Η προσωπικότητα του Ιησού Χριστού απασχόλησε την ανθρωπότητα όσο καμία άλλη. Το γεγονός αυτό δικαιολογείται απόλυτα ένεκα της μοναδικότητας Του η οποία γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτή μέσω της μελέτης των ευαγγελίων αλλά ακριβέστερα μέσω της μελέτης ολόκληρης της Αγίας Γραφής (ΑΓ). Για όσους αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της ζωής με σοβαρότητα, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού τους προσκαλεί και τους προκαλεί να Τον συναντήσουν εξίσου σοβαρά, αν όχι περισσότερο.
Σύμφωνα λοιπόν με την ΑΓ, η γέννηση του Ιησού Χριστού δεν είναι ένα απομονωμένο γεγονός. Ο Ιησούς Χριστός είναι το πρόσωπο που είχε επιλεγεί πριν ακόμη τη Δημιουργία του Κόσμου για να γίνει ο Σωτήρας των ανθρώπων, στην περίπτωση που αυτοί θα επαναστατούσαν απέναντι στον Δημιουργό τους. Είναι το «προ των αιώνων σφαγμένο αρνί». Ο άνθρωπος, δυστυχώς, εκδήλωσε ανταρσία έναντι του Θεού-Δημιουργού και θα πλήρωνε δικαίως την αλαζονεία του, όντας πλέον αποξενωμένος από τον Θεό, την πηγή της ζωής. Αυτή είναι η αιώνια κόλαση. Από την αιώνια δυστυχία του δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Κι είναι εδώ, που ο Θεός φανερώνει πως δεν είναι μόνο απόλυτα Δίκαιος αλλά και γεμάτος αγάπη, έλεος και χάρη απέναντι στον αποστάτη άνθρωπο. Ο Τριαδικός Θεός επινόησε σοφό σχέδιο σωτηρίας. Αυτό το σχέδιο ξετυλίγεται σταδιακά μέσα στις σελίδες της ΑΓ. Μόνον έτσι εξηγείται η ενότητα της ΑΓ, πως τα διάφορα γεγονότα, πρόσωπα και επιμέρους πληροφορίες «ντύνουν» το σχέδιο της σωτηρίας όπως η σάρκα του σώματός μας ντύνει αλλά και στηρίζεται στη σπονδυλική μας στήλη.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι λογικό και αναμενόμενο ν’ αναζητήσει κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος τα ίχνη αυτής της ιστορικής πορείας προς το μεγάλο γεγονός της λύτρωσης. Το πρώτο στοιχείο είναι η υπόσχεση που έδωσε ο Θεός εκεί ακόμη, στον παραδεισένιο κήπο της Εδέμ, όταν είπε πως το «σπέρμα της γυναίκας θα συντρίψει το κεφάλι του φιδιού, ενώ εκείνο θα του πληγώσει την πτέρνα» (Γεν. 3:15). Ο απόστολος Παύλος θ’ αποσαφηνίσει στην επιστολή του προς τους Γαλάτες (3:16) πως το «σπέρμα» αυτό ήταν ο Χριστός. Ο Χριστός επάνω στον σταυρό σύντριψε τον Διάβολο ενώ εκείνος Τον θανάτωσε σωματικά. Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι η ευλογία της σωτηρίας των ανθρώπων θα ερχόταν δια του Αβραάμ και του δικού του σπέρματος. Η αλυσίδα των ανθρώπων που καλούνται να παίξουν ζωτικό ρόλο στο σχέδιο της σωτηρίας μεγαλώνει καθώς ολοένα προστίθενται οι καλεσμένοι προς τούτο. Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και κατόπιν από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ (Ιακώβ) επιλέγεται η φυλή του Ιούδα: «Ποτέ ο Ιούδας την εξουσία δεν θα χάσει, ούτε το σκήπτρο του αρχηγού μέσ’ απ’ τα πόδια του, ωσότου έρθει “άρχοντας”, σ’ αυτόν που οι λαοί θα υπακούσουν.» (Γεν. 49:10) Τα χρόνια περνούν κι έρχεται στο προσκήνιο της Ιστορίας ο βασιλιάς Δαβίδ. Ο Θεός θα συνάψει μια ιδιαίτερη διαθήκη μαζί του. Θα πει στον γιο του, τον Σολομώντα, «θα διατηρήσω σταθερό το θρόνο της βασιλείας σου στον Ισραήλ για πάντα, όπως υποσχέθηκα στον πατέρα σου, όταν του έλεγα ότι πάντα θα βασιλεύει κάποιος από τους απογόνους του στο θρόνο του Ισραήλ.» (Α΄ Βασ. 9:5) Έτσι ο Μεσσίας θα ήταν απόγονος του Δαβίδ. Έρχεται λοιπόν ο ευαγγελιστής Ματθαίος την εποχή της εκπλήρωσης όλων αυτών των προφητειών και γράφει, «Βιβλίο της γενεαλογίας τού Ιησού Χριστού, γιου του Δαβίδ, γιου του Αβραάμ» (Μτ. 1:1).
Όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι τα απολύτως θεμελιώδη στην ιστορία της λύτρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου. Μεταξύ αυτών υπάρχει πληθώρα άλλων σημαντικών γεγονότων που σαν εξαιρετικές πινελιές χρωματίζουν και συμπληρώνουν την εικόνα της πραγματικότητας. Αξίζει ν’ αναφέρουμε κάποια από αυτά. Λέγοντας τα παραπάνω λόγια ο Θεός στον Σολομώντα, πρόσθεσε, «Αν όμως εσείς, Ισραηλίτες, και οι απόγονοί σας απομακρυνθείτε από μένα, αν πάψετε να τηρείτε τις εντολές και τους νόμους που σας έδωσα, και λατρέψετε άλλους θεούς και τους προσκυνήσετε, τότε θα σας ξεριζώσω από τη χώρα που σας έχω δώσει. Κι αυτόν το ναό, που τον καθιέρωσα ως τόπο λατρείας μου, δεν θα θέλω πια να τον ξέρω. Τότε όλοι οι λαοί θα ειρωνεύονται και θα περιγελούν τους Ισραηλίτες. Όλοι όσοι περνούν μπροστά από τον υπέροχο αυτό ναό θα τρομάζουν και γεμάτοι έκπληξη θα λένε: “μα γιατί ο Κύριος φέρθηκε τόσο σκληρά σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτόν το ναό;” Και θα τους απαντούν: “οι Ισραηλίτες εγκατέλειψαν τον Κύριο, τον Θεό τους, που είχε βγάλει τους προγόνους τους από την Αίγυπτο· επιδόθηκαν στη λατρεία άλλων θεών και τους προσκύνησαν. Γι’ αυτό ο Κύριος έφερε πάνω τους όλο αυτό το κακό”» (Α΄ Βασ. 9:6-9). Ως αποτέλεσμα της διαφθοράς των βασιλιάδων του Ισραήλ, το βασίλειο διαιρέθηκε στα δύο, στο νότιο βασίλειο του Ιούδα και στο βόρειο βασίλειο του Ισραήλ. Το 733 π.Χ. ο Τιγλάθ-Πιλέσερ ο τρίτος, βασιλιάς της Ασσυρίας, κατέλαβε το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ, το οποίο έσβησε για πάντα. Οι αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις του Θεού για κρίση επαληθεύτηκαν. Η περιοχή της Γαλιλαίας, στην οποία ανήκε η Ναζαρέτ, κατοικήθηκε από τα γύρω έθνη. Το 539 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Πέρσες. Οι Ισραηλίτες του βόρειου βασιλείου γνώρισαν το θανατικό, την αιχμαλωσία, την εξορία, την εθνική τους μίξη με αλλοεθνείς. Το σημαντικότερο είναι ότι όλους αυτούς τους αιώνες της εχθρικής επιβολής ο Ισραήλ είχε αποξενωθεί από τον αληθινό Θεό, τον Δημιουργό του και Σωτήρα του.
