(του Κων/νου Μεταλληνού, Δρος Μαθηματικών)
Δεν υπάρχουν μόνο Ελβετικές ’Αλπεις, υπάρχουν και ’Αλπεις του Πνεύματος. Δεν έχουμε μόνο βουνίσιες κορφές, που μας δείχνουν ορίζοντες με μαγευτικά τοπία, έχουμε και κορφές Πνευματικές – τις αλήθειες της Επιστήμης – που μπορεί το πνεύμα μας, από τη φωτεινή σκοπιά τους, να απολαύσει θαμαστούς ορίζοντες του Μυστηρίου. Σε μια τέτοια ορειβασία – αφήνοντας το αποπνιχτικό σύννεφο της σκόνης, που αναπνέει η υλιστική ανθρωπότητα – θα ανεβούμε με το alpenstock της σκέψης , για να περάσουμε όλο πιο ψηλά, εφτά κορφές. Θα αναπνεύσουμε άφθονο οξυγόνο, θα θαυμάσουμε ευρύτερους ορίζοντες. Από την ψηλότερη κορφή – την έβδομη – θα απολαύσουμε στο βάθος το χρυσάφισμα της ανατολής και θα χαρούμε τον ζωογόνο ήλιο. Όταν κατεβούμε στα χαμηλά, θα κρατάμε μέσα μας τη μεγάλη εκείνη θέα και, με το πνεύμα μας οξυγονωμένο, θα είμαστε γεμάτοι ζωηράδα για να κάνουμε το αγαθό. Ο ήλιος, που θα απολαύσουμε στο χρυσάφισμά του, είναι ο Θεός, το οξυγόνο είναι το Πνεύμα Του. Κορφές και Ορίζοντες 1. Η πρώτη κορφή, που ανεβήκαμε τώρα, μας δείχνει τα τρία τεράστια βασίλεια της γήινής μας φύσης -ορυκτά, φυτά και ζώα- που διαπερνώνται από μία και μόνη ιδέα, σαν σκελετό που τα κρατάει. Αυτή είναι η ιδέα της κλιμακωτής εξάρτησής τους. Παρ όλες, δηλαδή, τις διαφορές των λειτουργιών μεταξύ αυτών των τριών βασιλείων, βλέπουμε ότι, στο βάθος, υπάρχει μία αδιάσπαστη σύνδεση μεταξύ τους, έτσι που το βασίλειο των ορυκτών, χρησιμεύει σαν βάση στο βασίλειο των φυτών και το βασίλειο των φυτών, σαν βάση στο βασίλειο των ζώων. Αν δεν υπήρχαν ορυκτά, δεν θα υπήρχαν φυτά, γιατί τα φυτά τρέφονται από τα ορυκτά. Αν πάλι δεν υπήρχαν φυτά, δεν θα υπήρχαν ζώα, γιατί και των σαρκοφάγων ζώων η αλυσίδα, καταλήγει σε κρίκο που τρέφεται από φυτά, που, αν δεν υπήρχε, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν οι προηγούμενοι (Πρβλ. Η.Bergson, Levolution creatice, p.118). Τα τρία αυτά τεράστια συστήματα δημιουργημάτων, που -φαινομενικά- είναι παράλληλα, είναι δεμένα, εσωτερικά αδιάσπαστα με την ιδέα της στήριξης των ανωτέρων από τα κατώτερα – της ενιαίας εξάρτησής τους. 2. Η δεύτερη κορφή μας δείχνει τον μεγάλο ορίζοντα τού, κατά βάθος, ενιαίου Σχεδίου της διαιώνισης της Ζωής. Είναι ο ορίζοντας της Φυσικής Ζωής του πλανήτη μας – της φυσιολογικής ζωής. Απλώνεται μπροστά μας το αναρίθμητο πλήθος φυτών και ζώων, με αφάνταστες ποικιλίες, μορφές και λειτουργίες, που σκεπάζουν το πρόσωπο της Γης. Όμως, παρ όλες τις διαφορές των αναρίθμητων ατόμων, υπάρχει ένα και το αυτό βασικό σχέδιο. Υπάρχει Ενιαία Ιδέα, την οποία πραγματοποιεί το τεράστιο αυτό σύστημα. Κάθε φυτό