενικότερα, βρισκόμαστε σε πνευματική πτώση.

  • Κάποιες φορές η αντίσταση στον πειρασμό είναι ολόκληρος αγώνας και δεν είμαστε διατεθειμένοι ν’ αγωνιστούμε. Δεν κυριαρχεί μέσα μας το αγωνιστικό, χριστιανικό πνεύμα. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να σκεφτούμε αρκετά, να οργανώσουμε την πνευματική στρατηγική μας και να την εφαρμόσουμε.

Η μεγάλη αλήθεια με την σταυρική θυσία τού Χριστού είναι ότι αποτελεί την βάση, την αιτία μιας πνευματικής δυνατότητας. Να γίνουμε καινούριοι άνθρωποι που θα σκεπτόμαστε όπως θέλει ο Θεός, θα επιθυμούμε όπως θέλει ο Θεός, θα μιλάμε όπως θέλει ο Θεός, θα πράττουμε όπως θέλει ο Θεός, θ’ αρέσουμε στον Θεό. Αυτό πέτυχε ο Χριστός επάνω στον σταυρό. Να μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τον αμαρτωλό εαυτό μας και να μπορούμε να γίνουμε καινούριοι άνθρωποι, παιδιά τού Θεού. Η καθημερινή μας ζωή και πορεία σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί και πρέπει να είμαι μια πορεία πνευματικής ωρίμανσης. Ο αείμνηστος εργάτης του ευαγγελίου Μιλτιάδης Αγγελάτος έλεγε πως η εκκλησία του Χριστού είναι εργαστήρι αγίων.

Αυτά βεβαίως ισχύουν με την προϋπόθεση πως κάνουμε το δικό μας μέρος. Όταν διαβάζουμε ή μελετάμε τις Γραφές είναι καλό να παρατηρούμε πως υπάρχουν πολλές περικοπές που αναφέρονται μόνο στο έργο τού Χριστού και την αποτελεσματικότητά του που θεωρείται βέβαιη και αδιαμφισβήτητη. Για παράδειγμα διαβάζουμε στην Εβραίους 10:14:

«Με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται

Και στην Εφεσίους 1:7:

«Χάρις σ αυτόν (τον Χριστό) έχουμε την απολύτρωση δια του αίματός του, την συγχώρηση τών παραπτωμάτων, σύμφωνα με τον πλούτο τής χάρης του

Τα εδάφια αυτά μιλούν για το έργο τού Χριστού και την ωφέλειά του στην ζωή μας, αλλά δεν λένε τίποτα για το τι κάνουμε εμείς. Το δικό μας μέρος αναφέρεται σε πολλά άλλα εδάφια. Για παράδειγμα, διαβάζουμε τα λόγια τού αποστόλου Πέτρου στις Πράξεις 3:19-20:

«Μετανοήστε, λοιπόν, και επιστρέψτε στον Θεό, για να εξαλειφτούν οι αμαρτίες σας, έτσι που να έρθουν καιροί αναζωογόνησης από το πρόσωπο τού Κυρίου και στείλει τον Ιησού, τον προκαθορισμένο για σας Μεσσία.»

Και στην Εβραίους 11:6:

«Χωρίς πίστη είναι αδύνατο να ευαρεστήσει κανείς τον Θεό, αφού εκείνος που πλησιάζει τον Θεό πρέπει να πιστεύει στην ύπαρξή του και ότι ανταμείβει εκείνους που τον αναζητούνε.»

Ώστε ναι μεν ο Χριστός μπορεί με το αίμα τής άπαξ γενομένης θυσίας Του να σώζει πραγματικά τους ανθρώπους αλλά εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι πρέπει να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας και πρέπει να πιστέψουμε στον Σωτήρα Χριστό, και πρέπει να Τον δεχθούμε ως Κύριο τής ζωής μας. Τότε, και μόνον τότε γινόμαστε αποδέκτες τής σωτηρίας.

