Η λέξη πάσχα κάνει την εμφάνισή της στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο τής Εξόδου. Ας δούμε με λίγα λόγια σε ποια εποχή αναφερόμαστε και τι συμβαίνει τότε. Βρισκόμαστε στην εποχή του Μωυσή. Ο Θεός μιλάει στον Μωυσή μέσα από την καιόμενη βάτο και του λέει:
Έξοδος 3:7-10: 7 Είδα, είδα την ταλαιπωρία του λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο, και άκουσα την κραυγή τους εξαιτίας των εργοδιωκτών τους· επειδή, γνώρισα την οδύνη τους· 8 και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω, από το χέρι των Αιγυπτίων, και να τους ανεβάσω από τη γη εκείνη, σε γη καλή και ευρύχωρη, σε γη που ρέει γάλα και μέλι, … 9 και τώρα δες, η κραυγή των γιων Ισραήλ ήρθε σε μένα· και είδα ακόμα την κατάθλιψη, με την οποία οι Αιγύπτιοι τους καταθλίβουν· 10 έλα, λοιπόν, τώρα, και θα σε αποστείλω στον Φαραώ, και θα βγάλεις τον λαό μου, τους γιους Ισραήλ, από την Αίγυπτο.
Και προχωράμε στο 5ο κεφάλαιο, εδάφια 1 και 2:
1 Και ύστερα απ’ αυτά, μπαίνοντας ο Μωυσής και ο Ααρών, είπαν στον Φαραώ: Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ· εξαπόστειλε τον λαό μου, για να γιορτάσουν σε μένα στην έρημο. 2 Και ο Φαραώ είπε: Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ.
Ο Μωυσής και ο Ααρών αναφέρουν τον Κύριο, τον Θεό του Ισραήλ στον Φαραώ, και αυτός αρνείται να ασχοληθεί μαζί Του λες και είναι και αυτός θεός και μάλιστα πιο δυνατός από τον Γιαχβέ του Ισραήλ. Η στάση τού Φαραώ είναι η χαρακτηριστική αλαζονική στάση των βασιλιάδων αυτού του κόσμου. Βεβαίως αυτή είναι η στάση κάθε αμαρτωλού ανθρώπου που είναι αλαζόνας και υπερήφανος αλλά πολύ περισσότερο αφορά τους ανθρώπους που διαθέτουν πολιτική εξουσία. Φρονούν και κάποτε ενεργούν λες και είναι θεοί. Τα λόγια του Φαραώ, «Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ;» δεν αποτελούν πραγματική και ειλικρινή ερώτηση αλλά ευθεία αμφισβήτηση και πρόκληση τού Θεού, του Δημιουργού τού σύμπαντος. Η επόμενη πρόταση το επιβεβαιώνει: «Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ.» Ο Φαραώ δεν ενδιαφέρεται να γνωρίσει τον Θεό του Ισραήλ.
Αυτή η εναντίωση τού Φαραώ στον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ θα φτάσει σ’ εκείνο το κορυφαίο σημείο που ο Θεός θα πει στο 12:12:
Αυτήν τη νύχτα θα περάσω μέσα από τη γη τής Αιγύπτου, και θα χτυπήσω κάθε πρωτότοκο στη γη τής Αιγύπτου, από άνθρωπο μέχρι κτήνος· και θα κάνω κρίσεις ενάντια σε όλους τους θεούς τής Αιγύπτου. Εγώ ο Κύριος.
Εννέα πληγές εναντίον της Αιγύπτου (λαού και χώρας) έχουν προηγηθεί αλλά ο Φαραώ έχει γίνει ακόμη πιο σκληρός. Η μεγαλύτερη πρόκληση που μπορεί κάποιος να απευθύνει στον μόνο αληθινό Θεό είναι αυτή του Σατανά, που θέλει και εννοεί να παρουσιάζει τον εαυτό του ως θεό και να αμφισβητεί. Μαζί με τον Σατανά είναι όλα εκείνα τα πονηρά πνεύματα που τον ακολουθούν και τον υπηρετούν. Ο Παύλος θα γράψει στους Κορίνθιους χριστιανούς πως τα έθνη που προσφέρουν θυσίες στους θεούς τους, τις προσφέρουν στα δαιμόνια (Α΄ Κορινθίους 10:20). Φαίνεται πως πίσω από κάθε είδωλο (κυριολεκτικό ή μη) κρύβεται κάποιο πονηρό πνεύμα που θέλει να μας κρατάει στο πνευματικό σκοτάδι, στην απάτη και στην υποδούλωση. Γίνεται έτσι προφανές ότι οι Δέκα Πληγές είναι κρίσεις του αληθινού Θεού ενάντια στους θεούς των Αιγυπτίων.