δηλαδή, ή ζώο, είναι εφοδιασμένο με κατάλληλα όργανα, με τα οποία παίρνει τροφή από το περιβάλλον του, για να ζήσει και, με ειδική λειτουργία, για να φέρνει στην ύπαρξη απογόνους όμοιους με τον εαυτό του. Έτσι, παρ όλη την αδιάκοπη, μέσω του θανάτου, εξαφάνιση των φυτικών και ζωικών ατόμων, μπορεί, κατά την Ενιαία αυτή Ιδέα, να διατηρείται πάντοτε η σκηνή της ύπαρξης, γεμάτη με το Πανόραμα της Ζωής. 3. Τώρα αφήνουμε τη δεύτερη και ανεβαίνουμε στην τρίτη κορφή. Είναι η κορφή του Ενιαίου της φυσικής εμφάνισης του Σύμπαντος. Ο ορίζοντάς μας εδώ απλώνεται σε ακτίνα ανυπολόγιστη, έχουμε μπροστά μας, όχι πια τη γη μας – τον κόκκο αυτό της άμμου – αλλά έχουμε ολόκληρη την ιλιγγιώδη χορεία των ουράνιων σφαιρών. Κι εδώ πάλι, ενώ θα περίμενε κανείς να βρει ασυμφωνίες, λόγω της τεράστιας διάσπασης και απομάκρυνσης των μερών μεταξύ τους, βλέπουμε με κατάπληξή μας, ότι τα γιγαντιαία αυτά σώματα κινούνται όλα κατά τον αυτό νόμο, κατά την αυτή Ιδέα – Ουράνια Μηχανική. Ακόμα, όχι μονάχα η Μηχανική, αλλά και η Χημεία και η Φυσικής τους, είναι η ίδια με αυτή, που ενεργεί και εδώ στη Γη μας (1). Έτσι, από την κορυφή αυτή, οι αναρίθμητες σφαίρες του ουρανού φαίνονται διαπερασμένες από την ίδια νομοθεσία, δηλαδή από την ίδια Ιδέα, σαν αμέτρητες χάντρες κομπολογιού, περασμένες σε μια μόνη κλωστή. 4. Η τέταρτη κορφή, που ανεβαίνουμε τώρα, μας δείχνει και αυτή αξιοθαύμαστο ορίζοντα.. Εδώ βρισκόμαστε στο ενιαίο της Παγκόσμιας Υλενέργειας. Βλέπουμε ότι, ολόκληρο το αχανές Σύμπαν – πλανήτες, απλανείς, νεφελοειδείς, καθώς και η μικροσκοπική μας Γη, μαζί με τους ωκεανούς των ουρανίων διαστημάτων – είναι ένα Ενιαίο Σύνολο. Μοιάζει σαν απέραντο και μεγαλοπρεπέστατο κέντημα με φουσκωτά κομμάτια και πολύχρωμους χρωματισμούς. Και το πιο περίεργο, εάν μπορούσαμε να το ξηλώσουμε, θα βρίσκαμε, πως είναι κεντημένο με ομοιόμορφη βελονιά – το ίδιο μοντέλο των ατόμων της Ύλης – με κλωστή της ίδιας ποιότητας(2). Έτσι, ολόκληρη αυτή η αφάνταστη και πάρα πολλή ζωηρή ποικιλία, αποκαλύπτεται κεντημένη με το ίδιο υλικό, το οποίο, με διάφορους ποσοτικούς συνδυασμούς, εκφράζοντας ιδέες, έχει χρησιμεύσει σαν μεγαλειώδες εκμαγείο γιγαντιαίας Σύλληψης. 5. Τώρα, από την πέμπτη κορφή, μπορούμε πια να δούμε, σαν με ακτίνες Roentgen, ολόκληρο τον ιδεολογικό σκελετό, που συγκρατεί και κυβερνά το πανόραμα του Σύμπαντος, του οποίου σκελετού είδαμε τα κομμάτια στους κατώτερους ορίζοντες. Έτσι, διακρίνουμε το μυστικό σύμπλεγμα της Ιδέας της Αλληλοστήριξης των μεγάλων βασιλείων, των ορυκτών , των φυτών και ζώων του πλανήτη μας, δεμένη με την Ιδέα της Ενιαίας Ουσίας (substratum) της πολυποίκιλης ύλης του Παντός, μαζί με την Ιδέα της Διαιώνισης της Ζωής και την Ιδέα της Κίνησης στο Σύμπαν. Με άλλα λόγια, το αχανές Σύμπαν, παρ όλη την αμέτρητη πολλαπλότητά του και τη φαινομενική τεράστια διάσπαση των μερών του, είναι στο βάθος μια μόνη, καταπληκτική και επιβλητική ενότητα, διέπεται από Ενιαία πνευματική Εστία, είναι πνευματική Μοναρχία! 