ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
Η βαθύτερη έννοια του Σταυρού του Χριστού
Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού, πέρα από το ότι φαίνεται σε μια πρώτη απλή ματιά, είναι κάτι το πολύ περισσότερο και το πολύ βαθύτερο από μια αδικία των αρχόντων της εποχής εκείνης. Κλείνει μέσα του ένα τεράστιο μηχανισμό Θείου Σχεδίου Ηθικής Τάξεως, τον οποίο μηχανισμό ο σύγχρονος άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει μια και δεν έχει προσέξει ή παραδεχθεί τις εξής δύο βασικότατες προϋποθέσεις, που αποτελούν τον κεντρικό σκελετό αυτού του Σχεδίου:
Πρώτον: Ότι ο Θεός δημιούργησε δύο Σύμπαντα: αυτό της αναγκαιότητας και αυτό της ηθικής ελευθερίας.
Δεύτερον: Ότι ο Θεός νομοθέτησε Ηθική Τάξη που κυβερνάει το Σύμπαν της ηθικής ελευθερίας.
Ας αναλύσουμε, λοιπόν, τις δύο αυτές βασικότατες έννοιες της Αγίας Γραφής οι οποίες αναφέρονται όχι μόνο στον μικροσκοπικό μας πλανήτη, αλλά σ’ ολόκληρο το απέραντο Σύμπαν των όντων που δημιούργησε η θεία Παντοδυναμία..
Το Γενικό Σχέδιο των όντων σύμφωνα με την Αγία Γραφή Δύο Σύμπαντα – Η Υπέρτατη Ηθική Τάξη
Α’ ΔΥΟ ΣΥΜΠΑΝΤΑ
1. Το Σύμπαν της αναγκαιότητας. Ο Θεός εκτός από τα όντα που κινούνται κατά πάντα με βάση τους αναπόδραστους νόμους και αποτελούν το Σύμπαν της αναγκαιότητας, δημιούργησε και όντα με ελευθερία εκλογής, εφοδιασμένα με το λογικό ως εισηγητή της ελευθερίας και τη συνείδηση ως παιδαγωγό της.
Τα όντα αυτά τα προίκισε ο Δημιουργός με την ηθική ελευθερία ως τιμητικό προνόμιο επειδή μέσα απ’ αυτήν μπορούν ν’ ανυψωθούν σε σχέση ηθική μαζί Του. Μπορούν, δηλαδή, να δεχθούν έπαινο, τιμή, βράβευση, αγάπη ή να υποστούν μομφή και αποδοκιμασία από μέρους του Δημιουργού για όσα, κατόπιν εκλογής, ενεργούν, σύμφωνα ή ενάντια προς το δημιουργικό Σχέδιο που φανερώθηκε.
Τα όντα του ηθικού Σύμπαντος είναι αξίες ηθικές, ενώ τα όντα του Σύμπαντος της αναγκαιότητας είναι χωρίς αξία από άποψης ηθικής. Δεν επαινεί με άλλα λόγια ούτε κατηγορεί ο Θεός το οξυγόνο και το υδρογόνο γιατί ενώνονται και κάνουν το νερό, ούτε τη γη γιατί γυρίζει σε ελλειπτική τροχιά, ούτε το λεμόνι γιατί είναι ξινό, ούτε το μελίσσι γιατί φτιάχνει, πάντοτε από ένστικτο, την κηρύθρα του τόσο τέλεια.
Το άπλωμα στον ουρανό του πλήθους των τεραστίων νεφελωμάτων, το κομμάτιασμα ενός γιγαντιαίου ήλιου, όλα αυτά, όσο μεγάλα και καταπληκτικά κι αν φαίνονται σε μας, δεν έχουν καμιά ηθική αξία για το Θεό μια και είναι αναπόφευκτα αποτελέσματα των νόμων που ο ίδιος θέσπισε.
2. Το Ηθικό Σύμπαν. Είναι πολύ διαφορετικά όμως τα πράγματα όταν πρόκειται για ένα όν του ηθικού Σύμπαντος όσο μικρό και ασήμαντο από απόψεως εξωτερικού όγκου κι αν είναι αυτό. Εδώ η ενέργεια της ελευθερίας, άσχετα αν εκδηλώνεται σε αρμονία ή σε αντίθεση με τη βουλή του Δημιουργού, είναι το μόνο άξιο προσοχής γεγονός, είναι το σπουδαιότερο και σοβαρότερο μέσα στην ύπαρξη συμβάν.
