Σήμερα αδελφοί θα μιλήσουμε με λίγα λόγια για τη σημασία του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου Ιησού Χριστού στην καθημερινή μας ζωή. Και τα δύο αυτά γεγονότα είναι εξίσου σημαντικά ζητήματα και έχουν γραφτεί πολλά σχετικά βιβλία. Ως γεγονότα, αποτελούν μέρος της ανθρώπινης Ιστορίας αλλά δεν θα ερευνήσουμε σήμερα την ιστορική τους αξιοπιστία. Πρέπει οπωσδήποτε να πούμε ότι τόσο η σταύρωση αλλά και ο θάνατος και η ταφή του Χριστού, όπως και η ανάσταση Του από τους νεκρούς, είναι τα σημαντικότερα γεγονότα της ανθρώπινης Ιστορίας. Γράφει σχετικά ο απ. Παύλος:
«1 Σας υπενθυμίζω ακόμα, αδελφοί, το χαρμόσυνο άγγελμα που σας μετέδωσα, το οποίο και αποδεχτήκατε και στο οποίο παραμένετε. 2 Μέσω του οποίου και σώζεστε, αν φυσικά το κατέχετε έτσι όπως σας το μετέδωσα, εκτός πια αν πιστέψατε άσκοπα. 3 Γιατί, βέβαια, σας παρέδωσα από την αρχή κιόλας εκείνο το οποίο και παρέλαβα, ότι δηλαδή ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας σύμφωνα με τις Γραφές, 4 και ότι ενταφιάστηκε και ότι έχει αναστηθεί την τρίτη μέρα σύμφωνα με τις Γραφές. 5 Και ότι εμφανίστηκε στον Κηφά· μετά στους Δώδεκα. 6 Κατόπιν εμφανίστηκε σε περισσότερους από πεντακόσιους αδελφούς συγχρόνως, από τους οποίους οι πιο πολλοί ζουν ως και σήμερα, μα υπάρχουν και μερικοί που έχουν πεθάνει. 7 Έπειτα εμφανίστηκε στον Ιάκωβο. Μετά σε όλους τους αποστόλους. 8 Και τελευταία απ όλους, σαν σε έκτρωμα, εμφανίστηκε και σε μένα. 9 Γιατί εγώ είμαι πραγματικά ο τελευταίος ανάμεσα στους αποστόλους, που δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι απόστολος, διότι κατέτρεξα την εκκλησία του Θεού. 10 Και ό,τι είμαι τώρα, το οφείλω στη χάρη του Θεού και μόνο, και η χάρη του αυτή σε μένα δεν πήγε χαμένη αλλά κοπίασα περισσότερο απ όλους αυτούς, όχι βέβαια εγώ, αλλά η χάρη του Θεού που είναι μαζί μου, 11 Είτε εγώ, λοιπόν, είτε εκείνοι, αυτά ακριβώς κηρύττουμε και αυτά είναι που πιστέψατε.» (Α΄Κορ. 15:1-11)
Εδώ, στο κεφ. 15, ασχολείται με την ιστορικότητα του ευαγγελίου, το γεγονός της ανάστασης και τη σημασία του για την παρούσα ζωή μας αλλά και την αιώνια ύπαρξή μας. Η πρώτη σημαντική αλήθεια είναι ότι πρόκειται για γεγονότα, πρόκειται για πραγματικότητα αυτής της ζωής.
Ας προσέξουμε τούτο. Η σταύρωση, ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση δεν είναι σημαντικά στοιχεία επειδή εμείς τα πιστεύουμε. Είναι σημαντικά επειδή είναι γεγονότα. Τα πιστεύουμε επειδή είναι γεγονότα. Αν δεν είναι γεγονότα, αν δεν συνέβησαν κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή σε κάποιο συγκεκριμένο τόπο πάνω στη γη μας, κακώς κάνουμε και τα πιστεύουμε και ασχολούμαστε μ αυτά. Πρέπει να γνωρίζουμε πως μεταξύ χριστιανών απολογητών και αθεϊστών ή πιστών άλλων θρησκειών γίνεται αδιάκοπα έρευνα και συζήτηση σχετικά με την ιστορικότητα αυτών των γεγονότων. Κλείνω γι αυτήν την ώρα το ζήτημα αυτό αναφέροντας σας το εξής.
Ο χριστιανός απολογητής Ravi Zacharias, Ινδός στην καταγωγή που ζει στην Αμερική, ίσως ο μεγαλύτερος σύγχρονος χριστιανός απολογητής, είχε πριν χρόνια μια δημόσια συζήτηση στη Δαμασκό μ έναν μουσουλμάνο απολογητή σχετικά με το αν σταυρώθηκε και πέθανε ο Χριστός ή όχι. Μετά από συζήτηση τριών ωρών, ο μουσουλμάνος είπε: «Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να ρωτάμε αν σταυρώθηκε ο Χριστός και ν αρχίσουμε να ρωτάμε, γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός;» Ο Ravi Zacharias τον ρώτησε, «μπορώ να λέω ότι είπατε αυτά τα λόγια;» Ο μουσουλμάνος απάντησε, «μπορείς».