Πάσχα Κυρίου – Τρεις συντελεστές
Τρεις είναι οι συντελεστές που διαμορφώνουν το πλαίσιο τού Πάσχα τού Κυρίου. Ο πρώτος συντελεστής είναι η κρίση τού Θεού. Ο αληθινός Θεός φέρνει κρίση επάνω στους ψεύτικους θεούς των Αιγυπτίων (δηλαδή στα πονηρά πνεύματα), επάνω στον αλαζόνα Φαραώ κι επάνω στους ανθρώπους που πιστεύουν και λατρεύουν τα δαιμόνια. Είναι έτοιμος να θανατώσει τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων.
Ενώ φτάνει η μέρα που ο Θεός θα κάνει κρίση, ταυτόχρονα είναι έτοιμος να λυτρώσει τον λαό Του, τον Ισραήλ που ζει μέσα στην Αίγυπτο. Πώς θα τον λυτρώσει; Μέσω μιας θυσίας. Αυτή η θυσία είναι ο δεύτερος συντελεστής τού Πάσχα του Κυρίου. Σε κάθε σπιτικό θα θυσιαστεί ένα αρνί. Από το αίμα του αρνιού θα ραντίσουν με ύσσωπο το ανώφλι και τις παραστάδες τής πόρτας.
Η λέξη πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή λέξη πεσάχ, που αναφέρεται στη θυσία τού Πάσχα, αρχικά, και στη σχετική γιορτή, κατόπιν. Η λέξη πεσάχ προέρχεται από το ρήμα πασάχ που σημαίνει παρέρχομαι, προσπερνάω και αναφέρεται στο προσπέρασμα τής κρίσης τού Θεού υπέρ τού λαού Του. Λέει η Γραφή:
Έξοδος 12:23: Ο Κύριος θα περάσει για να χτυπήσει τους Αιγυπτίους· και όταν δει το αίμα επάνω στο ανώφλι και επάνω στους δύο παραστάτες, ο Κύριος θα παρατρέξει τη θύρα, και δεν θα αφήσει τον εξολοθρευτή να μπει μέσα στα σπίτια σας, για να χτυπήσει.
Τρεις φορές στο κεφάλαιο 12 αναφέρεται αυτή η αλήθεια. Είναι στα εδάφια 13, 23 και 27. Διαβάζουμε στα εδάφια 26 και 27:
26 Και όταν σας λένε οι γιοι σας: Τι σημαίνει σε σας αυτή η λατρεία; 27 Θα αποκρίνεστε: Αυτό είναι η θυσία τού Πάσχα στον Κύριο, επειδή παρέτρεξε τα σπίτια των γιων Ισραήλ στην Αίγυπτο, όταν χτύπησε τους Αιγυπτίους, και έσωσε τα σπίτια μας.
Κάνοντας μια περιήγηση στο Διαδίκτυο σχετικά με τη σημασία τού Πάσχα, διαπίστωσα πως οι περισσότερες αναφορές λένε πως πάσχα σημαίνει διάβαση και προσδιορίζουν πως αφορά την διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας. Ας προσέξουμε το εξής· είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο Θεός έσωσε τον λαό Ισραήλ από τον στρατό των Αιγυπτίων κατά την διάβαση τής Ερυθράς Θάλασσας. Απλώς, όμως, πάσχα δεν σημαίνει διάβαση. Πολλές ιστοσελίδες αντέγραψαν την εσφαλμένη πληροφορία από κάποια συγκεκριμένη ιστοσελίδα και έτσι η εσφαλμένη πληροφόρηση γέμισε το Διαδίκτυο. Εμείς που ομολογούμε πίστη στον Χριστό ας είμαστε σοβαροί με τον λόγο του Θεού και τα πράγματα του Θεού. Πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τις πληροφορίες που αντλούμε από το Διαδίκτυο. Δεν αντιγράφουμε επιπόλαια και δεν εμπιστευόμαστε οτιδήποτε διαβάζουμε εκεί.