Τίποτε άλλο δεν υπάρχει μέσα στη συνολική Δημιουργία, τόσο μεγάλο και τόσο υψηλό, όσο το βήμα μιας ελεύθερης εκλογής η οποία ενσυνείδητα συμμορφώνεται ή επαναστατεί απέναντι στη θεία βουλή, ενώ είχε τη δυνατότητα και στις δύο περιπτώσεις να συμπεριφερθεί κατά τρόπο αντίθετο. Αυτό είναι το μυστικό της αξίας των όντων του ηθικού Σύμπαντος. Αυτή είναι η άπειρη υπεροχή τους απέναντι στο Σύμπαν της αναγκαιότητας.
Μέσα στο πλήθος των όντων του ηθικού Σύμπαντος – που αποτελούν για μας τον υπερβατικό κόσμο – είχε, από τον Θεό, την τιμή και το προνόμιο να περιληφθεί και ο άνθρωπος, ο οποίος είναι εδώ στη γη ο μόνος εκπρόσωπος και φορέας της ελευθερίας εκλογής της οποίας παραρτήματα αποτελούν το Λογικό και η Συνείδηση.
Β’ Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ
Μετά το ηθικό Σύμπαν, για το οποίο ήδη μιλήσαμε, έρχεται ως δεύτερη προϋπόθεση, απαραίτητη για την κατανόηση του Σχεδίου του Σταυρού, ο νόμος της Ηθικής Τάξεως. Το νόμο αυτό τον έθεσε ο Θεός «προ χρόνων αιωνίων». Είναι ο νόμος της Ηθικής Τάξεως ο οποίος φανέρωσε στο ελεύθερο δημιούργημα – χωρίς να το εκβιάσει – ότι η εναρμόνιση της θελήσεώς του με τη θεία βουλή, δηλαδή η υπακοή του, θα έχει ως αποτέλεσμα την προς τα άνω εξέλιξή του, στη σφαίρα της μακαριότητας και του φωτός εν τω Θεώ. Τουναντίον δε, η αντίθεση της θελήσεώς του στη θεία εντολή – δηλαδή η παρακοή του – θα έχει ως αποτέλεσμα το σταμάτημα της ανυψώσεώς του και τον ξεπεσμό του στην αθλιότητα και το σκοτάδι, μακριά από τον Θεό.
Οι δύο αυτές διατάξεις της ηθικής τάξεως είχαν απόλυτα δίκαιη και ηθική βάση. Διότι πώς θα ήταν ηθικό και δίκαιο να προσφέρει ο Θεός μακαριότητα και φως στο ον που επαναστατεί εναντίον της Βουλής Του; Με ποιο τρόπο το παρήκοο αυτό ον θα ελάμβανε μια σοβαρή ειδοποίηση ότι βρίσκεται έξω από τις γραμμές του ενδόξου προορισμού του; Και πώς τα άλλα υπήκοα όντα θα προστατεύονταν από την εξαπάτησή τους προς μίμηση της παρακοής, παρά μόνον μέσω της αθλιότητας και του σκότους που θα επακολουθούσαν, ως κυρώσεις κατά της παρακοής; Αν δε, ο Θεός έδειχνε προς το παρήκοον ον την ίδια συμπεριφορά που θα έδειχνε και προς το υπήκοον, δεν θα ανέτρεπε ο ίδιος με τον τρόπο αυτόν, τη βάση του ηθικού σύμπαντος και της ηθικής αξίας;
Έπρεπε λοιπόν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Ηθικής Τάξεως και για το καλό του δημιουργήματος, οι συνέπειες της παρακοής και οι συνέπειες της υπακοής να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Έτσι, ό,τι απολαμβάνει η υπακοή, -Ζωή- πρέπει να το χάνει η παρακοή – Θάνατος-. Η εκτέλεση των απαιτήσεων τούτων της ηθικής Τάξεως του Θεού, πάνω στο ελεύθερο δημιούργημα, ονομάζεται «Δικαιοσύνη».