6. Τώρα πια φθάσαμε στην έκτη κορφή. Η θέα είναι υπέροχη και μυστηριώδης. Καθόμαστε σε ένα βράχο, που είναι σαν πέτρινος θρόνος ,για να ξεκουράζει τους αναβάτες και να τους δίνει άνεση να σκεφτούν για τα μεγάλα μυστικά , που ξετυλίχτηκαν μπροστά τους. Και, φυσικά, εδώ μάς τοποθετείται τώρα το πρόβλημα: «Η ενιαία πνευματική Εστία, που ανιχνεύσαμε στην Πέμπτη κορφή, είναι άραγε ενδοκόσμια ή είναι εξωκόσμια; Είναι χυμένη μέσα στα πράγματα και ασυνείδητη ή είναι υπερβατική, αυτόνομη και ενσυνείδητη;» Αναζήτηση της λύσης Έχω τη γνώμη ότι, αν ερευνήσουμε κατάλληλα τη φύση – με καθαρή καρδιά και προπαντός με ένα πνεύμα, χωρίς προκατάληψη – θα βρούμε στοιχεία που θα μας δώσουν ικανοποιητική απάντηση. Ποια άραγε πτυχή να τραβήξουμε; Θα αρκεστούμε να τραβήξουμε την πτυχή του ενστίκτου, η οποία απλώνεται, καθώς θα δούμε, σε απέραντη ακτίνα. Συγκεκριμένα θα αρχίσουμε από το «μελίσσι». Το «μελίσσι», καθώς παρατηρεί ο Γάλλος φυσιοδίφης Lalanne, κατά την κατασκευή του κελιού της κηρύθρας τους, λύνει ένα σπουδαίο μαθηματικό πρόβλημα «μεγίστου και ελαχίστου». Πρόκειται, δηλαδή, να βρεθεί «τι είδους σχήμα πρέπει να δοθεί στο κελί της κηρύθρας, για να έχουμε τη μέγιστη χωρητικότητα για το μέλι, από τη μία, και να δαπανηθεί το λιγότερο υλικό, από την άλλη, για την κατασκευή της». Η μαθηματική μελέτη του προβλήματος καταλήγει στο ότι το σχήμα δεν πρέπει να είναι ούτε τετράεδρο, ούτε κυλινδρικό, αλλά εξαεδρικό. Και αυτό ακριβώς το σχήμα δίνει στο κελί του!!! Και τώρα, ας ψυχολογήσουμε το μελίσσι: Αν το μελίσσι ενεργεί ενσυνείδητα, στην περίπτωση αυτή, αν δηλαδή, έχει φωτεινή γνώση του σκοπού και των υπολογισμών για επιτυχία του, τότε – χωρίς αντίρρηση – είναι από χιλιάδες χρόνια, μεγάλη μαθηματική ιδιοφυΐα, ανώτερη του ανθρώπου, γιατί μόνο στον 19ο αιώνα μ.Χ. ο άνθρωπος κατάλαβε βαθιά εδώ, για ποιο θέμα πρόκειται. Μια όμως τέτοια μαθηματική ιδιοφυΐα, θα έπρεπε μέσα σε τόσες χιλιάδες χρόνια, να έχει κάποια πρόοδο, όπως συμβαίνει με τον άνθρωπο, που ενεργεί ενσυνείδητα – και όχι μια απόλυτα μονότονη στασιμότητα, στην οποία είναι καταδικασμένα όλα τα ανυπολόγιστα εκατομμύρια μελισσών, που λύνουν το πρόβλημα της κατασκευής του κελιού τους. Όχι μόνο πρόοδο δεν έχουν, αλλά αποδεικνύονται – έξω απ το ένστικτό τους – ανίκανα να δείξουν