Η εμπειρία τής ζωής δείχνει πως η μετάνοια είναι το δυσκολότερο πράγμα για μας τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Έχουμε μάθει το κακό, το έχουμε συνηθίσει. Η ύπαρξή μας έχει υποστεί μια νοητική και ηθική στρέβλωση. Το κακό μπήκε τόσο βαθιά μέσα μας, που έγινε φύση μας. Κι ενώ δεν είναι οπωσδήποτε τόσο δύσκολο ν’ αναγνωρίσουμε την ύπαρξη τού Θεού και το έργο Του στην ιστορία τού κόσμου μας, είναι δύσκολο να θελήσουμε να εγκαταλείψουμε την αμαρτωλή ζωή μας, όποια και αν είναι αυτή. Ο Θεός από την πλευρά Του εργάζεται με διάφορους τρόπους με σκοπό να μαλακώσει την καρδιά μας και μας ελκύει προς τον εαυτό Του. Ετσι, το δικό μας μέρος είναι:

  • Ν’ αναγνωρίζουμε τις αμαρτίες μας

  • Να μετανοούμε

  • Να μελετάμε τον λόγο τού Θεού

  • Να προσευχόμαστε στον Θεό

  • Να έχουμε πνευματική κοινωνία με την αδελφότητα τού Χριστού

  • Να υπηρετούμε συνεργαζόμενοι με το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του

  • Ν’ αγιαζόμαστε, συνεπώς να μαθαίνουμε και ν’ αλλάζουμε

Ας δούμε ενδεικτικά μια, ας την χαρακτηρίσουμε, τυχαία λεπτομέρεια τής πνευματικής μας ζωής που αναφέρει ο απόστολος Παύλος:

«… για να μη υπερισχύσει εναντίον μας ο σατανάς· επειδή δεν αγνοούμε τα διανοήματά του. (Β΄ Κορ. 2:10-11)

Ο Παύλος μάς κάνει γνωστές εδώ δύο αλήθειες: (α) Μπορούμε να ζούμε με τέτοιο τρόπο ώστε ο Διάβολος να μην υπερισχύει στην ζωή μας και (β) Δεν πρέπει να αγνοούμε τα διανοήματα τού Διαβόλου. Γιατί ισχύουν αυτές οι δύο προτάσεις; Διότι ο Χριστός πέθανε αντί ημών και υπέρ ημών με το συγκεκριμένο φρόνημα, και διότι ο λόγος Του μας φωτίζει και μας διδάσκει πώς να νικάμε τον Διάβολο.

Οι παραπάνω αλήθειες δεν συνιστούν πνευματική πολυτέλεια. Είναι η αλφαβήτα τής πνευματικής ζωής. Δεν γίνεται να ζει κάποιος χριστιανικά και να αγνοεί αυτές τις αλήθειες. Απλώς, δεν γίνεται.