«Η χώρα του Ζαβουλών και η χώρα του Νεφθαλείμ, εκεί που ο δρόμος πάει για τη θάλασσα και πέρα από τον Ιορδάνη, η Γαλιλαία που την κατοικούν ειδωλολάτρες, οι άνθρωποι που κατοικούνε στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό. Και για όσους μένουν στη χώρα που την σκιάζει ο θάνατος ανέτειλε ένα φως για χάρη τους.» (Μτ. 4:15-16)
Τα λόγια αυτά τα καταγράφει ο Ματθαίος ως εκπλήρωση προφητείας του Ησαΐα. Η μικρή Βηθλεέμ της Ιουδαίας, στην οποία γεννήθηκε ο Χριστός, κι η επίσης μικρή Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, στην οποία μεγάλωσε είδαν ένα μεγάλο φως με τον ερχομό του Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός ήταν αυτό το μεγάλο φως. Το νότιο βασίλειο του Ιούδα είχε και αυτό την παράλληλη πορεία παρακμής του, όταν το 587 π.Χ. οι Βαβυλώνιοι κυρίευσαν την Ιερουσαλήμ, αιχμαλώτισαν τους Ιουδαίους και τους μετέφεραν στη Βαβυλώνα. Η οργή του Θεού προς το βασίλειο του Ιούδα, αν και μεγάλη, ήταν ελαφρότερη από αυτήν προς τον Ισραήλ. Ο Θεός έδωσε τη δυνατότητα στον λαό του Ιούδα να επιστρέψει στη γη του, να κτίσει πάλι το ναό, να κτίσει το γκρεμισμένο τείχος και ν’ αποκατασταθεί μερικώς καθώς πολιτικά τον εξουσίαζαν οι εκάστοτε μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Την εποχή της γέννησης του Χριστού βλέπουμε τους Ρωμαίους να κυριαρχούν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Ότι όλη η ανθρώπινη Ιστορία διαμορφώνεται γύρω από το σωτηριακό σχέδιο του Θεού. Το κεντρικό πρόσωπο της ανθρώπινης Ιστορίας είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Όλες οι Γραφές έδιναν μαρτυρία γι’ Αυτόν. Το όνομά Του «Ιησούς» σημαίνει, «ο Κύριος σώζει». Ήρθε να σώσει τον λαό Του (τον Ισραήλ) από τις αμαρτίες του αλλά όχι μόνον αυτόν. Το «μυστικό» της Εκκλησίας ήταν ότι ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων. Γεννήθηκε και πέθανε για σένα και για μένα. Υπάρχει απύθμενη σοφία και δύναμη στο σχέδιο αυτό. Μην πάρεις επιπόλαια το γεγονός της γέννησης του Χριστού. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Θεός-Λόγος «εγένετο σαρξ», δηλαδή άνθρωπος, για να γίνει Σωτήρας μας και Κύριός μας. Αυτό όμως προϋποθέτει τη δική μας μετάνοια και εμπιστοσύνη, όσον αφορά την αποδοχή του δώρου της σωτηρίας. Ο Θεός έδωσε το μεγάλο φως Του μέσα στη σκοτεινή ανθρωπότητα κι είναι τώρα που καλούμαστε ν’ ανταποκριθούμε. Κάποιος το δέχεται και άλλος το απορρίπτει. Κάποιος σώζεται αιωνίως και άλλος θρηνεί αιωνίως. Το γεγονός ότι ακόμη βρισκόμαστε στη ζωή σημαίνει ότι ο Θεός και σήμερα δέχεται αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους σώσει. Μακάρι ο Χριστός να γεννηθεί αυτά τα Χριστούγεννα σε πολλές ανθρώπινες καρδιές. Ο ίδιος ο Ουρανός πανηγυρίζει όταν ένας αμαρτωλός άνθρωπος έρχεται μετανιωμένος στον Χριστό!
Ευχόμαστε σε όλους τους αναγνώστες ευλογημένα Χριστούγεννα με την ζωντανή παρουσία του γεννηθέντος Χριστού.