στοιχειώδη πρωτοβουλία σκέψης. Αυτό διαπίστωσε ο διάσημος εντομολόγος H.Fobre, ο οποίος πρόσεξε ότι, μετά τη συμπλήρωση του κελιού – δηλαδή μετά το πλήρες ξετύλιγμα του ελατηρίου του ενστίκτου – τρύπησε τον πυθμένα του κελιού και παρατήρησε ότι, όχι μόνο δεν τον επισκευάζουν τότε τα μελίσσια, αλλά και χύνουν το μέλι στο χωρίς πυθμένα κελί, ώστε αυτό να πέφτει στο πάτωμα της κυψέλης! Η σταθερή αυτή διαπίστωση, στην πολύ σοβαρή μας περίπτωση, καθώς και σε πολλές άλλες ακόμα, όπου λείπει και η στοιχειώδης πρωτοβουλία ενέργειας, ύστερα από τόση σοφία που εκδηλώνεται στην οικοδομική των μελισσών, προδίδει ότι η λύση του προβλήματος στην κατασκευή του κελιού τους δεν είναι συνειδητή ενέργεια δική τους(3) αλλά ότι είναι μετρημένη πάρα πολύ σοφή δόση, της οποίας η Εστία πρέπει να υπάρχει έξω από τη μέλισσα. Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, Εστίας Εξωτερικής, μάς οδηγεί και η μελέτη του ενστίκτου γενικά, κυρίως μάλιστα, όταν πρόκειται για ενέργειες, των οποίων τα θαυμάσια αποτελέσματα, δεν διδάχτηκαν τα ζώα αυτά ποτέ από πείρα, γιατί ποτέ δεν παρέμειναν στη ζωή για να τα δουν. Είδος χορτοφάγου εντόμου, π.χ., στην ώριμη ηλικία του, πηγαίνει και αφήνει τα αυγά του σε πτώμα, που μόνο από αυτό μπορούν στην αρχή τα νεογνά του να ζήσουν. Αλλά τα νεογνά του αυτά δεν θα τα δει ποτέ, γιατί μετά τη γέννα των αυγών του, πεθαίνει(4). Αν πάλι ψυχολογήσουμε εδώ, θα καταλάβουμε ότι, τις ενέργειες τους αυτές, το ζώο δεν τις κανόνισε ούτε από πείρα την οποία απέκτησε παρατηρώντας τα αποτελέσματα από ίδιες ενέργειες άλλων ομοειδών του, γιατί και αν το απομονώσουμε από τη γέννησή του, ώστε να μη συναναστρέφεται με άλλα ζώα, πάλι την ίδια ενέργεια θα εκτελεί. Aλλά ούτε από συνειδητή οξυδέρκεια σκέψης, μπορούμε να πούμε ότι κανονίζει τις ενέργειές τους αυτές, γιατί έτσι θα είχε διανοητική τελειότητα ανώτερη κατά πολύ και αυτού του ανθρώπου, αφού προβαίνει σε ενέργειες πάρα πολύ σοφές, χωρίς να έχει λάβει πείρα, ούτε της ανάγκης των αυγών του, ούτε των αποτελεσμάτων της εκκόλαψης, γιατί καθώς είναι γνωστό, πεθαίνει πριν να φανερωθούν αυτά. Εξ άλλου, την ενσυνείδητη οξυδέρκεια δεν μπορούμε να τη δεχτούμε εδώ, γιατί από τη μια μεριά, πολύ εύκολα μπορούμε να εξαπατήσουμε ένα ζώο, καθώς παρατηρεί ο Καρτέσιος και, από την άλλη, γιατί μια τέτοια ιδιοφυΐα, αν ήταν ενσυνείδητη, θα είχε πραγματοποιήσει προόδους μέσα σε τόσους αιώνες – καθώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο – ενώ εδώ, αντίθετα, παρατηρούμε μια στερεότυπη στασιμότητα όλων αδιακρίτως των δισεκατομμυρίων εκπροσώπων του είδους αυτού. Συμπεραίνουμε λοιπόν και εδώ, ότι η ενσυνείδητη