ΤΟ ΗΘΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΜΑΣ
Έχοντας υπόψη μας αυτές τις φωτεινές προϋποθέσεις, για το ηθικό σύμπαν και την ηθική τάξη, ας έλθουμε στον μικρό μας Πλανήτη και ας παρακολουθήσουμε με τη φαντασία μας την παιδαγωγική μέθοδο του Θεού στον πρώτο άνθρωπο -το ζευγάρι των πρωτοπλάστων- τον οποίο είχε φέρει στην ύπαρξη ως εκπρόσωπο του ηθικού Σύμπαντος, εδώ στη γη.
Ο Θεός τον τοποθέτησε σ ένα περιβάλλον μακάριο και δεν παρέλειπε την τακτική προσωπική επαφή μαζί του, σαν πατέρας με το παιδί του, συγκαταβαίνοντας ν’ αποκαλύπτεται στον άνθρωπο κατά τρόπο σύμμετρο με τη φύση του.
Ήλθε λοιπόν η ώρα που έπρεπε να γίνει το κρίσιμο βήμα: να χαρακτηριστεί το ελεύθερο ον σύμφωνα με τη χρήση της ελευθερίας του και να τραβήξει ή προς τα άνω ή προς τα κάτω. Ήλθε μ’ άλλα λόγια, η ώρα της ηθικής δοκιμασίας του ανθρώπου, του σπουδαιότερου και σοβαρότερου γεγονότος που μπορούσε να συμβεί στον πλανήτη μας.
Για το σκοπό αυτό ο Θεός έδωσε στους πρωτόπλαστους μια εντολή για να την τηρήσουν. Το περιεχόμενο της εντολής δεν είχε καμιά αξία. Αξία είχε η υπακοή του ελεύθερου όντος σ’ Αυτόν που έδωσε την Εντολή.
Μαζί με την εντολή φανέρωσε σ’ αυτούς την Ηθική Τάξη που απλωνόταν πάνω απ’ αυτούς. Σύμφωνα με την Ηθική αυτή Τάξη, όλη η εξέλιξη του ανθρώπου προς τα άνω ή προς τα κάτω, προς τη Ζωή ή τον Θάνατο, θα ήταν συνάρτηση της στάσεως που θα κρατούσε, ως ελεύθερο ον, απέναντι στη Θεία Εντολή. Ήταν ζήτημα Ζωής ή Θανάτου. Από την Αγία Γραφή και από την παγκόσμια μαρτυρία της αρχαιότητας γνωρίζουμε πως ο ελεύθερος άνθρωπος τη στιγμή της κρίσιμης αυτής δοκιμασίας βάδισε ενάντια στη βουλή του Δημιουργού και υπέστη έτσι τις κυρώσεις της Ηθικής Τάξης, δηλαδή τον Θάνατο. Η παρακοή αυτή υπήρξε το σοβαρότερο ιστορικό γεγονός μέσα στο ηθικό Σύμπαν. Η Ηθική Τάξη στην περίπτωση αυτή απαιτούσε την αναβολή του Σχεδίου της προς τα άνω εξελίξεως του ανθρώπου η οποία και έγινε. Μπήκε αμέσως στη ζωή του ανθρώπου ο Θάνατος, και ως πνευματική κατάσταση – αποκοπής από τον Θεό – και ως σωματική κατάσταση – παθήσεως του σώματος – με κατάληξη τον σωματικό θάνατο. Ακόμα και ο πλανήτης μας, ως φυσικό δημιούργημα, δέχθηκε τον αντίκτυπο από την πτώση του ανθρώπου, μια και το Σύμπαν της αναγκαιότητας, όπως αναπτύξαμε πιο πάνω, υποτάσσεται στο ηθικό Σύμπαν.
Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΠΤΩΣΗ
Από την ιστορική αυτή πτώση και μετά, γεννήθηκε και γεννιέται η ανθρωπότητα που ζει και δρα πάνω στον πλανήτη μας. Τα εφόδια με τα οποία γεννιέται και οι συνθήκες στις οποίες εισέρχεται ένα ανθρώπινο ον εδώ στον πλανήτη μας, υπό τους ευνοϊκότερους όρους, σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι:
1. Μια θέληση ελεύθερη να διαλέξει ανάμεσα στο αγαθό και το κακό.
2. Μια φύση ξεπεσμένη κληρονομικά από τον εκπεσόντα Γενάρχη που ρέπει προς την μη πραγματοποίηση του αγαθού, μέχρι το σημείο που ο άνθρωπος, πολλές φορές, δεν κάνει το αγαθό που θέλει, αλλά το κακό που μισεί (Ρω. 7/15-20).
