Αρχίζοντας τη μελέτη της Εξόδου, ρωτούσαμε: «Ποιος είναι ο Θεός;» και «Ποιοι είμαστε εμείς ως λαός του Θεού;». Μίλα στον Θεό για όσα έμαθες.

Έχουμε δει τις οδηγίες του Θεού για το χτίσιμο του «οίκου» Του. Οι οδηγίες ξεκινούν από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, αρχίζοντας από την κιβωτό στα άγια των αγίων (25:10-22), συνεχίζουν με την τράπεζα, τη λυχνία και την ίδια τη σκηνή (κεφ. 26). Στο σημερινό ανάγνωσμα ολοκληρώνεται το οικοδόμημα καθώς προχωράμε στην εξωτερική αυλή (εδ. 9-19), όπου ο Θεός ζήτησε να κατασκευάσουν και να τοποθετήσουν έναν βωμό (εδ. 1-8).

Στο εβραϊκό κείμενο, το οικοδόμημα αυτό αναφέρεται ως «σκηνή της συνάντησης». Οι Ισραηλίτες έπρεπε να μάθουν ότι ο Θεός δεν ήταν μόνο κάποιος στον οποίο πίστευαν, αλλά πιο πολύ κάποιος τον οποίο γνώριζαν. Όταν Τον λάτρευαν στη σκηνή, βρίσκονταν στον τόπο της συνάντησης μαζί Του. Ας το θυμόμαστε αυτό όταν πάμε στον δικό μας τόπο λατρείας.

Η τελευταία οδηγία, ότι η λυχνία πάντα θα ήταν αναμμένη (εδ. 21), είχε σκοπό να υπενθυμίζει στους Ισραηλίτες ότι ο Θεός δεν κοιμάται ποτέ, ούτε καλύπτεται από το σκοτάδι (και ό,τι αντιπροσωπεύει αυτό). Ο Θεός που τους οδηγούσε (και οδηγεί κι εμάς) είναι πάντα σε εγρήγορση, πανέτοιμος και προσιτός.