Καταλαβαίνουμε τώρα πως προηγείται η ιστορική θεμελίωση αυτών των γεγονότων και ακολουθεί η διδασκαλία και η συζήτηση για τη σημασία που έχουν για τη ζωή μας. Και γι αυτή τη σημασία θα μιλήσουμε σήμερα. Θα χωρίσουμε την καθημερινή μας ζωή μας σε τρεις μεγάλους τομείς. Προσέξτε όμως τούτο. Θα διαβάσουμε λόγια της Γραφής όπου δεν δίνονται ως θεωρία, ως στεγνή διδασκαλία αλλά πρόκειται για λόγια που μας συναντούν την οποιαδήποτε στιγμή της καθημερινότητας. Είναι λόγια της Γραφής που γράφτηκαν ν αντιμετωπίσουν συγκεκριμένες καταστάσεις και προβλήματα της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας.
1. Η θυσία του Χριστού και ο αμαρτωλός τρόπος ζωής
Όποιος διαβάζει προσεκτικά την ΚΔ παρατηρεί πως ο αιματηρός σταυρικός θάνατος του Χριστού και η ανάστασή Του από τους νεκρούς έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή μας ζωή ως παιδιά του Θεού. Ας δούμε μερικά πολύ χαρακτηριστικά λόγια της ΚΔ που φανερώνουν αυτή τη σχέση.
Διαβάζουμε τα λόγια του απ. Παύλου στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή:
« δεν ξέρετε ότι λίγη ζύμη κάνει ένζυμο ολόκληρο το φύραμα; 7 Καθαριστείτε, λοιπόν, από την παλιά ζύμη, για να είστε νέο φύραμα, καθώς είστε άζυμοι· επειδή, το δικό μας Πάσχα, θυσιάστηκε για χάρη μας, ο Χριστός. 8 Ώστε, ας γιορτάζουμε όχι με ζύμη παλιά ούτε με ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρίνειας, και αλήθειας.» (Α΄Κορ. 5:6-8)
Ο Παύλος αναφέρεται στο «δικό μας Πάσχα» κι εννοεί το χριστιανικό Πάσχα. Στο εβραϊκό Πάσχα θυσιαζόταν ένα αρνί αλλά τώρα θυσιάστηκε ο ίδιος ο Χριστός. Και προτρέπει, «καθαριστείτε από την παλιά ζύμη, που είναι ζύμη κακίας και πονηρίας». Αλλά γιατί τα γράφει αυτά;
Πραγματεύεται εκεί ο απ. Παύλος το θέμα του Πάσχα και διδάσκει το ποια είναι η σημασία του; Όχι. Το θέμα του είναι η περίπτωση της πορνείας κάποιου μέσα στην εκκλησία της Κορίνθου. Ο Παύλος μαλώνει τους Κορίνθιους χριστιανούς διότι ανέχονται αυτόν τον άνθρωπο και δεν κάνουν αυτό που πρέπει για να προστατεύσουν την εκκλησία και μήπως συνετιστεί ο πόρνος, μήπως μετανιώσει και αλλάξει. Τους γράφει λοιπόν, «δεν καταλαβαίνετε ότι η ζύμη αυτή που υπάρχει στην εκκλησία, και που είναι στην περίπτωση αυτή η αμαρτία της πορνείας, θα κάνει όλο το φύραμα, όλο το υλικό ένζυμο, δηλαδή θα σας μολύνει όλους;»
Στηρίζει λοιπόν τις προτροπές του για τη ζωή της εκκλησίας, για τις σχέσεις των αδελφών, για τον καθαρισμό της εκκλησίας πάνω στο γεγονός της θυσίας του Χριστού. Το αίμα του Χριστού μας καθαρίζει από τις αμαρτίες μας και μας αγιάζει. Δεν μπορούμε να πορνεύουμε ως χριστιανοί. Δύο επιλογές υπάρχουν. Η μία είναι ότι πορνεύω και δεν θα μπω στη βασιλεία του Θεού και η άλλη είναι ότι ζω ήδη στη βασιλεία του Θεού κι ετοιμάζομαι συνεχώς γι αυτήν και δεν πορνεύω. Και πορνεία και βασιλεία Θεού δεν γίνεται.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για την πορνεία. Αμέσως παρακάτω συνεχίζει ο Παύλος.