3. Ένα Σχέδιο Θανάτου, και όχι αιώνιας ζωής, στο οποίο ο άνθρωπος εισέρχεται με τη γέννησή του.
Από τα τρία αυτά δεδομένα, εκείνο που μένει μέσα στον άνθρωπο τον ξεπεσμένο για να τον χαρακτηρίσει από την άποψη του ελεύθερου όντος, είναι η εκλογή με τη θέλησή του, του αγαθού ή του κακού. Η θέλησή του στο σοβαρό αυτό διάβημα είναι ελεύθερη. Η πείρα όμως μας δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν εκλέγει σε κάθε στιγμή και σε κάθε περίπτωση το αγαθό, αλλά εκείνο που συνήθως προτιμάει, είναι το κακό. Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και η κληρονομική ροπή, που επεμβαίνει σαν εμπόδιο στην πραγματοποίηση του αγαθού, κάθε φορά που θα το εκλέγει ελεύθερα ο άνθρωπος, και που δημιουργεί μια κατάσταση, στην παρούσα ζωή του πλανήτη μας, που μπορεί να ονομασθεί «πείρα του κακού».
Στο σημείο αυτό καταλήγει η επισκόπηση που κάνει κανείς στην εξέλιξη του ηθικού Σύμπαντος πάνω στον πλανήτη μας, η οποία άρχισε με τον αρχικό εκπρόσωπο του Γένους μας και απλώθηκε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και έχει φθάσει μέχρις εμάς. Αν θελήσουμε, με δυο λόγια, να χαρακτηρίσουμε τον αντίκτυπο αυτόν της πρωταρχικής αποτυχίας του Γενάρχη μας, θα πούμε ότι η αποτυχία εκείνη χωρίς να βλάψει την ελευθερία εκλογής των απογόνων, τούς ανάγκασε να αποκτήσουν πείρα του κακού, μ ε τρόπο που το αγαθό να φαίνεται μάλλον ποθητό, όχι μόνο λόγω της εσωτερικής του έλξεως, αλλά και ένεκα των συνεπειών του κακού των οποίων ο άνθρωπος κατ’ ανάγκη ν’ αποκτά πείρα. Με όλα αυτά, εννοείται, εξακολουθεί η θέληση να μένει ελεύθερη στο να εκλέγει, με την σπουδαία όμως ωφέλεια ότι, επειδή περνάει πρώτα από την πείρα του κακού, απαλλάσσεται από τον πειρασμό να δοκιμάσει το κακό, πειρασμό που θα τον ενοχλούσε αν είχε άγνοια του κακού, καθώς συνέβη με τον Γενάρχη μας, και μένει μπροστά της προς δοκιμή, μόνο η πλευρά του αγαθού.
Το Σχέδιο της Λυτρώσεως – Ο Νέος Γενάρχης. Η Ικανοποίηση της Ηθικής Τάξεως – Ανθρωπότητα με κληρονομική σωτηρία δια της Πίστεως.
Στην κατάσταση που είδαμε παραπάνω βρίσκονταν τα πράγματα εδώ στον πλανήτη μας όταν δύο χιλιάδες χρόνια περίπου πριν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να επέμβει η Αγάπη και η Σοφία του Θεού και να υποδείξει την ανόρθωση από την πτώση ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει κατά το αρχικό Σχέδιο της Ζωής, που επί αιώνες είχε ανασταλεί και αντικατασταθεί από το Σχέδιο του Θανάτου – πνευματικού και σωματικού.