Η Αγία Γραφή είναι σαφής στο 12ο κεφάλαιο τού βιβλίου τής Εξόδου. Επανειλημμένα αναφέρεται εκεί το Πάσχα τού Κυρίου. Κατά την διάβαση της Ερυθράς θάλασσας (Έξοδος 14) δεν αναφέρεται το Πάσχα Κυρίου. Δεν έγινε καμία θυσία. Στην Έξοδο 12 ο Θεός δια του Μωυσή έδωσε οδηγίες για το σφάξιμο του αρνιού, το αίμα που θα ράντιζαν έξω από την πόρτα του σπιτιού τους και τον εξολοθρευτή άγγελο που θα προσπερνούσε (πασάχ) κάθε σπίτι που είχε το σημάδι του αίματος για να πάει στο επόμενο, που θα σκότωνε το πρωτότοκο αγόρι της οικογένειας γιατί δεν θα έβλεπε το αίμα στην πόρτα.
Οι Ισραηλίτες, λοιπόν, αντιλήφθηκαν ακριβώς τη σημασία τού πάσχα (πεσάχ) ως εξής: η κρίση του Θεού μάς προσπέρασε (πασάχ) επειδή το αίμα της θυσίας μάς κάλυψε, μας προστάτεψε, μας λύτρωσε.
Ήταν η θυσία που πρόσταξε ο μόνος αληθινός Θεός και ήταν ευάρεστη στα μάτια Του, στο πλαίσιο της θείας Οικονομίας εκείνου του καιρού. Και βεβαίως, η θυσία του Πάσχα περιλαμβάνει τη συμμετοχή τού πιστού ανθρώπου σ’ αυτήν την θυσία. Δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες πράξεις τού Ισραηλίτη να σφάξει το αρνί, να πάρει μια δεσμίδα ύσσωπο, να την βουτήξει στο αίμα και να αλείψει εξωτερικά την πόρτα. Είναι και να φάει το ψημένο αρνί μαζί με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. Κατόπιν, να είναι έτοιμος να πάρει τα πράγματα του και να εξέλθει από την Αίγυπτο μαζί με τους άλλους συμμετέχοντες στο πάσχα του Κυρίου.
Ο τρίτος συντελεστής είναι η σωτηρία, η απελευθέρωση που ενεργεί ο Θεός με το δυνατό Του χέρι. Ο Παντοδύναμος Θεός μπορεί να κρίνει τους Αιγυπτίους και τους θεούς τους. Αυτός προκάλεσε τις Δέκα Πληγές και ταπείνωσε τον Φαραώ. Ο Παντοδύναμος Θεός άνοιξε τον δρόμο τής εξόδου από την Αίγυπτο. Αυτός τους οδήγησε στο Σινά και τους έδωσε τον Νόμο Του. Τους οδήγησε με τη νεφέλη μέσα στην έρημο. Τους έδωσε νερό από τον βράχο να πιουν. Τους έδωσε το μάνα να τρέφονται. Ο Παντοδύναμος Θεός τούς έσωσε στην Ερυθρά θάλασσα, τους έσωσε από τους Αμαληκίτες και τους οδήγησε στην υπεσχημένη γη. Ο προφήτης Σαμουήλ είπε κάποια στιγμή στους Ισραηλίτες, «Ο Κύριος ευδόκησε να σας κάνει λαό Του» (Α΄ Σαμουήλ 12:22). Η ευδοκία του Θεού σώζει. Είναι η αγαθότητα του Θεού που επινοεί και πραγματοποιεί την λύτρωση τού ανθρώπου.