Και όταν κάνουμε λόγο περί αμαρτίας, εννοούμε οτιδήποτε πηγάζει από την αμαρτωλή μας φύση: επιθυμίες, πάθη, ροπές, διαστροφές, νοοτροπίες, συμπεριφορές, πράξεις, λόγια κ.λπ. Ο σταυρικός θάνατος τού Χριστού δεν μας δίνει το δικαίωμα να κρατήσουμε ζωντανό κάτι από την αμαρτωλή μας φύση. Για παράδειγμα, αν είμαι ένας άνθρωπος τύπου Ιακώβ, αν δηλαδή κατά κανόνα υποσκελίζω τους άλλους (τους βάζω τρικλοποδιά, τους ρίχνω κάτω και προχωράω μπροστά έχοντας πλεονέκτημα), το φρόνημα τού σταυρού με καλεί να πεθάνω ως υποσκελιστής. Αν είμαι ένας Σαούλ που ζηλεύω και φθονώ τον καλύτερο από μένα, που πεισμώνω και δεν μετανιώνω, που θέλω ν’ αρέσω στους πολλούς, το φρόνημα τού σταυρού με καλεί να πεθάνω ως προς την ζήλεια μου, τον φθόνο και το πείσμα μου. Έχω ανάγκη ν’ απαλλαγώ από αυτά. Η θα τα νεκρώσω στον σταυρό τού Χριστού για να ζήσω ή αυτά θα παραμείνουν ζωντανά και θα καταστρέψουν την ψυχή μου. Υπάρχουν διάφορα τέτοια καλούπια αμαρτίας. Ίσως να μας χαρακτηρίζει κάποιο από αυτά και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Ίσως κάτι καταλαβαίνουμε αλλά το δικαιολογούμε. Η ζωή μας φθείρεται από αυτά. Γι’ αυτό ο Θεός μάς δίνει χρόνια εδώ στην γη, για να τα εντοπίζουμε, να τ’ αναγνωρίζουμε, να τα καταδικάζουμε στον σταυρό του Χριστού, ν’ αγιαζόμαστε, ν’ απαλλασσόμαστε απ’ αυτά αλλά και ταυτόχρονα να Τον υπηρετούμε.

Η ανάσταση του Χριστού και η δική μου ζωή

Κι ερχόμαστε στην ανάσταση τού Χριστού. Πρόκειται για την σωματική Του ανάσταση από τους νεκρούς. Το μεγαλύτερο κοσμοϊστορικό γεγονός τής ανθρώπινης ιστορίας, που πολλοί προσπάθησαν να το διαψεύσουν, και κάποιοι ακόμη προσπαθούν αλλά βεβαίως ματαίως. Ο Θεός-Πατέρας ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς και αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ο εξιλαστήριος θάνατός τού Χριστού ικανοποίησε απολύτως την θεία Δικαιοσύνη. Τα λύτρα πληρώθηκαν, το χρέος τών αμαρτωλών ανθρώπων εξοφλήθηκε, και ο Μεσίτης μας θα επιστρέψει στην πρότερη δόξα Του. Η απολογητική τών αποστόλων στρεφόταν γύρω από την σωματική ανάσταση τού Χριστού από τους νεκρούς. Αυτό ήταν το θεμελιώδες γεγονός τής πίστης των και του κηρύγματός των.

Ο Παύλος προσεύχεται στον Θεό για τους Εφέσιους χριστιανούς, να φωτιστούν και ν’ αντιληφθούν (μεταξύ άλλων):

«19 και πόσο απερίγραπτα μεγάλη αποδεικνύεται η δύναμή του σ’ εμάς που πιστεύουμε, καθώς ενεργεί σύμφωνα με την κυρίαρχη δύναμη του. 20 Αυτήν τη δύναμη έβαλε σε ενέργεια στην περίπτωση τού Χριστού και τον ανέστησε και τον έβαλε να καθίσει στα δεξιά του στα επουράνια, 21 πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη και κυριότητα, και πάνω από κάθε αξίωμα που κατονομάζεται, όχι μόνο στον τωρινό κόσμο αλλά και στο μελλοντικό.» (Εφ. 1:19-21)

Τι αφορά η δύναμη που έχουν στην διάθεσή τους οι πιστοί του Χριστού; Κάποιοι θα πουν πως αφορά την πραγματοποίηση σημείων και τεραστίων, δηλαδή, θαυμάτων, όπως τα πραγματοποίησε ο Ιησούς αλλά και οι απόστολοι. Και είναι σωστό ότι τα θαύματα γίνονταν με την δύναμη τού Θεού. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που αμφισβητείται δεν είναι το αν σήμερα ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα αλλά το αν θέλει, με βάση το σχέδιό Του, να κάνει πληθώρα θαυμάτων όπως έκανε τότε. Φυσικά και κάνει θαύματα όποτε Αυτός θέλει. Άλλοι θα κάνουν λόγο για απελευθέρωση δαιμονισμένων από τα δαιμόνια. Ο προβληματισμός εδώ είναι αν ο Θεός ελευθερώνει σήμερα δαιμονισμένους χρησιμοποιώντας εξορκισμούς ή απλά τους ελευθερώνει όταν αυτοί πιστεύουν στον Χριστό. Ο Παύλος, άραγε, έχει στον νου του τις θεραπείες από αρρώστιες, την εκβολή δαιμονίων, και την επέμβαση στα στοιχεία τής φύσης; Ίσως να έχει και αυτά.