«9 Σας έγραψα στην επιστολή, να μη συναναστρέφεστε με πόρνους. 10 Και όχι γενικά με τους πόρνους τούτου του κόσμου ή με τους πλεονέκτες ή τους άρπαγες ή τους ειδωλολάτρες· επειδή, τότε, πρέπει να βγείτε έξω από τον κόσμο. 11 Αλλά, τώρα σας έγραψα, να μη συναναστρέφεστε, αν κάποιος που ονομάζεται αδελφός, είναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή κακολόγος ή μέθυσος ή άρπαγας· με τον άνθρωπο αυτής της κατηγορίας ούτε να συντρώγετε· 12 επειδή, τι με [μέλει] να κρίνω και τους έξω; Δεν κρίνετε εσείς τους μέσα; 13 Όσο για τους έξω, θα τους κρίνει ο Θεός· γι αυτό, βγάλτε τον κακό από ανάμεσά σας.» (Α΄Κορ. 5:9-13)
Αφού ο Παύλος γράφει στους Κορίνθιους πώς ν αντιμετωπίσουν τον πόρνο προχωράει αμέσως μετά στο θέμα των αδικιών που γινόντουσαν μεταξύ των αδελφών για βιοτικά ζητήματα. Εκεί θα τους πει πως «οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού» και θα προσθέσει και εδώ, πως όχι μονάχα οι άδικοι αλλά και πολλοί άλλοι που διαπράττουν σταθερά μια αμαρτία, και δίνει έναν ενδεικτικό κατάλογο.
Γράφει λοιπόν στον 6:11, «μερικοί υπήρξατε τέτοιοι· αλλά λουστήκατε, αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού, και με το Πνεύμα τού Θεού μας.» Βλέπετε κι εδώ τη θυσία του Χριστού; Ήσασταν κάποιοι τέτοιοι, γράφει ο Παύλος, αλλά το αίμα του Χριστού σας έλουσε. Το ’γιο Πνεύμα σας αγίασε και σας δικαίωσε όταν μετανιώσατε για τις αμαρτίες σας κι εμπιστευθήκατε τον Σωτήρα Χριστό. Τώρα λοιπόν μη γίνεστε πάλι τέτοιοι, γιατί αν γίνετε, αν επιστρέψετε στον παλιό τρόπο ζωής σας, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού.
Λίγο παρακάτω τους γράφει: «12 Όλα είναι στην εξουσία μου, όμως όλα δεν συμφέρουν· όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά εγώ δεν θα εξουσιαστώ από τίποτε. 13 Τα φαγητά [είναι] για την κοιλιά, και η κοιλιά για τα φαγητά· όμως, ο Θεός κι αυτήν κι αυτά θα τα καταργήσει· το σώμα, πάντως, δεν [είναι] για την πορνεία, αλλά για τον Κύριο, και ο Κύριος για το σώμα· 14 ο δε Θεός και τον Κύριο ανέστησε, κι εμάς θα αναστήσει με τη δύναμή του. 15 Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είναι μέλη τού Χριστού; Να πάρω, λοιπόν, τα μέλη τού Χριστού, και να [τα] κάνω μέλη πόρνης; Μη γένοιτο! 16 Ή, δεν ξέρετε ότι εκείνος που προσκολλάται με την πόρνη, είναι ένα σώμα; Επειδή, λέει: «Θα είναι οι δύο σε μία σάρκα». 17 Όποιος, όμως, προσκολλάται με τον Κύριο είναι ένα πνεύμα. 18 Φεύγετε την πορνεία· κάθε αμάρτημα που θα έκανε ο άνθρωπος, είναι έξω από το σώμα· εκείνος, όμως, που πορνεύει αμαρτάνει στο ίδιο [του το] σώμα. 19 Ή, δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας, το οποίο έχετε από τον Θεό, και δεν είστε [κύριοι] του εαυτού σας; 20 Επειδή, αγοραστήκατε με τιμή· δοξάστε, λοιπόν, τον Θεό με το σώμα σας, και με το πνεύμα σας, τα οποία είναι τού Θεού.»
Βλέπετε πως ενώ καταπιάνεται με το ζήτημα της πορνείας, αναφέρεται στην ανάσταση του Χριστού και στην αιματηρή θυσία του Χριστού. Αυτό που τους λέει εδώ είναι:
(α) Τα φαγητά είναι για την κοιλιά και η κοιλιά είναι για τα φαγητά. Μια μέρα όμως θα καταργηθούν και τα δύο.
(β) Η πορνεία δεν είναι για το σώμα και το σώμα δεν είναι για την πορνεία. Κάτι άλλο ισχύει εδώ. Το σώμα είναι για τον Κύριο και ο Κύριος για το σώμα. Τι θα πει «ο Κύριος για το σώμα»; Είναι σ αυτό το σημείο που αναφέρεται στην ανάσταση του Χριστού. Τι σχέση έχει η ανάσταση του Χριστού με το σώμα μας; Ο Παύλος απαντάει. Όπως ο Θεός ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς έτσι θα αναστήσει και τα δικά μας σώματα μια μέρα, εφόσον δεν συμμετέχουμε στην «αρπαγή». Ο Θεός συμπεριλαμβάνει το σώμα μας στο σχέδιό Του. Μας καλεί και με το σώμα μας να Τον δοξάζουμε και η πορνεία κάθε άλλο παρά Τον δοξάζει.