Το Πάσχα της Καινής Διαθήκης
Κι ερχόμαστε στην εποχή τής ενσάρκωσης τού Θεού-Λόγου. Ο Ουρανός θα δώσει την μαρτυρία Του δια των αγγέλων πως γεννήθηκε Σωτήρας, που είναι Χριστός, Κύριος. Ο προφήτης Ιωάννης ο Βαπτιστής θα Τον δει και θα πει, «ιδού ο αμνός του Θεού που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Ο ίδιος ο Χριστός θα πει πως «ο γιος του ανθρώπου ήλθε … να δώσει την ψυχή του λύτρο αντί πολλών». Λίγο πριν παραδοθεί σε χέρια άνομα θα πει «Τώρα είναι η κρίση αυτού τού κόσμου· τώρα ο άρχοντας αυτού τού κόσμου θα ριχτεί έξω» (Ιωάννης 12:31). Αυτά τα λόγια δεν σημαίνουν ότι μόλις σταυρώθηκε ο Χριστός, ο Διάβολος σταμάτησε να εξουσιάζει πάνω στις ψυχές των ανθρώπων. Ο Χριστός κάνει λόγο για την εσχατολογική νίκη τής σταυρικής Του θυσίας. Επάνω στον σταυρό, ο Χριστός αφόπλισε τον Διάβολο καταργώντας τον θάνατο. Ο συγγραφέας τής προς Εβραίους επιστολής γράφει στο 2:14-15: «… πήρε σάρκα και αίμα σαν κι αυτούς, ώστε με τον θάνατό του να καταργήσει τον κυρίαρχο τού θανάτου, δηλαδή τον διάβολο, 15 και να ελευθερώσει αυτούς που για όλη τη ζωή τους ήταν καταδικασμένοι να ζουν στη σκλαβιά εξαιτίας τού φόβου τού θανάτου.» Ο Παύλος θα εξηγήσει πως ο Χριστός πάνω στον σταυρό έγινε αμαρτία και κατάρα. Απορρόφησε σαν αλεξικέραυνο όλη τη θεία οργή και ικανοποιήθηκε η θεία Δικαιοσύνη. Έγινε εξιλασμός. Έτσι και μόνον έτσι μπορεί ο Θεός να προσφέρει άφεση αμαρτιών. Έτσι και μόνον έτσι καταργήθηκε ο θάνατος. Με αυτόν τον τρόπο ο Χριστός αφόπλισε τον Διάβολο και τον κατήργησε.
Αγαπητοί αδελφοί, πρέπει να είμαστε σε θέση να συνθέτουμε τα κομμάτια του παζλ του λυτρωτικού έργου τού Χριστού. Πολλές διακηρύξεις τής Γραφής είναι απλές και ταυτόχρονα μεγαλειώδεις αλλά υπάρχει βάθος σοφίας, δικαιοσύνης, αγάπης και δύναμης μέσα σ’ αυτές.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όπως ο Θεός δεν μπορούσε ν’ αποφύγει τον σταυρό προκειμένου να μας λυτρώσει, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε εύκολα, επιπόλαια και βιαστικά να βιώσουμε την αιώνια ζωή που ο Θεός προσφέρει από τώρα όντας εν τω Χριστώ. Ο Θεός μάς καλεί σε μετάνοια και αυτό δεν είναι εύκολο. Μας καλεί σε ταπείνωση και αυτό μας πονάει. Μας καλεί να υιοθετήσουμε το φρόνημα του Χριστού, να βάλουμε Νου Χριστού και καρδιά σάρκινη αντί για πέτρινη. Αυτά δεν γίνονται μηχανικά σαν να πατάμε κουμπιά. Λέμε ότι μέσα σε μια στιγμή χρόνου το όνομα ενός αμαρτωλού ανθρώπου γράφεται στο βιβλίο της ζωής. Λέμε ότι ένα βλέμμα πίστης στον Χριστό αρκεί για να σωθεί η ψυχή μας, και αυτά είναι σωστά. Αυτό που δεν λέμε είναι ότι ο Θεός μάς περιμένει για χρόνια πολλά, και περιμένοντας μακροθυμεί προκειμένου να έρθει αυτή η μία στιγμή, αυτό το σωτήριο βλέμμα τής πίστης. Η απιστία μας, η υπερηφάνεια μας, η έλλειψη μετάνοιας, τα ψέματα και οι πλάνες που υπάρχουν μέσα μας, μας εμποδίζουν να φτάσουμε σ’ αυτήν την μία στιγμή της αναγέννησής μας. Το Άγιο Πνεύμα ρίχνει μέσα μας ακτίνες αλήθειας Θεού, αγάπης Θεού και μας εμπνέει τον σεβασμό και την υποταγή στο πρόσωπό Του και στο θέλημά Του αλλά ενόσω εμείς αρνούμαστε και συνεχίζουμε