Εκδηλώνεται σήμερα η μεγάλη δύναμη τού Θεού που ανασταίνει και νεκρούς; Ο Παύλος μάς λέει πως ο Θεός με την δύναμή Του ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς. Ο Παύλος αναφέρεται πολύ συγκεκριμένα στην ανάσταση τού Ιησού από τους νεκρούς. Παρομοίως, θα αναστήσει όλους τους δικούς Του κατά την δεύτερη έλευσή Του στην γη, και ταυτόχρονα θα μεταμορφώσει τους ζώντες πιστούς. Είναι λοιπόν απολύτως βέβαιο πως όλοι οι γνήσιοι πιστοί τού Χριστού θα βιώσουμε αυτήν την εκπληκτική δύναμη από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, που γεμάτη αγάπη και χάρη, η δύναμή Του θα μας καταστήσει άφθαρτους, δοξασμένους, όμοιους με Αυτόν που είναι ο πρωτότοκος αδελφός μας. Και καθώς την δεύτερη έλευσή Του θ’ ακολουθήσει η βασιλεία Του πάνω στην γη, θα πρέπει να έχουμε κατά νου, πως η παρουσία μας μαζί Του τότε, εδώ στην γη, δεν θα είναι ως εκείνη των υπολοίπων κατοίκων τής γης που δεν θα έχουν συμμετάσχει στην αρπαγή τής Εκκλησίας. Εμείς θα συμβασιλεύσουμε με τον Χριστό, είτε αναστημένοι από τους νεκρούς είτε μεταμορφωμένοι κατά την αρπαγή. Τότε, λοιπόν, θα έχουμε τελειώσει με την παρούσα γήινη, φθαρτή κατάστασή μας, στην οποία θα βρίσκονται ακόμη οι μη πιστοί κάτοικοι τής γης. Θα βιώνουμε, αν και πάνω στην γη, την αιώνια, άφθαρτη και ένδοξη πραγματικότητα. Είναι κατανοητό αυτό;

Η πρώτη, χρονικά, ανάσταση τών πιστών από τους νεκρούς και η ταυτόχρονη αρπαγή τών ζώντων πιστών σημαίνει το οριστικό τέλος τής φθοράς και του θανάτου από την ζωή και την ύπαρξή τους. Ο χώρος και ο χρόνος δεν θ’ αποτελούν πλέον φραγμό στην ύπαρξή μας, όπως δεν αποτέλεσαν φραγμό στον αναστημένο Ιησού τις σαράντα ημέρες που πέρασε εδώ στην γη εμφανιζόμενος και εξαφανιζόμενος ξαφνικά, περνώντας μέσα από κλειστές πόρτες κ.λπ. Δεν θα υπάρχει πλέον αρρώστια, πόνος, δάκρυα και θάνατος για μας. Οι πιστοί βασιλεύουν επί της γης μαζί με τον Χριστό, τον Βασιλιά τών βασιλιάδων. Θα είναι μια βασιλεία δικαιοσύνης και ειρήνης, καθώς ο Χριστός θα ποιμάνει τα έθνη με σιδερένια ράβδο. Δεν είναι εκπληκτικά πράγματα αυτά; Πιστεύουμε ότι θα τα βιώσουμε;

Αλλά και πάλι το ερώτημα είναι, μόνον στην ανάσταση των νεκρών και στην μεταμόρφωση τών ζώντων πιστών κατά την αρπαγή αναφέρεται ο Παύλος ενώ κάνει λόγο για το υπερβάλλον μέγεθος τής δύναμης τού Θεού σε μας τους πιστεύοντες;

Όχι. Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης κάνουν λόγο για την δύναμη που δίνει ο Θεός στους πιστούς.