Ο γάμος εν Κυρίω είναι αυτός που δοξάζει τον Θεό. Ο γάμος ενός άνδρα και μιας γυναίκας που ενώνουν τη ζωή τους για να δοξάσουν μαζί τον Θεό, είναι ευλογημένος από τον Θεό. Τους θυμίζει ακόμη ότι «αγοράστηκαν με τιμή». Το τίμημα ήταν το αίμα του Χριστού.
Να λοιπόν πώς μπορούμε να συνδυάσουμε τον ενδεικτικό κατάλογο των αμαρτωλών που δεν θα μπουν στη βασιλεία του Θεού, με το αίμα της θυσίας και την ανάσταση του Χριστού, έτσι όπως ο Παύλος τα συνδέει απευθυνόμενος στους Κορίνθιους χριστιανούς. «Από τη στιγμή που έχεις επικαλεστεί το αίμα του Χριστού για να σε καθαρίσει από τις αμαρτίες σου, για τη συγχώρηση των αμαρτιών σου, για την απαλλαγή της συνείδησής σου από την ενοχή, δεν μπορείς να ζεις ως άδικος, ως πόρνος, ως ειδωλολάτρης, ως μοιχός, ως ομοφυλόφιλος, ως κλέφτης, ως πλεονέκτης, ως μέθυσος, ως κακολόγος, ως άρπαγας. Η ψυχή σου και το σώμα σου ανήκουν στον Θεό διότι ο Θεός πλήρωσε για να σε αγοράσει. Το τίμημα που έδωσε ο Θεός είναι το αίμα του Χριστού. Η ψυχή σου και το σώμα σου έχουν αγιαστεί με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα σου. Το ’γιο Πνεύμα έχει αναστήσει την ψυχή σου και ο Χριστός μια μέρα θ αναστήσει το σώμα σου. Ζήσε λοιπόν ως άγιος άνθρωπος του Θεού και όχι ως αμαρτωλός.»
Θα το επαναλάβω, ζήσε ως άγιος άνθρωπος του Θεού και όχι ως αμαρτωλός. Τι σημαίνει αυτό; Από δω και πέρα δεν σε χαρακτηρίζει η αγάπη σου για την αμαρτία, το ανόητο και εγωιστικό πείσμα, οι άνομες επιθυμίες και τα πάθη, η αγάπη σου για τον τρόπο ζωής του κόσμου. Από τώρα και στο εξής σε χαρακτηρίζει η βαθιά σου επιθυμία ν αρέσεις στον Θεό, η αποφασιστικότητά σου να κάνεις το θέλημά Του, το γεγονός ότι συνεχώς μαθαίνεις πώς να το κάνεις, η συνεχής απόκτηση σοφίας και σύνεσης για το πώς να ζεις ως παιδί του Θεού. Σε χαρακτηρίζει η θέλησή σου να είσαι χρήσιμος άνθρωπος, να κάνεις το καλό, ν αγαπάς τους ανθρώπους, να ομολογείς με κάθε δυνατό τρόπο την αλήθεια του Θεού.
Λέγοντας όλα αυτά δεν ξεγελιέμαι πως δεν κάνω αμαρτίες. Αμαρτίες κάνω αλλά μετανοώ γι αυτές και δεν μένω σε καθεστώς αμαρτίας. Γι αυτό θα το ξαναπώ. Ως παιδιά του Θεού δεν μας χαρακτηρίζει η αμαρτία, μας χαρακτηρίζει η ευσέβεια, η αγιοσύνη, η υπακοή, η καθαρότητα.
Αν έρθει κάποιος και σου πει, «τον βλέπεις αυτόν τον αδελφό ή αυτήν την αδελφή; Ξέρεις τι κάνει; Ξέρεις πώς ζει;» Αν αυτός που θα σου πει αυτά τα λόγια λέει αλήθεια, ίσως βλέπει απαράδεκτα στοιχεία όπως έβλεπε ο Παύλος στους Κορίνθιους. Δυστυχώς αυτό συνέβαινε και συμβαίνει. Οπότε θα πρέπει να διερωτηθώ μήπως κι εγώ έχω στη ζωή μου νοοτροπίες, επιθυμίες, πάθη, λόγια, πράξεις που δυσφημούν τον Θεό και Τον ατιμάζουν.
Ως εδώ βέβαια θα πρέπει ν αντιληφθούμε ότι πρόκειται για σοβαρές παθολογικές καταστάσεις, τελείως ασυμβίβαστες με τη χριστιανική ζωή. Εδώ ισχύουν τα λόγια του Παύλου προς τους Γαλάτες, «όσοι είναι του Χριστού, σταύρωσαν τη σάρκα μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες». (Γαλ. 5:24) Σάρκα, εδώ, είναι η αμαρτωλή μας φύση.