να δικαιολογούμαστε για τον τρόπο ζωής μας, η στιγμή αυτή της σωτηρίας παραμένει μακρινή. Είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί. Η αμαρτία μάς τυφλώνει και μας πωρώνει. Η αμαρτία μάς ευχαριστεί και μας ξεγελάει. Μόνον ο Θεός δια του λόγου Του και δια του Πνεύματός Του μπορεί να μας δείξει την αληθινή εικόνα τής αμαρτίας μας. Αν αντιστεκόμαστε στον λόγο Του και στο Πνεύμα το Άγιο δεν μπορούμε να σωθούμε. Είμαστε αιωνίως χαμένοι. Είναι για μας σαν να μην ήρθε ο Χριστός και να μην θυσιάστηκε υπέρ ημών και αντί ημών. Έτσι εξηγείται γιατί τόσοι άνθρωποι είδαν τον Χριστό να θεραπεύει, να ελευθερώνει δαιμονισμένους, να συγχωρεί αμαρτίες, να διδάσκει με θεία εξουσία, να θαυματουργεί, και παρέμειναν σκληροί και άπιστοι. Ήταν γεμάτοι με τον αμαρτωλό εαυτό τους. Ήταν τόσο απορροφημένοι με τις απατηλές τους ιδέες και επιθυμίες, ακόμη και αν αυτές είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα.
Πιστοί στη Διαθήκη τού αίματος τού Χριστού
Αν συμβαίνει να ομολογούμε πίστη στον Χριστό, θα πρέπει συνεχώς, καθημερινά, να ανανεώνουμε την εμπιστοσύνη μας στο πρόσωπό Του και στο έργο Του. Η μετάνοια και η πίστη δεν συμβαίνει μία φορά στην ζωή μας. Καλούμαστε από τον Θεό, και συνεπώς οφείλουμε, συνεχώς να μετανοούμε και να εμπιστευόμαστε την ψυχή μας στον Χριστό. Ο Χριστός στο τελευταίο Δείπνο με τους αποστόλους μίλησε για την Καινούρια Διαθήκη που συνάπτεται και εγκαινιάζεται με το δικό Του αίμα. Οι Ιουδαίοι γνώριζαν αυτό που λέει η Γραφή στην Έξοδο 24:8, «Και ο Μωυσής, παίρνοντας το αίμα, ράντισε προς τον λαό, και είπε: Να το αίμα τής διαθήκης, που ο Κύριος έκανε σε σας, σύμφωνα με όλα αυτά τα λόγια.» Το αίμα εκείνο ήταν το αίμα ενός ζώου. Μέσα στην πορεία του λαού Ισραήλ στο χρόνο, θυσιάστηκαν πολλές χιλιάδες ζώων, που όμως δεν ικανοποίησαν πραγματικά τον Θεό. Αυτό θα το εκφράσει ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής (10:4) λέγοντας: «είναι αδύνατον το αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρεί αμαρτίες».
Τι κάνει, τι προσφέρει το αίμα τού αγίου και δικαίου Ιησού Χριστού;
Καθαρίζει, λευκαίνει, προσφέρει άφεση, δικαιώνει, απολυτρώνει, μας φέρνει κοντά στον Θεό, ειρηνοποιεί, οδηγεί σε υπακοή, οδηγεί σε νίκη.
Και ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής επισημαίνει και προειδοποιεί (10:26-31):
«26 Επειδή, αν εμείς αμαρτάνουμε εθελούσια, αφού λάβαμε τη γνώση τής αλήθειας, δεν απολείπεται πλέον θυσία για τις αμαρτίες· 27 αλλά κάποια φοβερή αναμονή κρίσης και έξαψη φωτιάς, η οποία πρόκειται να κατατρώει τούς ενάντιους. 28 Αν κάποιος αθετήσει τον νόμο τού Μωυσή, με βάση τη μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων, πεθαίνει χωρίς έλεος· 29 στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα τής διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα τής χάρης; 30 Επειδή, ξέρουμε αυτόν που είπε: «Σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα κάνω ανταπόδοση», λέει ο Κύριος. Και πάλι: «Ο Κύριος θα κρίνει τον λαό του». 31 Είναι φοβερό το να πέσει κάποιος στα χέρια τού ζωντανού Θεού.»