Ο Θεός σύμφωνα με τη σωτήρια αυτή επέμβασή Του ενήργησε πάνω στις ίδιες βάσεις που είχε ενεργήσει και στην Εδέμ. Έφερε δηλαδή στη σκηνή του πλανήτη μας ένα νέο Γενάρχη, τον Ιησού, αντίστοιχο προς τον παλαιό Αδάμ. Ο νέος αυτός Γενάρχης πραγματοποίησε εν τω προσώπω του για πρώτη φορά, εδώ στη Γη μας, τον ιδεώδη τύπο του ανθρώπου, όπως τον είχε συλλάβει ο Θεός μέσα στη δημιουργική Βουλή Του. Και αφού ως άτομο εκπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις του απέναντι στον Θείο Νόμο, έγινε έτσι κατάλληλος για ν’ αναλάβει την υπόθεση των άλλων – της ξεπεσμένης ανθρωπότητας – και να τακτοποιήσει αυτήν απέναντι στην Ηθική Τάξη. Τη σοβαρότατη αυτή τακτοποίηση την έκαμε, καθώς θα αναλύσουμε, δια του Σταυρικού του θανάτου, και έβγαλε έτσι από τη μέση όλα τα καθαρώς ηθικής τάξεως εμπόδια που κρατούσαν σε αναστολή το περί ανθρώπου ένδοξο Σχέδιο. Αφού τα ηθικά εμπόδια υπερνικήθηκαν δια του Σταυρού, ξετυλίχθηκε αμέσως με όλη τη μεγαλοπρέπεια της θείας δυνάμεως, το ένδοξο περί ανθρώπου Σχέδιο, ένα Σχέδιο που εφαρμόσθηκε στο πρόσωπο του Σωτήρος. Με δύο γεγονότα απειροδύναμα – της Νίκης κατά του θανάτου και της ανυψώσεως του Ιησού στον υπερβατικό ουρανό του Θεού – ο Θεός φανέρωσε για πρώτη φορά, στο πρόσωπο του Χριστού, το περί ανθρώπου Σχέδιο σε όλη του την τελειότητα, ως φωτεινό πρόσωπο στον ουρανό της Ιστορίας. Στο πρόσωπο του Χριστού δόθηκε λύση ιστορική στο πρόβλημα του ανθρώπου. Αποσύρθηκε ο πέπλος του θανάτου και φάνηκε η θριαμβευτική τροχιά του υπερπέραν με την ένδοξη κατάληξη στο Θρόνο.
ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
Ζητείται τώρα ο τρόπος με τον οποίο η ξεπεσμένη ανθρωπότητα θα μπορούσε ν’ αποκτήσει μία επαφή με το νέο αυτόν Γενάρχη ώστε να μεταβιβαστεί σ’ αυτήν η νέα κληρονομικότητα που εκπηγάζει από το κέντρο επιτυχίας και όχι από αυτό της αποτυχίας. Χάρις στη νέα αυτή κληρονομικότητα ο ξεπεσμένος αμαρτωλός θα απολάμβανε πλέον τα ευεργετήματα, την ανύψωση και την ένδοξη Σωτηρία που απολάμβανε και ο νέος Γενάρχης μας. Έτσι θα ερχόταν στο φως ότι η κληρονομικότητα της πτώσεως -που φαίνεται εκ πρώτης όψεως αδίκημα- θα ήταν ο μεγαλύτερος συνήγορος για την κληρονομικότητα της Σωτηρίας. Και θα βλέπαμε κατάπληκτοι ότι οι γραμμές που ακολούθησε το Σχέδιο της πτώσεως ήσαν προκαταβολικά φιλάνθρωπες και σωτήριες επειδή προπαρασκεύαζαν την «διενός» Σωτηρία για τους πολλούς. «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!» (Ρω. 11/33)
Το Ευαγγέλιο λοιπόν θριαμβευτικά μάς αναγγέλλει, ότι η ενέργεια που μας συνδέει πνευματικά με τον νέο Γενάρχη είναι η Πίστη μας σ’ Αυτόν. Πίστη ειλικρινής, πίστη καρδιάς που δίνει τόπο στο πνευματικό σπέρμα της νέας κληρονομικότητας που λέγεται «Πνεύμα Χριστού», να ριζοβολήσει στην καρδιά μας.