Εστία, την οποία προδίδει το σοφότατο ένστικτο, στην περίπτωση αυτή βρίσκεται έξω από αυτά τα έντομα. Αν επεκτείνουμε, ακόμα, τον έλεγχό μας αυτό πέρα από το ένστικτο – που απλώνεται σε όλο τον τεράστιο ζωικό κόσμο – και στον χώρο των νόμων της Χημείας, της Φυσικής, της Ουράνιας Μηχανικής, τι θα ανακαλύψουμε στην απέραντη αυτή σφαίρα; Θα αντιληφθούμε πάλι ότι και εδώ δεν υπάρχει ενσυνείδητη ενέργεια και κατανόηση του σκοπού και των μέσων για την επιτυχία του, αλλά ότι και στην περίπτωση των νόμων του Φυσικού Σύμπαντος και της λειτουργίας τους, έχουμε μπροστά μας ένα είδος σοφότατου και μεγαλειώδους ενστίκτου. Ούτε η Γη μας, που γυρίζει με ελλειπτική τροχιά γύρω από τον Ήλιο, σύμφωνα με τους νόμους του Kepler, ούτε το νερό που κατ εξαίρεση, όταν παγώνει, διαστέλλεται με τόσο θαυμάσια αποτελέσματα, ούτε το στρώμα του όζοντος (Ο3), που απορροφά στα ύψη της ατμόσφαιρας τις θανατηφόρες υπεριώδεις ακτινοβολίες του ήλιου, δεν έχουν μέσα τους καμιά συνείδηση των θαυμαστών μεθόδων τους και των αποτελεσμάτων που φέρνουν. Το ένστικτο αυτό μας οδηγεί να ζητήσουμε έξω από τα πράγματα της ύλης και της λειτουργίας τους, την ενσυνείδητη Εστία, η οποία πρώτη αιτία, το αποτύπωσε σαν πάνω σε πλάκα γραμμοφώνου και κανόνισε τα σχετικά με τη λειτουργία του. Έτσι, ερευνώντας τις ενέργειες της φύσης, βρίσκουμε με τη μέθοδο αυτή, σαν με «λυδία λίθο», ότι κάθε κομμάτι από τα αναρίθμητα μέρη του Φυσικού Σύμπαντος μάς προτρέπει, με το δικό του τρόπο, να ζητήσουμε έξω από τον εαυτό του την έλλογη Συνείδηση που ρύθμισε και, αφού κάθε κομμάτι μας κάνει αυτήν την προτροπή, άρα και ολόκληρο το Σύμπαν δεν μας επιτρέπει να ταυτίσουμε τον Θεό με τον Κόσμο, καθώς θέλει ο Πανθεϊσμός, αλλά αντίθετα, μας διώχνει έξω από τον εαυτό του, σαν τεράστια πλάκα γραμμοφώνου και σαν θαυμάσιο ρολόι, να ζητήσουμε έξω από αυτό την Υπερβατική Συνείδηση, που αποτύπωσε το μεγαλειώδες Σχέδιο (5). Και επειδή από τη μελέτη της φύσης, βλέπουμε ακόμα ότι το ίδιο αποτέλεσμα -η αναπαραγωγή π.χ. φυτών και ζώων- έρχεται, όχι με μέθοδο στερεότυπη, αλλά μέσω πολλών και διαφόρων μεταξύ τους μεθόδων- με σπόρια , με βώλους, δια τεμαχισμού, δια ισογαμετών, δια ανισογαμετών, στο ίδιο άτομο, σε δύο διαφορετικά άτομα – συμπεραίνουμε, μαζί με τον Bergson, ότι πάνω από την αναγκαιοκρατία της ύλης, υπάρχει ελευθερία, η οποία ρυθμίζει τις λειτουργίες της φύσης, σύμφωνα με τις έλλογες συλλήψεις της. Έτσι, από αυτήν τη φιλοσοφική μας έρευνα του Σύμπαντος, διαβλέπουμε ότι η Υπερβατική Συνείδηση έχει σαν χαρακτηριστικά της: Α. Λογικό – στους νόμους που διέπουν το Σύμπαν Β. Βούληση – στη σταθερή αναδημιουργία της Ζωής πάνω στα