Γιατί ισχύουν τα παραπάνω λόγια; Διότι ο Χριστός επάνω στον σταυρό καταδίκασε το αμαρτωλό φρόνημα, ολόκληρο τον αμαρτωλό άνθρωπο που μηχανεύεται το κακό, το επινοεί, το επιθυμεί, το επιδιώκει, το πράττει, το μεταδίδει, το πολλαπλασιάζει, το καθιστά καθεστώς. Το αίμα τού Χριστού (που σημαίνει η εξιλαστήρια θυσία τής άγιας ζωής τού Χριστού υπέρ ημών και αντί ημών) μπορεί να μας καθαρίζει από όλο αυτό το φρόνημα. Φυσικά αυτό πραγματοποιείται με την παρουσία και ενέργεια τού Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Δεν θα μπορούσε, όμως, το Άγιο Πνεύμα να έρθει να κατοικήσει σε μια ακάθαρτη καρδιά. Όπως λοιπόν οι Ισραηλίτες έπρεπε συνεχώς να προσφέρουν αιματηρές θυσίες για να εξιλεώνονται και να καθαρίζονται ενώπιον του Θεού, έτσι κι εμείς καλούμαστε να σεβόμαστε αδιαλείπτως το αίμα του αγίου Ιησού Χριστού που μια φορά για πάντα προσφέρθηκε για την σωτηρία μας. Αυτός ο σεβασμός εκφράζεται ως ζωή υπακοής, αφιέρωσης στον Θεό και το θέλημά Του, ανακαίνιση του νου, μεταμόρφωση του χαρακτήρα μας, υπηρεσία στον Θεό και τους συνανθρώπους μας.
Το αίμα τού Χριστού δίνει τη δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να μας καθιστά παιδιά του Θεού, πνευματικούς ανθρώπους, νικητές έναντι του Διαβόλου, του κόσμου και της αμαρτίας, αιώνιους κληρονόμους τού Θεού, συμβασιλείς του Χριστού.
Ο Παύλος αναφέρεται στο χριστιανικό Πάσχα και γράφει στους Κορίνθιους κάποια σχετικά λόγια. Η περικοπή που θα διαβάσουμε έχει άμεση σχέση με την πνευματική αποκοπή τού πόρνου άνδρα που ζούσε ανάμεσά τους.
Α΄ Κορινθίους 5:6-8: «… δεν ξέρετε ότι λίγη ζύμη κάνει ένζυμο ολόκληρο το φύραμα; 7 Καθαριστείτε, λοιπόν, από την παλιά ζύμη, για να είστε νέο φύραμα, καθώς είστε άζυμοι· επειδή, το δικό μας Πάσχα, θυσιάστηκε για χάρη μας, ο Χριστός. 8 Ώστε, ας γιορτάζουμε όχι με ζύμη παλιά ούτε με ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αλήθειας.»
Η προτροπή αυτή μας διδάσκει ότι δεν μας επιτρέπεται να είμαστε ηθικά αδιάφοροι μπρος το κακό που εντοπίζουμε μέσα στην ψυχή μας. Ο Θεός μάς αγίασε δια του αίματος του Χριστού και δια του Αγίου Πνεύματος, και μας κάλεσε σε συνεχή αγιασμό δια της υπακοής και της συμμόρφωσης με βάση τον δικό Του γραπτό λόγο.