Αυτό είναι για όλο τον ξεπεσμένο κόσμο μας το μακάριο και ένδοξο σάλπισμα του Θεού. Η με σοβαρότητα και επίγνωση Πίστη μας στον Χριστό είναι μοναδικό και κρίσιμο βήμα της ελευθερίας μας ως όντων του Ηθικού Σύμπαντος, βήμα που έχει μέσα του ανυπολόγιστες μακάριες συνέπειες γιατί μας μπάζει μέσα στο θείο Σχέδιο της ένδοξης επιτυχίας «εν Χριστώ!» Η Ηθική Τάξη ζητάει τώρα από εμάς, αντί οποιασδήποτε άλλης εντολής, να πιστέψουμε στον Χριστό. Είμαστε όντα του Ηθικού Σύμπαντος και καλούμαστε από τον Θεό να εκδηλώσουμε την Ελευθερία μας απέναντί Του. Γνωρίζουμε την ιστορική αποτυχία στο πρόσωπο του πρώτου Γενάρχη και τη θριαμβευτική επιτυχία στο πρόσωπο του δεύτερου Γενάρχη – του Χριστού. Καλούμαστε υπό το φως της πάρα πάνω επιγνώσεως, ως όντα ελεύθερα, να κανονίσουμε τη στάση μας απέναντι στον Θεό, αποδεχόμενοι την σύνδεσή μας μ’ αυτόν τον νέο Γενάρχη, με την Πίστη ή μη. «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η Σωτηρία ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθήναι ημάς».(Πράξ. 4/12).
ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ένας συνοπτικός παραλληλισμός μεταξύ του Προσώπου και του Έργου του Γενάρχη της Αποτυχίας και του Προσώπου και του Έργου του Ιησού Χριστού – Γενάρχη της Επιτυχίας – θα φέρει στο φως το μεγαλειώδες Σχέδιο, που περιλαμβάνει με λογικό και αδιάσπαστο ειρμό τα εξαιρετικά γεγονότα της Ζωής του Χριστού, τα οποία από πρώτη όψη θα φαίνονταν ασυνάρτητα και αδικαιολόγητα.
Θα παραλληλίσουμε λοιπόν σε γενικές γραμμές.
Α) Τη δ ρ ά σ η των δύο Γεναρχών.
Β) Τον αντίκτυπο αυτής πάνω στα ά τ ο μ ά τ ο υ ς.
Γ) Τον αντίκτυπό της πάνω στην Α ν θ ρ ω π ό τ η τ α.
Δ) Τον αντίκτυπό της πάνω στη Φ ύ σ η
Α) Η Δράση των δύο Γεναρχών της ανθρωπότητας
1. Ο Παλαιός Αδάμ ήλθε σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στον Παράδεισο (Γεν. 3/1-6). Ο νέος Αδάμ ήλθε και Αυτός σε συνάντηση με τον Σατανά και αντιμετώπισε τον πειρασμό στην Έρημο για σαράντα μέρες (Μθ. 4/1-11).
2. Ο Παλαιός Αδάμ υπάκουσε στον Σατανά μέσα στον παράδεισο και νικήθηκε από αυτόν (Γεν. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ παράκουσε τον Σατανά στην Έρημο και τον νίκησε (Μθ. 4/1-11).
3. Ο Παλαιός Αδάμ έδωσε δικαιώματα στον Σατανά με την υπακοή του σ’ αυτόν (Πραξ. 26/18, Λκ 4/6). Ο Νέος Αδάμ αφαίρεσε τα δικαιώματα από τον Σατανά με το να τον παρακούσει (Ιω. 12/31).
4. Ο Παλαιός Αδάμ παράκουσε τον Θεόν (Γεν. 3ο κεφ). Ο Νέος Αδάμ υπάκουσε στον Θεό με τρόπο μοναδικό και απόλυτο μέχρι ακόμα και τον σταυρικό θάνατο (Μθ. 26/39-43)
Β) Αντίκτυπος της δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στα άτομά τους
1. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε τον Θεό υπέκυψε στο θάνατο (Γεν. 3/19). Ο Νέος Αδάμ αφού υπάκουσε στον Θεό μέχρι θανάτου, νίκησε το θάνατο με την Ανάσταση (Λουκ. 24/6 , Πράξ. 2/24).
2. Ο Παλαιός Αδάμ αφού παράκουσε διώχτηκε από την Εδέμ και έχασε τη θεωρία του Προσώπου του Θεού (Γεν. 3/24). Ο νέος Αδάμ αφού υπάκουσε αναλήφθηκε στους ουρανούς και κάθισε στα Δεξιά της Δόξας του Θεού (Μαρκ. 16/19).
Γ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στην Ανθρωπότητα
1. Από τον παλιό Γενάρχη, τον Αδάμ, μεταβιβάζεται κληρονομιά μέσα από τους αιώνες το σπέρμα της πτώσεως. Έτσι η ανθρωπότητά μας βγαίνει στην σκηνή της Ιστορίας με ζωντανά τα χαρακτηριστικά της πτώσεως (Ρωμ. 5/19 Ιωάν. 3/6). Μ’ άλλα λόγια, το ανθρώπινο γένος είναι το ανάπτυγμα του Γενάρχη του.