ερείπια του θανάτου, και Γ. Ελευθερία – που ρυθμίζει την αναγκαιοκρατία της ύλης. Επομένως, οδηγούμαστε να πιστέψουμε ότι η Υπερβατική αυτή Συνείδηση έχει τους χαρακτήρες Προσωπικότητας. Εννοείται ότι, όταν αποδίδουμε στο Θεό την «προσωπικότητα», δεν πρέπει να του αποδώσουμε τις μορφές και τα όρια που έχει η προσωπικότητα μέσα στο ανθρώπινό μας πνεύμα! Η Απόλυτη Προσωπικότητα κατέχει κάθε τι το ουσιώδες, που έχει η προσωπικότητα, αλλά πάντα «υπερόχως» (eminemment), κατά την έκφραση του P. Janet, δηλαδή με τη μορφή του απόλυτου και του άπειρου (6). Ο ισχυρισμός από μερικούς μεταφυσικούς (Spinoza, Hegel), ότι το άπειρο δεν μπορεί να είναι προσωπικό, γιατί – σύμφωνα με αυτούς- η έννοια της προσωπικότητας περιέχει τις ιδιότητες του πεπερασμένου, αποδείχνεται εσφαλμένος, γιατί παραβλέπει τον ουσιώδη χαρακτήρα της προσωπικότητας. Αν προσέξουμε, παρατηρεί ο Frommel, στο βάθος της προσωπικότητάς μας, τι ανακαλύπτουμε να υπάρχει πιο μπροστά ακόμη από τα όρια της προσωπικότητάς μας: Βρίσκουμε ενέργεια, δράση, δύναμη, προσωπική ελευθερία. Αφαιρέστε αυτήν την ενέργεια, τη δράση, τη δύναμη, την ελευθερία και δεν απομένει πια τίποτε, ούτε αυτή η συνείδηση των ορίων. ’ρα, το ουσιώδες της προσωπικότητας δεν είναι η συνείδηση των ορίων της και των φραγμών της, αλλά η δράση, η ενέργεια, η δύναμη, η προσωπική ελευθερία. Εμείς οι ίδιοι, αντιλαμβανόμαστε στον εαυτό μας, ότι είμαστε τόσο λιγότερο προσωπικοί, όσο είμαστε περισσότερο παθητικοί, η προσωπικότητά μας εκδηλώνεται και μεγαλώνει τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο είμαστε ενεργητικοί, διευθύνουμε εμείς τον εαυτό μας, όσο περισσότερο είμαστε, όχι εκείνο που μας κάνουν να είμαστε τα πράγματα, αλλά εκείνο που εμείς θέλουμε να είμαστε. Η χαρακτηριστική λοιπόν γραμμή της προσωπικότητας, δεν είναι το να έχει όρια ή φραγμούς – καθώς συμβαίνει στην περίπτωση του πεπερασμένου ανθρώπου – αλλά το να έχει συνείδηση του εαυτού της, να διευθύνει τον εαυτό της και να ενεργεί απόλυτα, καθώς θέλει αυτή(7). Δεν υπάρχει λοιπόν αντίφαση μεταξύ των εννοιών «άπειρου» και «προσωπικότητας», αλλά αντίθετα, η ιδεώδης προσωπικότητα είναι εκείνη, που είναι καθαρή συνείδηση, ενέργεια και ελευθερία, χωρίς κανένα όριο και περιορισμό, εκτός εκείνου τον οποίο, αυτή η ίδια προσωπικότητα, θα έβαζε ελεύθερα στον εαυτό της(8). Η σωστή, λοιπόν, κατάταξη της ιεραρχίας του Όντος, λέει ο Gretillat, τοποθετεί στην τελευταία βαθμίδα το ασυνείδητο λογικό, που λειτουργεί στην υλική φύση, προχωρεί στο λογικό το ενωμένο με την απρόσωπη αίσθηση, ανέρχεται παραπέρα και συναντά το λογικό και τη συνείδηση ενωμένα με την ηθική