2. Η θυσία του Χριστού και το πώς σχετίζομαι με τους αδελφούς
Ας έρθουμε τώρα σε μια δεύτερη κατηγορία πράξεων που δεν είναι τόσο βαριές όσο οι πρώτες αλλά η ΚΔ τις επισημαίνει και οφείλουμε να υπακούσουμε. Εκείνη την εποχή, την αποστολική, ένα καυτό ζήτημα ήταν το αν επιτρεπόταν ή όχι να τρώει κάποιος ειδωλόθυτα, δηλαδή κρέας που ως ζώο είχε προσφερθεί θυσία στα είδωλα. Κάποιοι έλεγαν, «ναι, μπορούμε να τρώμε, κρέας τρώμε, δεν συμμετέχουμε στη θυσία αυτή» ενώ άλλοι έλεγαν πως «όχι, δεν επιτρέπεται να φάμε αυτό το κρέας, είναι σαν να συμμετέχουμε στη θυσία προς τα είδωλα». Υπήρχαν κι άλλα ζητήματα που οι αδελφοί τα αντιμετώπιζαν διαφορετικά, όπως το αν κάποιες ημέρες είναι πιο άγιες από κάποιες άλλες. Ο Παύλος τοποθετείται σχετικά με καθαρές και ακάθαρτες τροφές αλλά δεν σταματά σ αυτό το σημείο και προσθέτει:
«15 Αν, όμως, ο αδελφός σου λυπάται εξαιτίας κάποιου φαγητού, δεν περπατάς πλέον με αγάπη. Μη φέρνεις με το φαγητό σου σε απώλεια εκείνον, χάρη τού οποίου πέθανε ο Χριστός. 16 Το αγαθό σας, λοιπόν, ας μη δυσφημείται. 17 Δεδομένου ότι, η βασιλεία τού Θεού δεν είναι φαγητό και πιοτό, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω· 18 επειδή, εκείνος που, ως δούλος, υπηρετεί σ αυτά τον Χριστό, ευαρεστεί τον Θεό, και ευδοκιμεί ανάμεσα στους ανθρώπους. 19 Επομένως, λοιπόν, ας ζητάμε εκείνα που είναι για την ειρήνη, και εκείνα που είναι για την οικοδομή τού ενός για τον άλλον. 20 Μην καταστρέφεις το έργο τού Θεού εξαιτίας κάποιου φαγητού. Όλα μεν [είναι] καθαρά· όμως, [είναι] κακό στον άνθρωπο που τρώει με σκάνδαλο. 21 [Είναι] καλό το να μη φας κρέας ούτε να πιεις κρασί ούτε [να πράξεις κάτι] στο οποίο σκοντάφτει ο αδελφός σου ή σκανδαλίζεται ή ασθενεί. 22 Εσύ έχεις πίστη· έχε [την] μέσα σου, μπροστά στον Θεό· μακάριος είναι εκείνος που δεν κατακρίνει τον εαυτό του σ εκείνο που αποδέχεται. 23 Όποιος, όμως αμφιβάλλει, αν φάει, κατακρίνεται· επειδή, δεν [τρώει] από πίστη· και κάθε τι που δεν γίνεται από πίστη, είναι αμαρτία.» (Ρωμ. 14:15-23)
Βλέπετε πως και σ αυτές τις περιπτώσεις το σπουδαιότερο ζήτημα είναι να μην σπρώξω κάποιον στην απώλεια τη στιγμή που γι αυτόν πέθανε ο Χριστός. Ο Χριστός σταυρώθηκε για τον αδελφό μου, τον σώζει και τον στηρίζει και τον οικοδομεί κι εγώ με τη γνώση μου και τις συνήθειές μου γίνομαι εμπόδιο καθώς αυτός είναι αδύναμος στην πίστη. Να λοιπόν που η θυσία του Χριστού δεν αφήνει έξω τις αδελφικές σχέσεις στις οποίες ο ένας επηρεάζει τον άλλον και είτε τον οικοδομεί είτε γίνεται αιτία το αδελφικό πρόσωπο να σκοντάψει και να πέσει.