2. Από το νέο Γενάρχη, τον Ιησού Χριστό, μεταβιβάζεται, αντίθετα, ως στοιχείο νέας ζωής, το Πνεύμα του Θεού, που αποτίθεται μέσα στην καρδιά του Πιστού. Έτσι ο Πιστός γίνεται πλέον φορέας της νέας κληρονομικότητας (Α΄Ιωάν. 3/9). Η κληρονομικότητα αυτή μπάζει τον πιστό στο εν Χριστώ ένδοξο Σχέδιο και εξασφαλίζει υπέρ αυτού εξέλιξη και κατάληξη όμοια προς αυτή του Χριστού (Εφεσ. 2/4-10). Η φαινομενική αδικία της κληρονομικότητας της πτώσεως εξουδετερώνεται «εκ περισσού» με την δωρεάν κληρονομικότητα της Λυτρώσεως (Ρωμ. 5/15-19).
Δ) Αντίκτυπος της Δράσεως των δύο Γεναρχών πάνω στη Φύση
1. Σύμφωνα με την αρχή της δημιουργικής Βουλής κατά την οποία το υλικό Σύμπαν τάχθηκε στην υπηρεσία του Ηθικού Σύμπαντος, η κρίσιμη αρχέγονη ανατροπή που έγινε στην Ηθική Σφαίρα έπρεπε να έχει αντίκτυπο – και πράγματι είχε – στην φυσική Σφαίρα του πλανήτη μας (Γεν. 3/17-19, Ρωμ. 8/20).
2. Με ανάλογη δε απαίτηση της Ηθικής Τάξεως, το έργο Επιτυχίας και Λυτρώσεως που πραγματοποιήθηκε από τον νέο Γενάρχη θα έχει στον απώτερο χρόνο του θείου Σχεδίου, τον ένδοξο αντίκτυπό του και στο φυσικό περιβάλλον του υλικού Σύμπαντος (Ρωμ. 8ο κεφ, Β΄ Πέτρ. 3/13, Αποκ. 21/1-5).
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ
Από τις γενικές γραμμές του Θείου Σχεδίου, που δώσαμε πιο πάνω, προκύπτει ότι η Ιστορία της Ανθρωπότητας και του πλανήτη μας έχει το κέντρο του Βάρους της στην Ηθική τάξη.
Όταν στην Ηθική Τάξη ήλθε η ανατροπή – με την παρακοή προς τον Δημιουργό – ολόκληρο το τεράστιο σύστημα της εξελίξεως του Ανθρώπου και της γύρω φύσεως, δέχθηκε τον ολέθριο αντίκτυπο. Η θεία όμως Αγάπη και Σοφία ξετύλιξε μέσα στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ένα αντίρροπο Σχέδιο Λυτρώσεως δια του Ιησού Χριστού. Το δε κέντρο βάρους του Λυτρωτικού Έργου του είναι ο Σταυρός του Γολγοθά.
Το γεγονός της σταυρώσεως του Χριστού έχει δύο πλευρές αντίθετες: έχει πρώτα την ανθρώπινη πλευρά, που δείχνει πόσο ο άνθρωπος βυθίστηκε στο κακό ώστε να καταδικάσει σε θάνατο τον ’γιο και τον Δίκαιο, και έχει έπειτα και τη θεία πλευρά που δείχνει ότι ο Θεός επέτρεψε στην ανθρώπινη ελευθερία να ρίξει πάνω στον Χριστό όλα τα κύματα της μανίας και του μίσους της ανθρώπινης κακίας. Γιατί άραγε επέτρεψε τούτο ο Θεός; Επειδή ο Χριστός, με πλήρη γνώση και συγκατάθεση, θα δεχόταν το γεγονός του σταυρικού του θανάτου ως επιβαλλόμενο σ’ αυτόν, όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την ανώτερη Ηθική Τάξη, η οποία και το επέτρεψε, για την τιμωρία της αμαρτίας της ανθρωπότητας. Ώστε πάνω στο Σταυρό του Χριστού αφ’ ενός μεν ξεσπάει η ανθρώπινη κακία σε όλη την ελευθερία της, αφ’ ετέρου δε ο Χριστός, μη προσέχοντας διόλου τον ανθρώπινο παράγοντα, είναι όλος στραμμένος και απορροφημένος από την Ηθική Τάξη, αναγνωρίζοντας και ικανοποιώντας τις δίκαιες απαιτήσεις της εναντίον της αμαρτωλής ανθρωπότητας, την οποία με ηρωϊκή αυτοθυσία εκπροσωπεί. Ο άνθρωπος γεμάτος με κακία, θανατώνει τον Χριστό και ο Χριστός όλος αγάπη, προσφέρει τη Σωτηρία στον άνθρωπο! Ιδού το μυστήριο του Σταυρού! Ιδού η Νίκη της Θείας Σοφίας και Αγάπης υπό την φαινομενική ήττα του Σταυρού!