«46 Και τους είπε: Έτσι είναι γραμμένο, και έτσι έπρεπε να πάθει ο Χριστός, και να αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα, 47 και να κηρυχθεί στο όνομά του μετάνοια και άφεση αμαρτιών σε όλα τα έθνη, ξεκινώντας από την Ιερουσαλήμ. 48 Κι εσείς είστε μάρτυρες γι αυτά. 49 Και δέστε, εγώ στέλνω την υπόσχεση τού Πατέρα μου επάνω σας· κι εσείς καθίστε στην πόλη, την Ιερουσαλήμ, μέχρις ότου ντυθείτε δύναμη από ψηλά.» (Λκ. 24:46-49)

Ο απόστολος Παύλος μιλάει ξανά και ξανά για την δύναμη τού Θεού κατά την διάρκεια τής επίγειας διακονίας του.

«Χρωστώ ευγνωμοσύνη στον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, που με ενδυνάμωσε, ότι με θεώρησε πιστό, και με έταξε στη διακονία, εμένα που άλλοτε ήμουν βλάσφημος, και διώκτης και υβριστής.» (Α΄ Τιμ. 1:12-13α)

«8 Γι αυτό και δεν θέλουμε να είστε απληροφόρητοι, αδελφοί, για τη θλίψη που δοκιμάσαμε εμείς στην Ασία, ότι δηλαδή δεινοπαθήσαμε σε τόσο μεγάλο βαθμό που ξεπερνούσε τις δυνάμεις μας, με αποτέλεσμα να αμφιβάλλουμε πια ακόμα κι αν θα επιζούσαμε! 9 Έτσι κι αλλιώς, όμως, εμείς οι ίδιοι έχουμε πάρει για τους εαυτούς μας την απόφαση τού θανάτου, ώστε να μη ζούμε στηριζόμενοι στους εαυτούς μας, αλλά στον Θεό, που ανασταίνει τους νεκρούς, 10 ο οποίος και μας γλίτωσε από έναν τέτοιο θανάσιμο κίνδυνο, και εξακολουθεί να μας γλιτώνει. Σ αυτόν, λοιπόν, έχουμε στηρίξει την ελπίδα μας ότι θα συνεχίσει ακόμα να μας γλιτώνει, 11 καθώς συνεργείτε κι εσείς σ αυτό με τις προσευχές σας για μας, ώστε από πολλά πρόσωπα να εκφραστεί ευχαριστία για το δώρο που μας δόθηκε, χάρις στις προσευχές πολλών για μας.» (Β΄ Κορ. 1:8-11)

Ο Παύλος γράφει στους Κορίνθιους χριστιανούς για την εμπειρία του στην Έφεσο. Διαβάστε στο σπίτι σας το 19ο κεφάλαιο τών Πράξεων τών Αποστόλων. Ο Παύλος πίστεψε πως δεν θα επιζήσει απ’ όλη την αναστάτωση που έγινε στην Έφεσο. Η εμπιστοσύνη του ήταν στον Κύριο που ανασταίνει τους νεκρούς. Εδώ φαίνεται να εννοεί πως εκεί στην Έφεσο, ο Παύλος απογοητεύτηκε τόσο πολύ που αν και σωματικά ζωντανός, είχε φτάσει στο χείλος τού θανάτου. Μόνον ο Θεός μπορούσε να τον αναστήσει. Και θεωρεί πως αυτό έκανε. Τους έσωσε τελικά από τον σωματικό θάνατο και τους απάλλαξε από την τεράστια αναστάτωση που προκλήθηκε και έθλιψε τις ψυχές τους. Πιστεύει μάλιστα πως αυτό θα γίνει ξανά και ξανά. Να, λοιπόν μια πραγματική περίσταση που βίωσαν οι δικοί Του την δύναμη τού Θεού. Το αξιοπερίεργο είναι ότι ο Παύλος βίωνε συνεχώς μεγάλες θλίψεις και δοκιμασίες. Ο Θεός δεν εκδήλωνε την δύναμή Του αποτρέποντας θλίψεις και δοκιμασίες και χαρίζοντάς του έναν ανθόσπαρτο βίο.