3. Η θυσία του Χριστού και η υπηρεσία μου, οι δοκιμασίες και τα παθήματα
Ένας τρίτος χώρος εφαρμογής της σταύρωσης και της ανάστασης του Χριστού στη ζωή μας είναι ο χώρος της υπηρεσίας, της δοκιμασίας και των παθημάτων. Όταν ο Παύλος μιλάει για τον σκόλοπα στο σώμα του, γράφει:
« 7 Και για να μη υπερηφανεύομαι, εξαιτίας της υπερβολής των αποκαλύψεων, μου δόθηκε ένας σκόλοπας στη σάρκα, ένας άγγελος του σατανά, για να με χτυπάει, για να μην υπερηφανεύομαι. 8 Για το ζήτημα αυτό παρακάλεσα τον Κύριο τρεις φορές, για να απομακρυνθεί από μένα· 9 και μου είπε: Αρκεί σε σένα η χάρη μου· επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια. Με βαθύτατη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ περισσότερο στις αδυναμίες μου, για να κατοικήσει μέσα μου η δύναμη του Χριστού. 10 Γι’ αυτό, αρέσκομαι στις αδυναμίες, στις ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς, στις στενοχώριες για χάρη του Χριστού· επειδή, όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.» (Β΄Κορ. 12:7-10)
Αν είμαστε ειλικρινείς αδελφοί θα πρέπει να ομολογήσουμε πως αυτός ο τρίτος τομέας που το αίμα του Χριστού αλλά και η δύναμη της ανάστασης ενεργεί, είναι τελείως περιφρονημένος από τους περισσότερους από εμάς. Να καυχηθούμε γιατί είμαστε αδύναμοι, γιατί μας υβρίζουν, γιατί βρισκόμαστε σε ανάγκες, γιατί στενοχωριόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις; Κάθε άλλο! Σ αυτές τις καταστάσεις επαναστατούμε, γογγύζουμε, ψάχνουμε να βρούμε ποιος και τις φταίει που μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο. Ο Παύλος όμως είχε άλλο φρόνημα: «Ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾽ ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ.»
Είδατε εδώ τον σταυρό και την ανάσταση; Ο Θεός απάντησε στον Παύλο σχετικά με τον σκόλοπα, «σου αρκεί η χάρη μου». Ποια είναι η χάρη του Θεού; Είναι ο σταυρωμένος κι αναστημένος Χριστός. Και μετά είπε, «για να κατασκηνώσει επάνω μου η δύναμη του Χριστού». Είναι η δύναμη της ανάστασης.
Ο Πέτρος θα γράψει σχετικά:
«Αν, όμως, αγαθοποιώντας και πάσχοντας υπομένετε, αυτό [είναι] χάρη μπροστά στον Θεό. 21 Δεδομένου ότι, σε τούτο προσκληθήκατε, επειδή και ο Χριστός έπαθε για χάρη σας, αφήνοντας παράδειγμα σε σας, για να ακολουθήσετε τα ίχνη του· 22 ο οποίος «δεν έκανε αμαρτία ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του». 23 Ο οποίος, καθώς τον λοιδορούσαν, δεν ανταπέδιδε λοιδορίες, πάσχοντας δεν απειλούσε, αλλά παρέδινε τον εαυτό του σ αυτόν που κρίνει δίκαια· 24 ο οποίος τις αμαρτίες μας βάσταξε ο ίδιος στο σώμα του επάνω στο ξύλο, για να ζήσουμε στη δικαιοσύνη, αφού πεθάναμε ως προς τις αμαρτίες· «με την πληγή τού οποίου γιατρευτήκατε». (Α΄Πετ. 2:20-24)
Σ αυτόν τον τρίτο τομέα που τον ονομάσαμε «υπηρεσία, δοκιμασίες και παθήματα» πρέπει να δούμε ότι υπάρχουν νόμιμες επιθυμίες και ανάγκες οι οποίες ενδέχεται προσωρινά να μην καλύπτονται ή να καλύπτονται έτσι που να υπάρχει έλλειψη. Ο Χριστός πειράστηκε από τον Διάβολο στην έρημο σαράντα ημέρες και δεν έφαγε. Η τροφή είναι αναγκαία για τη ζωή μας. Ο Χριστός δεν παραπονέθηκε, δεν γόγγυξε, δεν επαναστάτησε κατά του Πατέρα για την έλλειψη αυτή. Αντίθετα, ο λαός Ισραήλ δίψασε στην έρημο και γόγγυξε και επαναστάτησε. Ήθελε να φάει κρέας. Δεν ήταν κακό αυτό. Το κακό ήταν ο γογγυσμός, η μεμψιμοιρία, η γκρίνια. Ο Παύλος ζούσε και υπηρετούσε το ευαγγέλιο μέσα σε κακουχίες, σε στερήσεις και σε ανάγκες συνεχώς. Οι μαθητές του Χριστού παίρνουν εντολή να περάσουν με τη βάρκα στην απέναντι πλευρά της λίμνης και γίνεται μεγάλη θαλασσοταραχή. Θα μπορούσαν εκεί, πέρα από τον πανικό τους, να πουν, «Ο Χριστός φταίει που μας έστειλε τέτοια ώρα απέναντι. Δεν ήξερε τι καιρό θα κάνει; Γιατί να μας βρει αυτό το κακό; Αν δεν πνιγούμε θα είμαστε τυχεροί.»