Στην ιουδαϊκή Μισνά, στο κεφάλαιο Pesahim 10.5 διαβάζουμε τα εξής ενδιαφέροντα:
A. Ο Ραβίνος Γαμαλιήλ δήλωσε, «Οιοσδήποτε δεν αναφέρεται στα τρία αυτά ζητήματα που συνδέονται με το Πάσχα, δεν εκπληρώνει την υποχρέωσή του, και αυτά τα τρία είναι: Πάσχα, άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα. B. Πάσχα — διότι ο Πανταχού Παρών προσπέρασε τα σπίτια των προπατόρων μας στην Αίγυπτο. Γ. Άζυμο ψωμί — διότι οι προπάτορες μας λυτρώθηκαν στην Αίγυπτο. Δ. Πικρά χόρτα — διότι οι Αιγύπτιοι πίκραναν τις ζωές των προπατόρων μας στην Αίγυπτο. E. Σε κάθε γενιά ο άνθρωπος είναι ηθικά υποχρεωμένος να θεωρήσει τον εαυτό του ως εάν έχει φύγει προσωπικά από την Αίγυπτο, καθώς λέγει [η Γραφή]: Αυτό γίνεται για εκείνο που ο Κύριος έκανε σε μένα, όταν βγήκα από την Αίγυπτο (Έξοδος 13:8). Είμαστε συνεπώς ηθικά υποχρεωμένοι να ευχαριστούμε, να υμνούμε, να δοξάζουμε, να τιμάμε, να εξυψώνουμε, να επαινούμε και να ευλογούμε Αυτόν που έκανε για τους προπάτορες μας και για μας όλα αυτά τα θαύματα. Μας έφερε από τη δουλεία στην ελευθερία, από την απελπισία στη χαρά, από τον θρήνο στη γιορτή, από το σκοτάδι στο μεγάλο φως, από την υποδούλωση στη λύτρωση, έτσι θα να σταθούμε ενώπιον Του, λέγοντας Αλληλούια.
Αν ήταν πρέπον να ανταποκρίνονται με τέτοια ευγνωμοσύνη οι Ιουδαίοι για την ιστορική τους λύτρωση από την δουλεία των Αιγυπτίων, πόσο μάλλον εμείς, οι λυτρωμένοι τού Χριστού, καλούμαστε να εκτιμήσουμε το μοναδικά πολύτιμο και άγιο αίμα τού Χριστού. Οι Ισραηλίτες που βίωσαν την λύτρωσή τους από την Αίγυπτο ήταν εκείνη η συγκεκριμένη γενιά. Όλες οι επόμενες γενιές καλούνταν να κρατούν ζωντανή την ιστορική μνήμη και να γιορτάζουν το Πάσχα που δεν το βίωσαν. Με έναν γνήσιο χριστιανό δεν συμβαίνει το ίδιο. Δεν υπάρχει αληθινός χριστιανός που δεν βίωσε την πνευματική του απελευθέρωση από την αμαρτία του και ό,τι συνδέεται με αυτήν. Στην θεία Οικονομία τής Καινής Διαθήκης, η αναγέννηση τού αμαρτωλού ανθρώπου είναι προσωπική υπόθεση, και ως εκ τούτου αποτελεί συγκεκριμένο βίωμα. Όταν ο Θεός βλέπει έναν άνθρωπο να μετανοεί και να εμπιστεύεται τον Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα, του δίνει την πνευματική αντίληψη του καθαρισμού του, του εξαγνισμού του, την ειρήνη και την χαρά της άφεσης των αμαρτιών του. Τον ελευθερώνει από αμαρτωλά πάθη. Ο Χριστός είπε σχετικά: «θα είναι χαρά στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί». Δεν μπορεί εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να γίνεται τόση χαρά στον Ουρανό κι εδώ ο άνθρωπος αυτός να μην αντιλαμβάνεται την πνευματική του αναγέννηση. Συνεπώς, η ευγνωμοσύνη ενός γνήσιου χριστιανού προς τον Λυτρωτή του Χριστό είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν ενός τυχόντος Ισραηλίτη που απλά πίστευε σ’ ένα παρελθόν μεν, πολύ σημαντικό δε εθνικό ιστορικό γεγονός.
Στο χριστιανικό Πάσχα, ο Χριστός θυσιάστηκε υπέρ ημών και αντί ημών για να μας απαλλάξει από τον αιώνιο θάνατο, από τον φόβο του, από τον Σατανά, από τον αμαρτωλό κόσμο, από την αμαρτία, από τον αμαρτωλό μας εαυτό, για να μας χαρίσει αιώνια ζωή! Ακούγεται απίστευτο αλλά είναι αληθινό. Πρέπει να το πιστέψουμε και να αφιερώσουμε τις ψυχές μας σ’ Αυτόν. Ενόσω υπάρχει ακόμη καιρός.
Γαντές Δημήτρης
Ποιμένας-πρεσβύτερος