ελευθερία, δηλ. την προσωπικότητα. Προχωρεί, ακόμα παραπέρα, σε μια απέραντη ιεραρχία προσωπικοτήτων – υπερβατικό ηθικό Σύμπαν – όπου οι πολλές βαθμίδες οδηγούν, όλο και περισσότερο, σε απελευθέρωση της προσωπικότητας από τα όρια και φραγμούς και, τέλος, συναντά την Προσωπικότητα, η οποία πραγματοποιεί, μέσα στον εαυτό της, την υπέρτατη τελειότητα του Όντος, η οποία είναι συγχρόνως η κατ εξοχήν απόλυτη, καθώς θέτει από μόνη της όλες τις τελειότητές της για τον εαυτό της, φθάνει δηλαδή στο ον, το οποίο μόνο αυτό, έχει το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως καθ αυτό ύπαρξη με τις λέξεις «Εγώ ειμί ο Ων»(9). Η έννοια της άπειρης και απόλυτης Προσωπικότητας, την οποία εκθέσαμε εδώ, δεν έχει ως αναγκαίο αποτέλεσμα την έννοια της μορφής. Ο Χριστός διακήρυξε ότι ο Θεός είναι «Πνεύμα» και η δεύτερη εντολή απαγόρευσε να δοθεί οποιαδήποτε μορφή στο Θείο. Η αλήθεια όμως αυτή, δεν αποκλείει την ένδοξη συγκατάβαση, την οποία ο θεός χρησιμοποιεί και αποκαλύπτει τον εαυτό Του στο υπερβατικό Σύμπαν των αιθέριων όντων, με μορφή ανείπωτου μεγαλείου και δόξας, καθώς μας φανέρωσε ο Χριστός (Ματθ. 18/10). Την καθ οικονομία αυτή αποκάλυψη του Πατρός, μέσα στο απλησίαστο για τη σημερινή μας κατάσταση Φως, ο Χριστός την ονομάζει «το Πρόσωπο του Θεού» και τη θεωρία αυτής υπόσχεται σαν την αστείρευτη πηγή ανέκφραστης μακαριότητας και χαράς στην αιωνιότητα των Πιστών. Τώρα, αφήνοντας την έκτη κορυφή, όπου συναντήσαμε τον Θεό, ανεβαίνουμε στην έβδομη. Ο ουρανός μας ροδίζει εδώ προς την Ανατολή και μας βεβαιώνει για το ζωοδότη Ήλιο. Η ατμόσφαιρα ξαλαφρώνει την ψυχή μας και μια μυστική παρηγοριά και χαρά διαποτίζει το «είναι» μας. Ο τόπος εδώ είναι άγιος, είναι η κορφή της «προσευχής». Εδώ, κάθε ψυχή ευγενική και μεγαλόκαρδη, παίρνει τις μεγάλες εμπνεύσεις της, τις ανεξάντλητες δυνάμεις της, τις σωτήριες αποφάσεις της για την Υπηρεσία, για τη Θυσία, που δίνουν παλμό και θείο νόημα στη Ζωή. Εδώ η ψυχή γίνεται Δέκτης και το θείο ο Πομπός. Ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω μας, βλέπουμε με χαρά μας πως δεν είμαστε μόνοι, βρισκόμαστε τριγυρισμένοι από τις ηρωικότερες καρδιές και τα φωτεινότερα πνεύματα της ανθρωπότητας, που έχουν όλα, ανά τους αιώνες, από διάφορους δρόμους ανεβεί και τους βλέπουμε γονατιστούς να προσεύχονται(10). Η ψυχή μέσα τους φτερουγίζει κοιτώντας την ανατολή και μυστικές ακτίνες μπαίνουν στο πνεύμα τους, για μια μεγαλόψυχη δράση τους εδώ κάτω στα χαμηλά, στο θολωμένο σύννεφο, που παλεύει με αγωνία η ανθρωπότητα. Εμείς, μαζί τους – εμψυχωμένοι με το νόημα του Αγαθού – ενώνουμε την προσευχή μας μαζί τους. Με ζωντανή Πίστη, ότι