Το θέμα μας δεν είναι σήμερα το πώς αντιμετωπίζουμε αυτές τις καταστάσεις. Θα κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε μέσα στο θέλημα του Θεού. Αν κάποιος φταίει θα πρέπει να το μάθει και θα πρέπει ν αλλάξει. Μπορεί να υπάρχει πείνα και έλλειψη λόγω τεμπελιάς, λόγω αμαρτίας, λόγω ανοησίας. Πολλές φορές όμως δεν είναι ότι φταίει κάποιος ή δεν είναι μόνον αυτό. Οι στενόχωρες καταστάσεις, οι αδυναμίες, οι ακάλυπτες ανάγκες είναι αναπόφευκτες μέσα στη ζωή μας. Θέλουμε να μάθουμε να καυχιόμαστε με μεγάλη ευχαρίστηση στις αδυναμίες μας με σκοπό να γνωρίσουμε τη μεγάλη δύναμη της ανάστασης του Χριστού; Κυριολεκτικά αυτό είναι μια πρόσκληση και μια πρόκληση για μένα και για σένα αυτό το Πάσχα.
Τι είδαμε λοιπόν; Τρεις μεγάλους τομείς της ζωής μας όπου ο σταυρός και η ανάσταση του Χριστού έχουν εφαρμογή.
– Πρώτος τομέας, οι αμαρτωλές μας επιθυμίες, τα πάθη μας, η αμαρτωλή μας φύση. Ο Χριστός τα καταδίκασε όλα αυτά επάνω στο σταυρό και έγινε κατάρα εξ αιτίας μας. Οφείλουμε να τα καταδικάσουμε κι εμείς. Οφείλουμε συνεχώς, μα συνεχώς να σταυρώνουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας κάθε φορά που τον εντοπίζουμε.
– Δεύτερος τομέας, οι αδελφικές σχέσεις όπου η αγάπη του Χριστού που θυσιάζεται θα πρέπει να χαρακτηρίζει κι εμάς. Η γνώση των πραγμάτων του Θεού είναι απαραίτητη, το ξαναλέω, είναι απαραίτητη αλλά δεν αρκεί. Γνώση χωρίς αγάπη δημιουργεί ανθρώπους αλαζόνες. Γνώση με αγάπη Χριστού δημιουργεί αδελφούς που ξέρουν να οικοδομούν, μπορούν να στηρίζουν και προάγουν το έργο του Χριστού στη ζωή των αδελφών. Ο σταυρωμένος Χριστός μου λέει, «λάβε υπόψη σου την αδύνατη συνείδηση του αδελφού σου για τον οποίον εγώ πέθανα».
– Τρίτος τομέας, η υπηρεσία μου στο ευαγγέλιο, οι δοκιμασίες και τα παθήματα. Θέλω να μάθω να σταυρώνω το επαναστατικό πνεύμα, το ανυπόμονο πνεύμα; Θέλω να μάθω να αντιμετωπίζω τη στέρηση, τις ανάγκες, τις κακουχίες, τις αδυναμίες μου με εμπιστοσύνη στο σταυρικό έργο της αγάπης του Θεού; Μου αρκεί η χάρη Του; Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως πρέπει να χρησιμοποιούμε τη χάρη του Θεού ως δικαιολογία για μια ζωή άστατη και ακατάστατη που οφείλεται σε δική μας αδιαφορία.
Ο απ. Παύλος στην Β προς Κορινθίους επιστολή του, μια επιστολή πολύ απολογητική απέναντι στους πιστούς, όχι απέναντι σε αθεϊστές της εποχής του, μας δίνει έναν κανόνα ζωής και αντιμετώπισης της ζωής εδώ στον κόσμο μας. Είναι στο 4ο κεφ. τα εδάφια 6-11.
«6 Επειδή, ο Θεός που είπε να λάμψει φως μέσα από το σκοτάδι, [είναι] που έλαμψε μέσα στις καρδιές μας, για φωτισμό της γνώσης της δόξας τού Θεού διαμέσου τού προσώπου τού Ιησού Χριστού. 7 Έχουμε, μάλιστα, τούτο τον θησαυρό μέσα σε χωμάτινα σκεύη, ώστε η υπερβολή της δύναμης να είναι τού Θεού, και όχι από μας· 8 αν και σε όλα θλιβόμαστε, όμως δεν στενοχωρούμαστε· αν και βρισκόμαστε σε απορία, όμως δεν απελπιζόμαστε· 9 αν και διωκόμαστε, όμως δεν είμαστε εγκαταλειμμένοι· αν και καταβαλλόμαστε, όμως δεν χανόμαστε· 10 περιφέροντας πάντοτε στο σώμα τη νέκρωση του Κυρίου Ιησού, για να φανερωθεί στο σώμα μας και η ζωή τού Ιησού. 11 Επειδή, εμείς που ζούμε παραδινόμαστε πάντοτε στον θάνατο για χάρη τού Ιησού, για να φανερωθεί και η ζωή τού Ιησού στη θνητή μας σάρκα.»
Αυτός είναι τρόπος ζωής. Είναι φιλοσοφία ζωής. Γι αυτό το μήνυμα του σταυρού και της ανάστασης δεν είναι μόνο για τις ημέρες του Πάσχα. Είναι πάντοτε επίκαιρο. Είναι καθημερινό.