Μέσα στα μύχια της συνειδήσεως του Χριστού πάνω στον Σταυρό του Γολγοθά συναντήθηκαν δύο αντίπαλοι φοβεροί. Αφ’ ενός μεν ο Θεός Πατέρας ενσαρκώνοντας και εκπροσωπώντας την Ηθική Τάξη και αφ’ ετέρου η αμαρτία του ανθρώπου σε όλες τις μορφές της από τις λεπτότατες μέχρι τις πλέον χονδροειδείς. «Εκεί, λέγει ο Φρειδερίκος Γκοντέ, στην απ’ ευθείας επαφή μεταξύ του Θεού της ηθικής Τάξεως και του Ιησού, αντιπροσώπου τού ενόχου ανθρώπου, η ανθρώπινη αμαρτία θρηνήθηκε, κρίθηκε, καταδικάσθηκε, κατά τρόπο τέλειο και απόλυτο που ποτέ δεν μπορούμε να επαναλάβουμε εμείς. Εκεί χύθηκαν άγια δάκρυα, που εμείς ποτέ δεν μπορούμε να χύσουμε. Εκεί προσφέρθηκε προς τον Θεό ηθική επανόρθωση πληρέστατη σε τρόπο που θα ήταν αδύνατο να την προσφέρουμε εμείς. Ο σκληρότατος θάνατος με ταπείνωση αναγνωρίσθηκε και έγινε αποδεκτός από τον εκπρόσωπο της ανθρωπότητας σαν επάξιος μισθός της αμαρτίας. Ιδού αναμφίβολα, από απόψεως του Χριστού και του Θεού, η ενδότατη έννοια του δράματος του Σταυρού».
Βάσει της ιστορικής και μοναδικής αυτής επανορθώσεως, η οποία επέχει θέση μοναδική και απόλυτη στο Ηθικό Σύμπαν, ακούστηκε η θριαμβευτική επιφώνηση του Χριστού «Τετέλεσται», δηλαδή, το Έργο τελείωσε, ολοκληρώθηκε. Ο Θεός πραγματοποίησε το Σχέδιό Του που από την Εδέμ είχε ανασταλεί και το ξετύλιξε στην Ιστορία με τα απειροδύναμα γεγονότα της εκ νεκρών Αναστάσεως και της Ανυψώσεως – Αναλήψεως στην υπερβατική σφαίρα του Λυτρωτή και συγχρόνως Εκπροσώπου της ανθρωπότητας.
Αφού τελείωσε το μεγάλο τούτο Έργο, ο Θεός εξάγγειλε προς την ανθρωπότητα το χαρμόσυνο άγγελμα – Ευαγγέλιο, και μας κάλεσε όλους να συνδεθούμε δια της Πίστεως με τον νέο Γενάρχη, για να αποκτήσουμε, κατά χάρη, τη νέα κληρονομικότητα, με τις ασύλληπτες και ένδοξες συνέπειές της .
Με αυτό το δράμα σχετίζεται βαθύτατα όλη η Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρώτη πράξη: Η Εδέμ. Δεύτερη πράξη: Ο Γολγοθάς. Μένει ελεύθερος ο καθένας να εκλέξει με ποιο Κέντρο θέλει να είναι συνδεδεμένος.
****************************************************
Η παραπάνω μελέτη αναδημοσιεύεται από το περιοδικό “ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ”, Τόμος Α΄, Αριθμός 1, ‘Aνοιξη 1979 – ΕΚΔΟΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ, με ευγενική άδεια του εκδότη του.