Η αντίληψη που είχε ο Παύλος για την αγάπη και την δύναμη τού Θεού φαίνεται καθαρά στην περικοπή Ρωμαίους 8:35-37:

«35 Ποιος θα μας χωρίσει από την αγάπη τού Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα; 36 (Καθώς είναι γραμμένο: «Ότι για χάρη σου θανατωνόμαστε όλη την ημέρα· λογαριαστήκαμε σαν πρόβατα για σφαγή»). 37 Σε όλα αυτά, όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε.»

Ο Παύλος θεωρεί πως θα υπάρχει διωγμός, πείνα, κίνδυνος, μαχαίρι. Ο Θεός δεν θα τα εξαφανίσει αυτά με την δύναμή Του και με τρόπο μαγικό. Η αγάπη Του και η δύναμή Του θα εκδηλώνονται μέσα σ’ αυτά. Με αυτό το πνεύμα θα γράψει στον Τιμόθεο (Β΄ επιστολή, 3:11-12):

«10 Εσύ όμως, (είδες) … 11 τους διωγμούς, τα παθήματα που μου συνέβησαν στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα, ποιους διωγμούς υπέφερα, και απ όλα ο Κύριος με ελευθέρωσε. 12 Και, μάλιστα, όλοι όσοι θέλουν να ζουν με τρόπο ευσεβή εν Χριστώ Ιησού, θα διωχθούν.».

«16 Κατά την πρώτη μου απολογία δεν μου παραστάθηκε κανένας, αλλά όλοι με εγκατέλειψαν· (είθε να μη τους λογαριαστεί). 17 Μου παραστάθηκε όμως ο Κύριος, και με ενδυνάμωσε για να διακηρυχθεί διαμέσου εμού πλήρως το κήρυγμα, και όλα τα έθνη να ακούσουν· και ελευθερώθηκα από το στόμα τού λιονταριού. 18 Και ο Κύριος θα με ελευθερώσει από κάθε πονηρό έργο, και θα με διασώσει για την επουράνια βασιλεία του· στον οποίο ας είναι δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.» (Β΄ Τιμ. 4:16-18)

«… για να γνωρίσω αυτόν, και την δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του» (Φιλιπ. 3:10)

Να λοιπόν περιστατικά από την ζωή του Παύλου, όπου εκδηλώθηκε η μεγάλη δύναμη τού Θεού, όχι όπως θα άρεσε σε μας αλλά όπως ο Θεός ήθελε.

Αγαπητοί αδελφοί, ο Χριστός, τόσο ως σταυρωμένος Σωτήρας αλλά και ως ένδοξος Κύριος μάς έδωσε μια εκπληκτική προοπτική· να μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από τον αμαρτωλό εαυτό μας και να μπορούμε να βιώνουμε την άγια ζωή Του, ταυτιζόμενοι με Αυτόν. Όλο αυτό το έργο τού Θεού είναι γεμάτο σοφία, αγάπη, χάρη, δικαιοσύνη και αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλη σωτηρία για το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. Ας μάθουμε να πεθαίνουμε καθημερινά μαζί Του για να ζούμε και μαζί Του. Ο πάλιν ερχόμενος, αναστημένος και ένδοξος Χριστός είναι η μοναδική και μεγάλη ελπίδα τών πιστών μέσα στον κόσμο τής αποστασίας που ολοένα δυναμώνει, αλλά και ολόκληρης της Δημιουργίας. Αμήν!