Είσαι μαθητής στο σχολείο, είσαι φοιτητής στο πανεπιστήμιο, είμαι εργαζόμενος, είμαι σύζυγος, γενικά, έχουμε διάφορους ρόλους στη ζωή μας. Τι σχέση έχει ο σταυρός του Χριστού και η ανάστασή Του με το σχολείο, με το Πανεπιστήμιο, με την εργασία, με την οικογένεια;
Βλέπουμε τους ανθρώπους να κάνουν αμαρτίες για τις οποίες ο Χριστός πλήρωσε με το αίμα Του. Εκείνη την ώρα εσύ λες, «αυτό που κάνει ο συμμαθητής μου δεν είναι για μένα, εγώ έχω πεθάνει ως προς αυτό μαζί με τον Χριστό, δεν θα το κάνω εγώ». Σε παρακινεί ο συνάδελφος στη δουλειά να κάνεις κάτι ξέρεις ότι ο Χριστός δεν το θέλει. Εκείνη την ώρα περιφέρεις τη σταύρωση του Χριστού στη ζωή σου. Ξέρεις ότι αυτό δεν είναι για σένα. Γι αυτό που ο Χριστός καταδικάστηκε σε αιματηρό θάνατο είσαι κι εσύ πεθαμένος μαζί Του. Είσαι με μια παρέα του κόσμου. Μπορείς μαζί τους να κάνεις κάποια πράγματα και να χαρείς σε κάποιο βαθμό. Κάποια στιγμή το πράγμα ξεφεύγει, το καταλαβαίνεις και τους λες, «εγώ εκεί δεν θα έρθω» ή «αυτό δεν θα το πω», «αυτό δεν θα το κάνω».
Ταυτόχρονα, δεν είναι μόνο η περιφορά της σταύρωσης αλλά και της ανάστασης. Αυτό το καλό που όλοι οι άλλοι είναι απρόθυμοι να κάνουν, το κάνεις εσύ. Μια πρωτοβουλία που θα ωφελήσει, θα βοηθήσει, θα εμπνεύσει και κανένας δεν την παίρνει, την παίρνεις εσύ. Αυτό που κανένας δεν τολμάει να πει αλλά είναι μια μεγάλη αλήθεια που πρέπει να γίνει γνωστή, την λες εσύ. Γιατί; Γιατί σε σένα ενεργεί εκείνη την ώρα ο Θεός. Σου δίνει δύναμη, σου θυμίζει πως εσύ είσαι το παιδί Του εκείνη τη στιγμή, σ εκείνο το χώρο. Εσύ μπορείς να Τον δοξάσεις. Εσύ θέλεις να Τον δοξάσεις. Αν εσύ δεν το κάνεις ποιος θα το κάνει;
Ζούμε αδελφοί έτσι την καθημερινή μας ζωή; Γιατί όχι; Στα εδάφια αυτά που μόλις διαβάσαμε λέει ο Παύλος για τον φωτισμό του Θεού μέσα στην ψυχή μας. Κι εδώ υπάρχει ένας προβληματισμός. Πόσο φως Θεού υπάρχει μέσα μας; Ο Θεός μάς έδωσε τον ήλιο και όλοι συμφωνούμε πως ο ήλιος δεν είναι ένα κεράκι, μια λάμπα ούτε καν ένας προβολέας. Είναι ο ήλιος που φωτίζει τη γη. Είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Έτσι είναι ο Χριστός για την ψυχή μας αλλά εδώ οι άνθρωποι διαφοροποιούμαστε. Ενώ συμφωνούμε για τον φυσικό ήλιο, διαφωνούμε για τον Χριστό.
Σήμερα, όλοι έχουμε μια ανάγκη. Ν ανοίξουμε τα παραθυρόφυλλα της ψυχής μας στον Ήλιο της Δικαιοσύνης. Αν μέχρι τώρα τα έχεις τελείως κλειστά, σε προτρέπω τώρα, άνοιξέ τα στον Χριστό. Αν τα έχουμε μισόκλειστα γιατί καλός είναι ο Χριστός αλλά μας αρέσει το μισοσκόταδο, ο Θεός σήμερα μας μίλησε και μας είπε πως και οι τρεις μεγάλοι τομείς της ζωής μας έχουν άμεση σχέση με τον σταυρό και την ανάσταση. Είναι προσβολή για τον Θεό, είναι αμαρτία η προσπάθειά μας να χαρούμε τη ζωή μας στο φως ενός κεριού ή μιας λάμπας τη στιγμή που υπάρχει λαμπρός ήλιος που ζεσταίνει και φωτίζει και δίνει ζωή.
Μακάρι κανένας μας να μην περιφρονήσει το αίμα της σωτηρίας και τη δύναμη που πηγάζει από αυτό το αίμα. Μακάρι να γνωρίζουμε μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο αυτόν τον πλούτο της χάρης του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Ας ζήσουμε τη σημερινή ημέρα αυτόν τον πλούτο.