η αφετηρία μας δεν είναι το Χάος και το Ασυνείδητο, αλλά η υπέρτατη, θεία Προσωπικότητα, φέρνουμε από εκεί πάνω πόθους για τη Σωτηρία του Ατόμου και του Συνόλου και όχι για το χάος και την ερήμωση. Η ψυχή της δράσης και του αγώνα μας ας είναι η «Έβδομη Κορφή»! (1) Dn. L Goux, La Science actuelle, p. 5 (2) Ξέχωρα από τη Φυσική Ενέργεια για την οποία γίνεται λόγος εδώ, ως υλενέργεια, πρέπει να παραδεχτούμε, κατά τον Bergson, και την Πνευματική Ενέργεια (Energie Spirituelle), η οποία δεν είναι δυνατό να υπαχθεί στην πρώτη. Χαρακτηριστικά της Πνευματικής αυτής Ενέργειας είναι η Αυτοσυνείδηση και η Ηθική Ελευθερία, των οποίων φορέας, στον πλανήτη μας εδώ, είναι ο άνθρωπος, που υπάγεται, ως προς αυτά του τα στοιχεία, σε άλλο σύμπαν, το Ηθικό Σύμπαν. Στην έρευνά μας εδώ, ο άνθρωπος δεν συμπεριλαμβάνεται, ως προς το θέμα που βρίσκεται μπροστά μας, στο Σύμπαν της Υλενέργειας, αλλά κρατάει μια θέση παρατηρητή, έχοντας σαν αντικείμενο την εκδήλωση της Φυσικής Ενέργειας, δηλ. τον Κόσμο. Philosophie, p.860. (3) Η Fobre Mason – Bee (Μετάφραση Αγγλική), p.177. Επίσης η Α.Mc Cann, God or Gorilla? p.p. 222-230. (4) H Joly, del Instict (5) Ξεχωριστά από το απέραντο κράτος του Ενστίκτου, με την πολύ ευρεία έννοια, έννοια που περιλαμβάνει και τις λειτουργίες της Οργανικής και Ανόργανης Ύλης, με τη μορφή των νόμων της Βιολογίας, Φυσικοχημείας και Μηχανικής του Ουρανού, εξετάζουμε το Ηθικό Σύμπαν, στο οποία ανήκει το «Πνεύμα», με χαρακτηριστικά του την Αυτοσυνείδηση και Ηθική Ελευθερία, όπου και πάλι οδηγούμαστε να ζητήσουμε την αρχή του «Πνεύματος» έξω από το Υλικό Σύμπαν, γιατί το Υλικό Σύμπαν δεν μπορεί να δώσει τα προσόντα, που αυτό δεν έχει. Έτσι, μέσω του Ηθικού Σύμπαντος πάλι ανεβαίνουμε στην Υπερβατική Προσωπικότητα, τον «Πατέρα των Πνευμάτων» κατά την Καινή Διαθήκη (Εβρ. 12/9). (6) P.Janet, Philosophie, p.860. (7) G.Frommel, LEXPERIENCE Chvetienne II, 293-306 (8) Ο Θεός λ.χ. περιορίζει ελεύθερα τον εαυτό Του, στο να μην αντιφάσκει προς τον εαυτό Του, να μην αρνείται τις αρχές Του τις οποίες εφαρμόζει κλπ. (9) A.Gretillat, Apologetique, p.320. (10) E. Fichot, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Επιστημών: «Ο επιστήμονας, που προσπαθεί ειλικρινά ν ανεβεί την αλυσίδα των αιτίων, σταματά, όταν η άγνοιά του τον ειδοποιήσει, ότι μπαίνει πια στη γαλήνια σφαίρα, όπου η αγνότερη μορφή της ανθρώπινης σκέψης για κάθε ψυχή που αισθάνεται, είναι η Προσευχή» Βλέπε: «Η Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών περί Σχέσεως θρησκείας και Επιστήμης», Μετάφραση Κώστα Μεταλληνού, σελίδα 62. Πηγή των παραπάνω κειμένων είναι το «Επιστήμη και Πίστη»